These are the things for which children (eventually) forgive their fathers:
Going out.
Coming home late.
Smelling of drink.
Reading the newspaper.
Watching the television.
Looking at people on the television with a vague sexual interest.
Not being bothered, much.
Having other important things to do.
These are the things for which children never, ever, ever forgive their mothers:
Going out.
Coming home late.
Smelling of drink.
Reading the newspaper.
Watching the television.
Looking at people on the television with a vague sexual interest.
Not being bothered, much.
Having other important things to do.
When I was in my teens and twenties, it was fashionable among girls to complain about your mother — despite the fact that these women had given their lives over to rear us. It was never fashionable to complain about your father, unless they were very drunk, all the time. At worst, fathers provoked a shrugging silence — presumably because this was what they gave.
So what about New Men? Will we need a new psychology in twenty years for children, now grown up, whose fathers were there half the time, who changed the nappies and sang the lullabies, half the time, or more? Is it possible that in twenty years or so we will find it is the caring father, and not the caring mother, who is ultimately to blame?
I doubt it.
I have met some of these maligned mothers since and it is great fun having a look at them. Some of them, to my surprise, really do seem wretchedly ungiving. But most of them are quite nice. Or ordinary. Or even dull.
A dull mother? There is no such thing. It is odd that, as a group, mothers are seen as a lardy wodge of nothing much; of worry and love and fret and banality. As individuals we are everything. Between these two extremes, where does the person lie?
In my thirties and forties, many of the daughters who gave out about their mothers started going shopping with them, talking about kitchen units, doing all the things that friends might do and more, while the mothers — I don’t know what the mothers did, exactly, but they shifted too. They let their children be. The battle was over. As though each side had fought its way into the light of day and looked at each other to find . . .
Now that I have become a mother myself, it is a great comfort to me to see how most of us come to an accommodation between the ‘MOTHER!’ in our heads and the woman who reared us. The whole process reaches a sort of glorious conclusion if and when the daughter has children herself. ‘Now you understand,’ says the (grand)mother. ‘Now you see.’ This is what they yearn for — as much as any adolescent, they need to be understood. They need an end to blame.
I take the baby home, and watch my parents with different eyes. My father likes looking at small children — just that. He hates disturbing them, or telling them to do anything, or scaring them in any way; he does not seem to believe in it. My mother loves babies — some women don’t but she does — even when they are very new; all raw and whimpering and scarcely yet human. Her love is more passionate than his; I think, she can be almost hurt by it. At any rate I know that this is where my current happiness comes from, that the better part of my mothering is compounded of my mother’s passion and of my father’s benign attention.
A woman asks me, ‘Are you going to have a typical mother-daughter relationship?’ You can tell that she thinks this would be a nice comeuppance. The world loves to remind parents that soon it will all go awry.
I think about this when the baby is eighteen months and every hug contains the idea of squirming away. She will stay on my lap if I sing to her, and she will stroke my face, but if all this loving becomes too damn lovely, she will push or pinch or kick her way out of it, and I think, with some trepidation, of the day she turns fourteen.
She also has a neat line in accident-on-purpose elbow jabs, and great aim.
What about sons. Are they the same?
Anne Enright, ‘Unforgiven’ in Making Babies: Stumbling into Motherhood, London: Vintage, 2005, 152-54.
นี่คือสิ่งที่ลูกๆ (ในที่สุด) จะยอมให้อภัยถ้าพ่อทำ:
ออกไปนอกบ้าน
กลับบ้านดึก
เนื้อตัวมีกลิ่นเหล้า
อ่านหนังสือพิมพ์
ดูโทรทัศน์
จ้องดูคนบนหน้าจอด้วยสายตาเหมือนมีอารมณ์รัญจวน
ทำตัวไม่แยแส เท่าไรนัก
มีเรื่องสำคัญอื่นต้องทำ
นี่คือสิ่งที่ลูกๆ จะไม่มีทางยอมให้อภัยเลยถ้าแม่ทำ:
ออกไปนอกบ้าน
กลับบ้านดึก
เนื้อตัวมีกลิ่นเหล้า
อ่านหนังสือพิมพ์
ดูโทรทัศน์
จ้องดูคนบนหน้าจอด้วยสายตาเหมือนมีอารมณ์รัญจวน
ทำตัวไม่แยแส เท่าไรนัก
มีเรื่องสำคัญอื่นต้องทำ
ตอนฉันเป็นวัยรุ่นกับตอนอายุยี่สิบกว่าๆ มันเป็นเรื่องฮิตในหมู่เด็กผู้หญิงที่จะบ่นเรื่องแม่ของตัว ทั้งที่ความจริงผู้หญิงเหล่านั้นยอมทิ้งทั้งชีวิตเพื่อเลี้ยงดูพวกเรา แต่การบ่นเรื่องพ่อกลับไม่เคยฮิตเลย ยกเว้นถ้าพ่อเมาหยำเปตลอดเวลา อย่างมากสุดเวลาพูดถึงพ่อคนก็จะแค่ยักไหล่เงียบๆ คงเป็นเพราะมันคือสิ่งที่พ่อเองนั่นแหละชอบทำ
งั้นเรามาลองสร้าง “นวบุรษ”[1] กันมั้ย ในอีกยี่สิบปีข้างหน้า เราควรคิดค้นทฤษฎีทางจิตวิทยาใหม่กันมั้ย คิดค้นให้เด็กๆ ที่ตอนนั้นจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เด็กๆ ที่มีพ่ออยู่ในชีวิตพวกเขาแค่ครึ่งนึง ใช้เวลาแค่ครึ่งนึงหรืออาจจะนานกว่านั้นเปลี่ยนผ้าอ้อมและร้องเพลงกล่อมพวกเขานอน เป็นไปได้มั้ยว่าในอีกยี่สิบปีข้างหน้าเราจะหันไปโทษแต่พ่อผู้โอบอุ้มเลี้ยงดูลูก แทนการโทษแม่ผู้โอบอุ้มเลี้ยงดูลูก
ฉันว่าไม่น่าหรอก
ฉันเคยเจอแม่ๆ ผู้ถูกกล่าวร้ายเหล่านั้น และรู้สึกสนุกดีเวลามองดูพวกเธอ ประหลาดใจเหมือนกันเวลาพบว่าแม่บางคนก็แสนจะไม่เป็นมิตร แต่แม่ส่วนใหญ่ก็ดูน่ารักดี ไม่ก็ดูธรรมดา หรือแม้กระทั่งน่าเบื่อ
แม่ที่น่าเบื่อเหรอ? ไม่มีอยู่จริงหรอก แปลกดีนะที่ถ้ามองโดยรวมแม่ดูเป็นแค่ก้อนไขมันอ้วนเผละ ที่เป็นได้แค่ตัวแทนของความกังวล ความรัก ความวิตก และความจำเจ แต่ในขณะเดียวกันแม่แต่ละคนกลับต้องเป็นทุกอย่างเลย ระหว่างสองแนวคิดที่ต่างกันสุดขั้วแบบนี้ คนเป็นแม่ควรจะวางตัวเองไว้ตรงไหนเล่า
พอฉันอายุสามสิบสี่สิบกว่า เหล่าลูกสาวที่เคยบ่นแม่ตัวเองก็เริ่มออกไปช็อปปิ้งกับแม่ เริ่มชวนคุยเรื่องเครื่องครัว เริ่มทำสิ่งที่เคยทำแค่กับเพื่อน หรือทำมากกว่าที่ทำกับเพื่อนเสียอีก สำหรับแม่น่ะเหรอ ฉันก็ไม่รู้แน่ชัดว่าแม่ทำอะไร แต่แม่ก็เปลี่ยนเหมือนกัน แม่ยอมปล่อยลูกให้ทำตามต้องการ สงครามจบลงแล้ว ราวกับว่านักรบแต่ละฝั่งได้ฝ่าฟันมาจนสู่แสงสว่าง จนได้มองดูอีกฝ่ายเพื่อที่จะพบว่า....
ตอนนี้ฉันได้เป็นแม่ด้วยตัวเองแล้ว ฉันอุ่นใจเวลาเห็นพวกเราส่วนใหญ่ทำใจยอมรับความแตกต่างระหว่าง “แม่!” ที่อยู่ในหัวเรา กับผู้หญิงที่เลี้ยงดูเราจริงๆ กระบวนการทั้งหมดจะนำไปสู่บทสรุปที่สวยงามถ้าหรือเมื่อคนเป็นลูกสาวได้กลายเป็นแม่เองบ้าง “ตอนนี้ลูกก็เข้าใจแล้วสินะ” แม่ที่กลายเป็นยายจะบอก “ลูกเห็นแล้วสินะ” นี่แหละสิ่งที่แม่เฝ้ารอ เช่นเดียวกันกับวัยรุ่น คนเป็นแม่ต้องการการเข้าใจ พวกเขาต้องการหลุดพ้นข้อกล่าวหา
ฉันพาเด็กน้อยกลับบ้าน ฉันมองพ่อแม่ตัวเองด้วยสายตาไม่เหมือนเดิม พ่อฉันแค่ชอบมองดูเด็กตัวเล็กๆ เท่านั้นแหละ แต่ไม่ชอบไปยุ่งกับเด็ก ไปบอกเด็กให้ทำนู่นนี่ หรือไปทำให้เด็กกลัวด้วยวิธีไหนก็ตาม เขาไม่เชื่อในการทำสิ่งเหล่านั้นด้วยซ้ำ แต่แม่ฉันเป็นคนรักเด็ก ผู้หญิงบางคนไม่เป็นแบบนั้นแต่แม่ฉันเป็น แม่รักแม้กระทั่งเด็กแรกเกิด เด็กที่เพิ่งคลอดออกมาสดๆ เอาแต่ร้องไห้งอแง แทบจะยังไม่เป็นมนุษย์ด้วยซ้ำ แม่รักเด็กอย่างสุดซึ้งเสียยิ่งกว่าพ่อ ฉันคิดกระทั่งว่าความรักนี้จะทำให้แม่เจ็บปวดได้ แต่ไม่ว่าจะยังไงฉันรู้ว่านี่คือที่มาของความสุขในปัจจุบันของฉัน ฉันรู้ว่าด้านดีของการเป็นแม่ที่ฉันมีเกิดมาจากการผสมผสานระหว่างความรักอย่างสุดซึ้งของแม่และความสนใจเฉยๆ แต่ไร้พิษสงของพ่อ
ผู้หญิงคนหนึ่งถามฉัน “คุณตั้งใจจะเลี้ยงลูกแบบแม่กับลูกสาวทั่วไปมั้ย” ดูก็รู้ว่าเธอสมน้ำหน้าฉัน โลกใบนี้ชอบเตือนพ่อแม่อยู่เรื่อยว่าอีกไม่นานทุกอย่างก็จะเลวร้ายลงไปเสียหมด
ฉันคิดถึงเรื่องนี้ตอนที่เด็กของฉันอายุหนึ่งขวบครึ่ง และทุกครั้งที่กอดเธอจะพยายามดิ้นหนี จะยอมนั่งตักดีๆ ก็ต่อเมื่อฉันร้องเพลงให้ฟังแล้วเธอยังเอามือมาลูบหน้าฉันด้วย แต่ถ้าบรรยากาศชื่นมื่นเริ่มจะหวานเลี่ยนเกินไปหน่อย เธอจะเริ่มผลัก หยิก หรือเตะ เพื่อจะดิ้นหลุดจากฉัน คิดแล้วก็กลัวว่าจะเป็นยังไงเมื่อถึงวันที่เธอโตจนอายุสิบสี่
คุณเธอยังฉลาดอีกเวลาแกล้งเป็นบังเอิญเอาศอกมากระแทกฉัน แถมยังเล็งเป้าเก่งอีกด้วยนะ
แล้วลูกชายล่ะ พวกเขาจะเป็นแบบนี้บ้างไหมนะ?
These are the things for which children (eventually) forgive their fathers:
Going out.
Coming home late.
Smelling of drink.
Reading the newspaper.
Watching the television.
Looking at people on the television with a vague sexual interest.
Not being bothered, much.
Having other important things to do.
These are the things for which children never, ever, ever forgive their mothers:
Going out.
Coming home late.
Smelling of drink.
Reading the newspaper.
Watching the television.
Looking at people on the television with a vague sexual interest.
Not being bothered, much.
Having other important things to do.
When I was in my teens and twenties, it was fashionable among girls to complain about your mother — despite the fact that these women had given their lives over to rear us. It was never fashionable to complain about your father, unless they were very drunk, all the time. At worst, fathers provoked a shrugging silence — presumably because this was what they gave.
So what about New Men? Will we need a new psychology in twenty years for children, now grown up, whose fathers were there half the time, who changed the nappies and sang the lullabies, half the time, or more? Is it possible that in twenty years or so we will find it is the caring father, and not the caring mother, who is ultimately to blame?
I doubt it.
I have met some of these maligned mothers since and it is great fun having a look at them. Some of them, to my surprise, really do seem wretchedly ungiving. But most of them are quite nice. Or ordinary. Or even dull.
A dull mother? There is no such thing. It is odd that, as a group, mothers are seen as a lardy wodge of nothing much; of worry and love and fret and banality. As individuals we are everything. Between these two extremes, where does the person lie?
In my thirties and forties, many of the daughters who gave out about their mothers started going shopping with them, talking about kitchen units, doing all the things that friends might do and more, while the mothers — I don’t know what the mothers did, exactly, but they shifted too. They let their children be. The battle was over. As though each side had fought its way into the light of day and looked at each other to find . . .
Now that I have become a mother myself, it is a great comfort to me to see how most of us come to an accommodation between the ‘MOTHER!’ in our heads and the woman who reared us. The whole process reaches a sort of glorious conclusion if and when the daughter has children herself. ‘Now you understand,’ says the (grand)mother. ‘Now you see.’ This is what they yearn for — as much as any adolescent, they need to be understood. They need an end to blame.
I take the baby home, and watch my parents with different eyes. My father likes looking at small children — just that. He hates disturbing them, or telling them to do anything, or scaring them in any way; he does not seem to believe in it. My mother loves babies — some women don’t but she does — even when they are very new; all raw and whimpering and scarcely yet human. Her love is more passionate than his; I think, she can be almost hurt by it. At any rate I know that this is where my current happiness comes from, that the better part of my mothering is compounded of my mother’s passion and of my father’s benign attention.
A woman asks me, ‘Are you going to have a typical mother-daughter relationship?’ You can tell that she thinks this would be a nice comeuppance. The world loves to remind parents that soon it will all go awry.
I think about this when the baby is eighteen months and every hug contains the idea of squirming away. She will stay on my lap if I sing to her, and she will stroke my face, but if all this loving becomes too damn lovely, she will push or pinch or kick her way out of it, and I think, with some trepidation, of the day she turns fourteen.
She also has a neat line in accident-on-purpose elbow jabs, and great aim.
What about sons. Are they the same?
Anne Enright, ‘Unforgiven’ in Making Babies: Stumbling into Motherhood, London: Vintage, 2005, 152-54.
นี่คือสิ่งที่ลูกๆ (ในที่สุด) จะยอมให้อภัยถ้าพ่อทำ:
ออกไปนอกบ้าน
กลับบ้านดึก
เนื้อตัวมีกลิ่นเหล้า
อ่านหนังสือพิมพ์
ดูโทรทัศน์
จ้องดูคนบนหน้าจอด้วยสายตาเหมือนมีอารมณ์รัญจวน
ทำตัวไม่แยแส เท่าไรนัก
มีเรื่องสำคัญอื่นต้องทำ
นี่คือสิ่งที่ลูกๆ จะไม่มีทางยอมให้อภัยเลยถ้าแม่ทำ:
ออกไปนอกบ้าน
กลับบ้านดึก
เนื้อตัวมีกลิ่นเหล้า
อ่านหนังสือพิมพ์
ดูโทรทัศน์
จ้องดูคนบนหน้าจอด้วยสายตาเหมือนมีอารมณ์รัญจวน
ทำตัวไม่แยแส เท่าไรนัก
มีเรื่องสำคัญอื่นต้องทำ
ตอนฉันเป็นวัยรุ่นกับตอนอายุยี่สิบกว่าๆ มันเป็นเรื่องฮิตในหมู่เด็กผู้หญิงที่จะบ่นเรื่องแม่ของตัว ทั้งที่ความจริงผู้หญิงเหล่านั้นยอมทิ้งทั้งชีวิตเพื่อเลี้ยงดูพวกเรา แต่การบ่นเรื่องพ่อกลับไม่เคยฮิตเลย ยกเว้นถ้าพ่อเมาหยำเปตลอดเวลา อย่างมากสุดเวลาพูดถึงพ่อคนก็จะแค่ยักไหล่เงียบๆ คงเป็นเพราะมันคือสิ่งที่พ่อเองนั่นแหละชอบทำ
งั้นเรามาลองสร้าง “นวบุรษ”[1] กันมั้ย ในอีกยี่สิบปีข้างหน้า เราควรคิดค้นทฤษฎีทางจิตวิทยาใหม่กันมั้ย คิดค้นให้เด็กๆ ที่ตอนนั้นจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เด็กๆ ที่มีพ่ออยู่ในชีวิตพวกเขาแค่ครึ่งนึง ใช้เวลาแค่ครึ่งนึงหรืออาจจะนานกว่านั้นเปลี่ยนผ้าอ้อมและร้องเพลงกล่อมพวกเขานอน เป็นไปได้มั้ยว่าในอีกยี่สิบปีข้างหน้าเราจะหันไปโทษแต่พ่อผู้โอบอุ้มเลี้ยงดูลูก แทนการโทษแม่ผู้โอบอุ้มเลี้ยงดูลูก
ฉันว่าไม่น่าหรอก
ฉันเคยเจอแม่ๆ ผู้ถูกกล่าวร้ายเหล่านั้น และรู้สึกสนุกดีเวลามองดูพวกเธอ ประหลาดใจเหมือนกันเวลาพบว่าแม่บางคนก็แสนจะไม่เป็นมิตร แต่แม่ส่วนใหญ่ก็ดูน่ารักดี ไม่ก็ดูธรรมดา หรือแม้กระทั่งน่าเบื่อ
แม่ที่น่าเบื่อเหรอ? ไม่มีอยู่จริงหรอก แปลกดีนะที่ถ้ามองโดยรวมแม่ดูเป็นแค่ก้อนไขมันอ้วนเผละ ที่เป็นได้แค่ตัวแทนของความกังวล ความรัก ความวิตก และความจำเจ แต่ในขณะเดียวกันแม่แต่ละคนกลับต้องเป็นทุกอย่างเลย ระหว่างสองแนวคิดที่ต่างกันสุดขั้วแบบนี้ คนเป็นแม่ควรจะวางตัวเองไว้ตรงไหนเล่า
พอฉันอายุสามสิบสี่สิบกว่า เหล่าลูกสาวที่เคยบ่นแม่ตัวเองก็เริ่มออกไปช็อปปิ้งกับแม่ เริ่มชวนคุยเรื่องเครื่องครัว เริ่มทำสิ่งที่เคยทำแค่กับเพื่อน หรือทำมากกว่าที่ทำกับเพื่อนเสียอีก สำหรับแม่น่ะเหรอ ฉันก็ไม่รู้แน่ชัดว่าแม่ทำอะไร แต่แม่ก็เปลี่ยนเหมือนกัน แม่ยอมปล่อยลูกให้ทำตามต้องการ สงครามจบลงแล้ว ราวกับว่านักรบแต่ละฝั่งได้ฝ่าฟันมาจนสู่แสงสว่าง จนได้มองดูอีกฝ่ายเพื่อที่จะพบว่า....
ตอนนี้ฉันได้เป็นแม่ด้วยตัวเองแล้ว ฉันอุ่นใจเวลาเห็นพวกเราส่วนใหญ่ทำใจยอมรับความแตกต่างระหว่าง “แม่!” ที่อยู่ในหัวเรา กับผู้หญิงที่เลี้ยงดูเราจริงๆ กระบวนการทั้งหมดจะนำไปสู่บทสรุปที่สวยงามถ้าหรือเมื่อคนเป็นลูกสาวได้กลายเป็นแม่เองบ้าง “ตอนนี้ลูกก็เข้าใจแล้วสินะ” แม่ที่กลายเป็นยายจะบอก “ลูกเห็นแล้วสินะ” นี่แหละสิ่งที่แม่เฝ้ารอ เช่นเดียวกันกับวัยรุ่น คนเป็นแม่ต้องการการเข้าใจ พวกเขาต้องการหลุดพ้นข้อกล่าวหา
ฉันพาเด็กน้อยกลับบ้าน ฉันมองพ่อแม่ตัวเองด้วยสายตาไม่เหมือนเดิม พ่อฉันแค่ชอบมองดูเด็กตัวเล็กๆ เท่านั้นแหละ แต่ไม่ชอบไปยุ่งกับเด็ก ไปบอกเด็กให้ทำนู่นนี่ หรือไปทำให้เด็กกลัวด้วยวิธีไหนก็ตาม เขาไม่เชื่อในการทำสิ่งเหล่านั้นด้วยซ้ำ แต่แม่ฉันเป็นคนรักเด็ก ผู้หญิงบางคนไม่เป็นแบบนั้นแต่แม่ฉันเป็น แม่รักแม้กระทั่งเด็กแรกเกิด เด็กที่เพิ่งคลอดออกมาสดๆ เอาแต่ร้องไห้งอแง แทบจะยังไม่เป็นมนุษย์ด้วยซ้ำ แม่รักเด็กอย่างสุดซึ้งเสียยิ่งกว่าพ่อ ฉันคิดกระทั่งว่าความรักนี้จะทำให้แม่เจ็บปวดได้ แต่ไม่ว่าจะยังไงฉันรู้ว่านี่คือที่มาของความสุขในปัจจุบันของฉัน ฉันรู้ว่าด้านดีของการเป็นแม่ที่ฉันมีเกิดมาจากการผสมผสานระหว่างความรักอย่างสุดซึ้งของแม่และความสนใจเฉยๆ แต่ไร้พิษสงของพ่อ
ผู้หญิงคนหนึ่งถามฉัน “คุณตั้งใจจะเลี้ยงลูกแบบแม่กับลูกสาวทั่วไปมั้ย” ดูก็รู้ว่าเธอสมน้ำหน้าฉัน โลกใบนี้ชอบเตือนพ่อแม่อยู่เรื่อยว่าอีกไม่นานทุกอย่างก็จะเลวร้ายลงไปเสียหมด
ฉันคิดถึงเรื่องนี้ตอนที่เด็กของฉันอายุหนึ่งขวบครึ่ง และทุกครั้งที่กอดเธอจะพยายามดิ้นหนี จะยอมนั่งตักดีๆ ก็ต่อเมื่อฉันร้องเพลงให้ฟังแล้วเธอยังเอามือมาลูบหน้าฉันด้วย แต่ถ้าบรรยากาศชื่นมื่นเริ่มจะหวานเลี่ยนเกินไปหน่อย เธอจะเริ่มผลัก หยิก หรือเตะ เพื่อจะดิ้นหลุดจากฉัน คิดแล้วก็กลัวว่าจะเป็นยังไงเมื่อถึงวันที่เธอโตจนอายุสิบสี่
คุณเธอยังฉลาดอีกเวลาแกล้งเป็นบังเอิญเอาศอกมากระแทกฉัน แถมยังเล็งเป้าเก่งอีกด้วยนะ
แล้วลูกชายล่ะ พวกเขาจะเป็นแบบนี้บ้างไหมนะ?
Translation Commentary
Monthita Rojtinnakorn / มนฑิตา โรจน์ทินกร
Among all the translations I made, I find “Unforgiven” to be the least problematic ones. Even with regard to that, it is the only story whose title generated a discussion during the translation process. I initially chose “อภัยไม่ได้” which is literally translated into Thai as “cannot be forgiven.” However, one of the reviewers questioned whether it is the most suitable translation. This is because there is a nuance between the adjectives “unforgiven” and “unforgivable.” My translation would make the meaning lean towards “unforgivable” rather than “unforgiven,” which is the original title. Hence, the translation “ไม่ยอมให้อภัย” is chosen which literally means “does not/would not forgive.” This will allow a more open-ended meaning by showing that something could be forgiven but has not yet been forgiven, which I think is the space for interpretation that the author tries to establish.
The next challenging expression to translate is “Looking at people on the television with a vague sexual interest.” The phrase “vague sexual interest” is remarkably difficult to find the right words in Thai. At first, I translated this as “with the eyes that contain (sexual) feelings” (ด้วยสายตาเหมือนมีอารมณ์). My reviewer, Dr. Carina Chotirawe, instead suggested that I use “ด้วยสายตาเหมือนมีอารมณ์รัญจวน” which is more specific on what type of feeling they have since the word “รัญจวน” conveys an emotion that can be interpreted as sexual.
One part of the short story introduces that term “New Men” which is a counterpart concept of “New Women” or “New Woman,” a feminist movement that emerged in the 19th Century. There is more than one translation in Thai for New Woman; since it is a technical term, the right translation is up for debate. I decided to select “นวสตรี” which is the term employed in an article by Dr. Tapanat Khunpakdee, a literary scholar at Chulalongkorn University whose research focuses on this movement. After choosing this translation, I altered it to match the original phrase, thus creating “นวบุรุษ.” In order to understand the nuance of this phrase, it requires a theoretical knowledge of the movement, so the footnote is also provided.
Further difficulties are posed by the different nature between Thai and English sentence structure, as well as the incompatible words and language register. First, I had to alter the structure of some sentences such as “Is it possible that in twenty years or so we will find it is the caring father, and not the caring mother, who is ultimately to blame?,” which I translated as “Is it possible that in twenty years, we will turn to blame only the caring father instead of blaming the caring mother” (เป็นไปได้มั้ยว่าในอีกยี่สิบปีข้างหน้าเราจะหันไปโทษแต่พ่อผู้โอบอุ้มเลี้ยงดูลูก แทนการโทษแม่ผู้โอบอุ้มเลี้ยงดูลูก). The reason is that placing the verb at the end of the sentence is not natural in Thai. In English, one can employ a passive voice and put the verb towards the end to emphasise the subject (or rather the object), but a passive voice is not a common feature in Thai. Therefore, this altered structure needs to be adopted.
In English, one can also add the word “grand” in front of a family member’s role to indicate that they are one step removed from that role. For example, a mother can become a grandmother, a son can become a grandson, and an uncle can become a granduncle. This is not at all possible in Thai. Each role has a different name assigned to it and it is difficult to conduct a play on words with double meanings as Enright has done in “says the (grand)mother.” Due to this, my reviewer suggested that we use “a mother who has become a maternal grandmother” (แม่ที่กลายเป็นยาย) to maintain both meanings in the original.
As I have mentioned in the commentaries I wrote for her other stories, the matter of finding the right language register will often be a challenge when translating from English to Thai. This is a result of English not having a rigid language register such as Thai, where every speech is made with the social relationship between the addressor and the addressee in mind. If one group of audience is identified, the entire speech often maintains the same level of formality or informality. For example, the word “damn” from “becomes too damn lovely,” if used in a Thai speech, would mean that the speaker has an informal or hostile relationship with the reader. In English, the word can be a slang but is used here to create emphasis. If I decided to literally translate “damn,” it would make the whole translation sound strange as it would immediately change the relationship between the speaker and the reader to informal, while the rest of the story has been told in a semi-formal register. I then decided to change it to “begins to be too cheesy” since the word “cheesy” in Thai can be comparable to “damn lovely.”