These are the things for which children (eventually) forgive their fathers:
Going out.
Coming home late.
Smelling of drink.
Reading the newspaper.
Watching the television.
Looking at people on the television with a vague sexual interest.
Not being bothered, much.
Having other important things to do.
These are the things for which children never, ever, ever forgive their mothers:
Going out.
Coming home late.
Smelling of drink.
Reading the newspaper.
Watching the television.
Looking at people on the television with a vague sexual interest.
Not being bothered, much.
Having other important things to do.
When I was in my teens and twenties, it was fashionable among girls to complain about your mother — despite the fact that these women had given their lives over to rear us. It was never fashionable to complain about your father, unless they were very drunk, all the time. At worst, fathers provoked a shrugging silence — presumably because this was what they gave.
So what about New Men? Will we need a new psychology in twenty years for children, now grown up, whose fathers were there half the time, who changed the nappies and sang the lullabies, half the time, or more? Is it possible that in twenty years or so we will find it is the caring father, and not the caring mother, who is ultimately to blame?
I doubt it.
I have met some of these maligned mothers since and it is great fun having a look at them. Some of them, to my surprise, really do seem wretchedly ungiving. But most of them are quite nice. Or ordinary. Or even dull.
A dull mother? There is no such thing. It is odd that, as a group, mothers are seen as a lardy wodge of nothing much; of worry and love and fret and banality. As individuals we are everything. Between these two extremes, where does the person lie?
In my thirties and forties, many of the daughters who gave out about their mothers started going shopping with them, talking about kitchen units, doing all the things that friends might do and more, while the mothers — I don’t know what the mothers did, exactly, but they shifted too. They let their children be. The battle was over. As though each side had fought its way into the light of day and looked at each other to find . . .
Now that I have become a mother myself, it is a great comfort to me to see how most of us come to an accommodation between the ‘MOTHER!’ in our heads and the woman who reared us. The whole process reaches a sort of glorious conclusion if and when the daughter has children herself. ‘Now you understand,’ says the (grand)mother. ‘Now you see.’ This is what they yearn for — as much as any adolescent, they need to be understood. They need an end to blame.
I take the baby home, and watch my parents with different eyes. My father likes looking at small children — just that. He hates disturbing them, or telling them to do anything, or scaring them in any way; he does not seem to believe in it. My mother loves babies — some women don’t but she does — even when they are very new; all raw and whimpering and scarcely yet human. Her love is more passionate than his; I think, she can be almost hurt by it. At any rate I know that this is where my current happiness comes from, that the better part of my mothering is compounded of my mother’s passion and of my father’s benign attention.
A woman asks me, ‘Are you going to have a typical mother-daughter relationship?’ You can tell that she thinks this would be a nice comeuppance. The world loves to remind parents that soon it will all go awry.
I think about this when the baby is eighteen months and every hug contains the idea of squirming away. She will stay on my lap if I sing to her, and she will stroke my face, but if all this loving becomes too damn lovely, she will push or pinch or kick her way out of it, and I think, with some trepidation, of the day she turns fourteen.
She also has a neat line in accident-on-purpose elbow jabs, and great aim.
What about sons. Are they the same?
Anne Enright, ‘Unforgiven’ in Making Babies: Stumbling into Motherhood, London: Vintage, 2005, 152-54.
این‌ها اعمالی هستند که فرزندان پدرانشان را برای آنها (در نهایت) می‌بخشند:
بیرون رفتن.
دیر به خانه برگشتن.
بوی الکل دادن.
روزنامه خواندن.
تلویزیون تماشا کردن.
با میل جنسی مبهمی به افراد داخل تلویزیون نگاه کردن.
به خود زیاد زحمت ندادن.
کارهای مهم‌تری داشتن.
این‌ها اعمالی هستند که فرزندان مادرانشان را برای آنها هرگز و هیچ‌گاه نمی‌بخشند:
دیر به خانه برگشتن.
بوی الکل دادن.
روزنامه خواندن.
تلویزیون تماشا کردن.
با میل جنسی مبهمی به افراد داخل تلویزیون نگاه کردن.
به خود زیاد زحمت ندادن.
کارهای مهم‌تری داشتن.
در سنین نوجوانی و جوانی‌ام میان دختران رایج بود که از مادر خود شکایت کنند – علی‌رغم این‌که آن زنان تمام زندگی خود را وقف تربیت و پرورش آنها کرده بودند. اما شکایت کردن از پدر اصلا معمول و متداول نبود مگر پدرانی که دائم الخمر بودند. پدران در بدترین حالت، با شانه بالا انداختن و سکوت روبه‌رو می‌شدند – احتمالا به خاطر این‌که خودشان نیز همین رفتار را داشته‌اند.
پس نسل جدید مردان چه؟ آیا در بیست سال آینده به یک روش روانشناسی جدید برای کودکان امروز- بالغان فردا- که پدرانشان نیمی از اوقات در کنارشان بوده‌اند نیاز داریم؟ آنها که پدرانشان پوشکشان را عوض کرده‌اند و گاهی یا بیشتر اوقات برایشان لالایی خوانده‌اند. آیا ممکن است که در حدود بیست سال آینده پی ببریم که در نهایت تقصیر را باید گردن پدران دلسوز انداخت و نه مادران دلسوز؟
شک دارم.
در این مدت بعضی از این مادران بدنام را ملاقات کرده‌ام و کنکاش کردن آنها برایم بسیار سرگرم کننده بوده است. بعضی از آنها واقعا به شکل بی‌رحمانه‌ای بی‌احساسند طوری که متعجبم می‌کرد اما بیشتر آنها بسیار مهربان بودند. یا معمولی. یا حتی ملال انگیز.
مادر ملال انگیز؟ چنین شخصیتی وجود ندارد. به طرز عجیبی، مادران جمعاٌ به شکل توده‌ای چربی دیده می شوند که از چیز خاصی تشکیل نشده؛ ملغمه‌ای از نگرانی و عشق و کج خلقی و پیش پاافتادگی. به عنوان یک فرد، شخصیت ما ترکیبی از همه چیز است. در میان این دو نقطه‌ی افراط، هویت انسان کجا قرار می‌گیرد؟
در سنین سی و چهل سالگی بسیاری از دخترانی که راجع به مادرانشان غر می‌زدند شروع کردند به خرید رفتن با آنها، صحبت کردن راجع به وسایل آشپزخانه، و همه‌ی کارهایی که یک دوست انجام می‌دهد و حتی بیشتر، در حالی که مادران- نمی‌دانم مادران دقیقا چه کردند اما آنها هم تغییر مسیر دادند. فرزندانشان را به حال خود گذاشته بودند. جنگ پایان یافته بود. انگار هر دو طرف تا روشنای روز جنگیده بودند و به یکدیگر نگریسته بودند تا ببینند ...
حالا که خودم مادر شده‌ام از دیدن این‌که بسیاری از ما راهی برای تطبیق تصویر ذهنی‌مان از «مامان!» و زنی که ما را تربیت کرده است پیدا می‌کنیم، خیالم راحت می‌شود. این روند در صورتی/زمانی که دخترت بچه‌دار شود به پایانی شکوهمند ختم می‌شود. مادر (بزرگ) می‌گوید: «حالا می فهمی». این تمام چیزی‌ست که مادران می‌خواهند- به اندازه‌ی هر نوجوانی- آنها نیاز به درک شدن دارند. آنها نیاز دارند روزی مقصر بودنشان تمام شود.
فرزندم را به خانه می‌برم و والدینم را با نگاهی متفاوت تماشا می‌کنم. پدرم از نگاه کردن به بچه‌های کوچولو خوشش می‌آید – فقط همین. از این که مزاحمشان شود یا به آنها بگوید فلان کار را بکن یا آنها را بترساند متنفر است؛ به نظر می‌آید اعتقادی به این کارها ندارد. مادرم عاشق بچه‌هاست – بعضی زنان این‌گونه نیستند ولی او هست- حتی وقتی که تازه به دنیا آمده‌اند؛ خام و ناله کنان و به زور انسان. عشق مادرم از پدرم پرحرارت‌تر است؛ فکر می‌کنم ممکن است حتی از شدت این عشق آسیب ببیند. به هرحال می‌دانم که در حال حاضر این منبع خوش‌بختی من است، این‌که بیشتر حس مادرانگی من با عشق مادرم و توجه ملایم پدرم گره خورده است.
زنی از من می‌پرسد: «قرار است رابطه‌ی مادر و دختریتان طبق معمول پیش برود؟» مشخص است که با خودش فکر کرده این تاوان خوبی خواهد بود. دنیا دوست دارد به پدر و مادرها یادآوری کند که به زودی همه‌چیز به بیراهه خواهد رفت.
وقتی بچه هجده ماهه است به این گفتگو فکر می‌کنم. هر آغوش با فکر این‌که الان خودش را از من دور می‌کند همراه است. اگر برایش آواز بخوانم روی پایم می ماند و صورتم را نوازش می‌کند اما اگر این عشق زیاد از حد شود با هل دادن و لگد زدن و نیشگون گرفتن خودش را بیرون می‌کشد و من با کمی هراس به روزی که چهارده ساله می‌شود فکر می‌کنم.
دخترم در ضربه‌های تصادفی اما هدفمند با آرنج هم دستی بر آتش دارد و نشانه‌گیریش عالی است.
پسربچه‌ها چطور؟ آنها هم این‌گونه‌اند؟
These are the things for which children (eventually) forgive their fathers:
Going out.
Coming home late.
Smelling of drink.
Reading the newspaper.
Watching the television.
Looking at people on the television with a vague sexual interest.
Not being bothered, much.
Having other important things to do.
These are the things for which children never, ever, ever forgive their mothers:
Going out.
Coming home late.
Smelling of drink.
Reading the newspaper.
Watching the television.
Looking at people on the television with a vague sexual interest.
Not being bothered, much.
Having other important things to do.
When I was in my teens and twenties, it was fashionable among girls to complain about your mother — despite the fact that these women had given their lives over to rear us. It was never fashionable to complain about your father, unless they were very drunk, all the time. At worst, fathers provoked a shrugging silence — presumably because this was what they gave.
So what about New Men? Will we need a new psychology in twenty years for children, now grown up, whose fathers were there half the time, who changed the nappies and sang the lullabies, half the time, or more? Is it possible that in twenty years or so we will find it is the caring father, and not the caring mother, who is ultimately to blame?
I doubt it.
I have met some of these maligned mothers since and it is great fun having a look at them. Some of them, to my surprise, really do seem wretchedly ungiving. But most of them are quite nice. Or ordinary. Or even dull.
A dull mother? There is no such thing. It is odd that, as a group, mothers are seen as a lardy wodge of nothing much; of worry and love and fret and banality. As individuals we are everything. Between these two extremes, where does the person lie?
In my thirties and forties, many of the daughters who gave out about their mothers started going shopping with them, talking about kitchen units, doing all the things that friends might do and more, while the mothers — I don’t know what the mothers did, exactly, but they shifted too. They let their children be. The battle was over. As though each side had fought its way into the light of day and looked at each other to find . . .
Now that I have become a mother myself, it is a great comfort to me to see how most of us come to an accommodation between the ‘MOTHER!’ in our heads and the woman who reared us. The whole process reaches a sort of glorious conclusion if and when the daughter has children herself. ‘Now you understand,’ says the (grand)mother. ‘Now you see.’ This is what they yearn for — as much as any adolescent, they need to be understood. They need an end to blame.
I take the baby home, and watch my parents with different eyes. My father likes looking at small children — just that. He hates disturbing them, or telling them to do anything, or scaring them in any way; he does not seem to believe in it. My mother loves babies — some women don’t but she does — even when they are very new; all raw and whimpering and scarcely yet human. Her love is more passionate than his; I think, she can be almost hurt by it. At any rate I know that this is where my current happiness comes from, that the better part of my mothering is compounded of my mother’s passion and of my father’s benign attention.
A woman asks me, ‘Are you going to have a typical mother-daughter relationship?’ You can tell that she thinks this would be a nice comeuppance. The world loves to remind parents that soon it will all go awry.
I think about this when the baby is eighteen months and every hug contains the idea of squirming away. She will stay on my lap if I sing to her, and she will stroke my face, but if all this loving becomes too damn lovely, she will push or pinch or kick her way out of it, and I think, with some trepidation, of the day she turns fourteen.
She also has a neat line in accident-on-purpose elbow jabs, and great aim.
What about sons. Are they the same?
Anne Enright, ‘Unforgiven’ in Making Babies: Stumbling into Motherhood, London: Vintage, 2005, 152-54.
این‌ها اعمالی هستند که فرزندان پدرانشان را برای آنها (در نهایت) می‌بخشند:
بیرون رفتن.
دیر به خانه برگشتن.
بوی الکل دادن.
روزنامه خواندن.
تلویزیون تماشا کردن.
با میل جنسی مبهمی به افراد داخل تلویزیون نگاه کردن.
به خود زیاد زحمت ندادن.
کارهای مهم‌تری داشتن.
این‌ها اعمالی هستند که فرزندان مادرانشان را برای آنها هرگز و هیچ‌گاه نمی‌بخشند:
دیر به خانه برگشتن.
بوی الکل دادن.
روزنامه خواندن.
تلویزیون تماشا کردن.
با میل جنسی مبهمی به افراد داخل تلویزیون نگاه کردن.
به خود زیاد زحمت ندادن.
کارهای مهم‌تری داشتن.
در سنین نوجوانی و جوانی‌ام میان دختران رایج بود که از مادر خود شکایت کنند – علی‌رغم این‌که آن زنان تمام زندگی خود را وقف تربیت و پرورش آنها کرده بودند. اما شکایت کردن از پدر اصلا معمول و متداول نبود مگر پدرانی که دائم الخمر بودند. پدران در بدترین حالت، با شانه بالا انداختن و سکوت روبه‌رو می‌شدند – احتمالا به خاطر این‌که خودشان نیز همین رفتار را داشته‌اند.
پس نسل جدید مردان چه؟ آیا در بیست سال آینده به یک روش روانشناسی جدید برای کودکان امروز- بالغان فردا- که پدرانشان نیمی از اوقات در کنارشان بوده‌اند نیاز داریم؟ آنها که پدرانشان پوشکشان را عوض کرده‌اند و گاهی یا بیشتر اوقات برایشان لالایی خوانده‌اند. آیا ممکن است که در حدود بیست سال آینده پی ببریم که در نهایت تقصیر را باید گردن پدران دلسوز انداخت و نه مادران دلسوز؟
شک دارم.
در این مدت بعضی از این مادران بدنام را ملاقات کرده‌ام و کنکاش کردن آنها برایم بسیار سرگرم کننده بوده است. بعضی از آنها واقعا به شکل بی‌رحمانه‌ای بی‌احساسند طوری که متعجبم می‌کرد اما بیشتر آنها بسیار مهربان بودند. یا معمولی. یا حتی ملال انگیز.
مادر ملال انگیز؟ چنین شخصیتی وجود ندارد. به طرز عجیبی، مادران جمعاٌ به شکل توده‌ای چربی دیده می شوند که از چیز خاصی تشکیل نشده؛ ملغمه‌ای از نگرانی و عشق و کج خلقی و پیش پاافتادگی. به عنوان یک فرد، شخصیت ما ترکیبی از همه چیز است. در میان این دو نقطه‌ی افراط، هویت انسان کجا قرار می‌گیرد؟
در سنین سی و چهل سالگی بسیاری از دخترانی که راجع به مادرانشان غر می‌زدند شروع کردند به خرید رفتن با آنها، صحبت کردن راجع به وسایل آشپزخانه، و همه‌ی کارهایی که یک دوست انجام می‌دهد و حتی بیشتر، در حالی که مادران- نمی‌دانم مادران دقیقا چه کردند اما آنها هم تغییر مسیر دادند. فرزندانشان را به حال خود گذاشته بودند. جنگ پایان یافته بود. انگار هر دو طرف تا روشنای روز جنگیده بودند و به یکدیگر نگریسته بودند تا ببینند ...
حالا که خودم مادر شده‌ام از دیدن این‌که بسیاری از ما راهی برای تطبیق تصویر ذهنی‌مان از «مامان!» و زنی که ما را تربیت کرده است پیدا می‌کنیم، خیالم راحت می‌شود. این روند در صورتی/زمانی که دخترت بچه‌دار شود به پایانی شکوهمند ختم می‌شود. مادر (بزرگ) می‌گوید: «حالا می فهمی». این تمام چیزی‌ست که مادران می‌خواهند- به اندازه‌ی هر نوجوانی- آنها نیاز به درک شدن دارند. آنها نیاز دارند روزی مقصر بودنشان تمام شود.
فرزندم را به خانه می‌برم و والدینم را با نگاهی متفاوت تماشا می‌کنم. پدرم از نگاه کردن به بچه‌های کوچولو خوشش می‌آید – فقط همین. از این که مزاحمشان شود یا به آنها بگوید فلان کار را بکن یا آنها را بترساند متنفر است؛ به نظر می‌آید اعتقادی به این کارها ندارد. مادرم عاشق بچه‌هاست – بعضی زنان این‌گونه نیستند ولی او هست- حتی وقتی که تازه به دنیا آمده‌اند؛ خام و ناله کنان و به زور انسان. عشق مادرم از پدرم پرحرارت‌تر است؛ فکر می‌کنم ممکن است حتی از شدت این عشق آسیب ببیند. به هرحال می‌دانم که در حال حاضر این منبع خوش‌بختی من است، این‌که بیشتر حس مادرانگی من با عشق مادرم و توجه ملایم پدرم گره خورده است.
زنی از من می‌پرسد: «قرار است رابطه‌ی مادر و دختریتان طبق معمول پیش برود؟» مشخص است که با خودش فکر کرده این تاوان خوبی خواهد بود. دنیا دوست دارد به پدر و مادرها یادآوری کند که به زودی همه‌چیز به بیراهه خواهد رفت.
وقتی بچه هجده ماهه است به این گفتگو فکر می‌کنم. هر آغوش با فکر این‌که الان خودش را از من دور می‌کند همراه است. اگر برایش آواز بخوانم روی پایم می ماند و صورتم را نوازش می‌کند اما اگر این عشق زیاد از حد شود با هل دادن و لگد زدن و نیشگون گرفتن خودش را بیرون می‌کشد و من با کمی هراس به روزی که چهارده ساله می‌شود فکر می‌کنم.
دخترم در ضربه‌های تصادفی اما هدفمند با آرنج هم دستی بر آتش دارد و نشانه‌گیریش عالی است.
پسربچه‌ها چطور؟ آنها هم این‌گونه‌اند؟
Translation Commentary
Mina Delnavaz
Translating this text into Farsi was quite challenging as the author uses many phrases that are totally familiar for English readers but need to be interpreted to make sense to the audience of the target language. My general strategy was to remain loyal to the text as much as possible since I believe this subtle strangeness of the language was intended in the source text as well. That being said, in some cases making syntactic changes or using synonyms to communicate better was inevitable.
For instance, the structure “never, ever, ever” does not have an exact equivalent in Farsi so I used two synonymous words together to pinpoint the emphasis: Hargez ((هرگز and Hichgaah (هیچ گاه) both of which mean never. In another case, the word “provoke” was replaced with “to face” to construct a better sentence as the exact equivalent would not fit the structure of the rest of the sentence. Additionally, the phrase “very drunk all the time” has been translated as one word, “Daem-ol-Khamr” (دائم الخمر) which indicates the same behavioral characteristic (drinking heavily all the time).
Communicating the meaning of “new men” was challenging but I avoided a lengthy explanation as the rest of the paragraph is revealing enough, and I believe it sufficed to say “the new generation of men”. Further in the paragraph, “children, now grown up,” had to be changed to “children today, adults tomorrow” to maintain fluency and avoid bizarre word combinations.
The sixth paragraph proved to be the most difficult to translate as the description and word choice are, at the very least, eccentric. Specifically, the structure of “lardy wodge of nothing much; of worry and…” had to be slightly altered to sound like fluent Farsi, so I added “malghameh” which means amalgam in English. The final sentence would be “… of nothing much; an amalgam of worry and …”
Translating the eighth paragraph required the use of two transitive phrasal verbs that had to be split which usually makes it difficult to follow what has been said. To facilitate the reading experience, the structure of the sentence was changed, moving “it is a great comfort to me” to the end of the sentence, while the rest of the sentence remained the same. However, as there is no direct equivalent for “come to an accommodation between” I came up with a similar phrase which means “to find a way to accommodate”.
In the next paragraph, the phrase, “she can be almost hurt by it” has been translated as “she might even get hurt by the intensity of it”, which is not a perfect equivalent, but I believe it still communicates the intended meaning correctly.
Lastly, in the final paragraph “I think about this when the baby is eighteen months” has been translated as, “I think about this conversation” to avoid linguistic ambiguity.