She was driving Ben to a friend’s house, and this added journey was the cause of some irritation in her day; she had too much else to do. Though she did like the privacy of the car, the feeling of his voice coming over her shoulder as she checked the mirror and slowed to make a turn. He was up on the booster seat—Ben was small for eight—and he looked out the window at suburban streets and parked cars, while she used his mobile phone to map the route. She had it down by the gearshift, propped up on the gray plastic fascia. It was hard to read the little arrow through the disaster of Ben’s cracked screen—the thing was rarely out of his hand, unless he dropped it. Now he looked out on the real world as though mildly surprised it was there.“I don’t like Barry McIntyre,” he said.
“No? Why not?”
They had their best chats in the car. If they’d been at home, he would have said, “Dunno,” or “Just . . .” In the car, he said things like “I like boys, though. I do like boys.”
“Of course you do.”
She wondered why he couldn’t speak when they were face to face. What was it about her eyes on him that made him shrug and shift under his clothes?
“You are a boy.”
“I know that,” he said.
Of course, she was his mother, so when she looked at him she was always checking him over to adjust or admire. Though she tried not to. She really tried not to turn into the kind of woman who said, “Sit up straight,” or “Leave your hair alone.”
“Well, then.”
She glanced at the rearview mirror and saw only the side of his head. His coarse hair was darkening through the winter. In a year or two, it would be fully brown.
“I just hate basketball.”
“Do you?”
“I really do.”
Recently, he had used the word “gay” as an insult. “That’s so gay,” he’d said at dinner, and his little sister missed a beat.
“Of course you like basketball,” she said warmly. That lie.
He did not answer.
“Does Barry McIntyre play basketball?”
In the rearview mirror, she saw his hand move toward his hidden face.
“Leave your nose alone!” she said.
It was hard not to. They were so temporarily beautiful, her children. They were so perfect, and then they were not perfect. She loved them too much to let them be.
She drove on while he watched the Dublin suburbs: spring trees, semidetached houses, a bundled old citizen walking her dog. The phone app was taking her down a familiar street, though it was an unfamiliar route, one she would not have known to take herself. Ben’s friend was called Ava, and she was new. She lived in St. Clare Crescent, which was somewhere near the motorway, apparently. But they did not take the motorway; they took a network of small streets, some of which she had driven down before—this was the way to the garden center, that was the way to the dog groomer’s—without knowing that you could cross from one to the other if you turned at the right place.
“Would you rather?” Ben said, then he stopped.
If you did not let Ben know that you were listening, he would refuse to continue.
“What?” she said, finally.
And, now that he knew he had her full attention, he said, “Would you rather drink a cup of lava or be drowned in a lava lake?”
“Oh, Christ.”
“Would you rather?”
“Not this again.”
“Which?”
“You can’t drink lava.”
“Yes, you can.”
“In a cup?”
“A stone cup.”
“I’ll take the lake.”
“Would you rather fall off a roof or have a tree fall on your head?”
He was obsessed with choices, especially impossible ones.
“Neither. I would rather neither of those things happened to me.”
“Would you rather fall off a roof,” he insisted, “or have a tree fall on your head?”
Maybe he was obsessed with death itself. There was no getting out of it, one way or the other.
“Roof,” she said.
“O.K.”
“What about you?”
“Yeah, roof,” he admitted.
“Not your best,” she said.
He paused, took the challenge.
“Would you rather be stung to death by fire ants or strung up by your toes from a big crane until your head burst?”
“Lovely!”
He would keep going until she was completely stuck.
“Crane, please.”
“Would you rather drown in the dark or be strangled in the dark?”
He would keep going until she was actually dead.
“Seriously?”
“A huge dark lake full of eels.”
“Really not. Absolutely not. I would not rather.”
She was taken, as she drove, by the memory of a night swim, many years before Ben was born. It was in a lake, in the Irish countryside; a gang of them coming back from the pub, no moon, no sex, at a guess—not that morning, or the night before, when they were supposed to have their holiday-cottage sex—and she pulled her dress up over her head as she made her way, in the darkness, toward the lake. Of course there was a man in the group who was not, actually, the man she was seeing at the time; he was some other, forbidden man. And neither of these men would later become the father of the boy now sitting in the back seat. Getting naked in the deserted woodland in the middle of the night was a taunt to both of them—either one would do. It was all a long time ago.
The dress was a blue linen shift, loose and practical, her underwear possibly quite fancy and impractical in those days before booster seats and children with sleepovers and phones that told you which way to turn. Her body also a finer thing, back then, if only she had known it. And she was drunk, so the pathway down to the little boardwalk was patchily remembered, her experience at the time also patchy, though it slowed and cleared when she dropped her dress onto the still-warm wood and looked out over the water. There were turf grains in the silk of it that turned the lake brown, even in daylight. Now, at midnight, it was darker than you could imagine, so it was like a sixth sense, the feeling of open space in front of her. When she looked down, she saw the blackness gleam, like oil. She sat at the dock’s edge to unclip her fancy bra and shrugged it off. A man’s voice telling her to stop. Another man saying nothing. A woman’s voice, saying, “No, really, Michelle.” And she was in. She pushed out from the wooden lip as she dropped down into it, was swallowed in a bang of water that turned to a liquid silence, then she struggled back up to where the air began. Black water into black air.
As she rose and turned, she could feel the alcohol swell under the surface of her skin, and the water was not so much cold as numb. Or she was numb. The water slipped past her as she hauled her way through it, in a long, reaching overarm that took her away from everyone, even as she seemed to stay in the same place. She could tell by their voices that she was moving—the fragments of sound she caught as she plowed along the surface, out toward the center of the lake.
If it was the center. If it was even the surface she was swimming along. It was so dark and wet that it was hard to know if her eyes were closed or open. She was afraid that she was not quite level, as she swam, that she was tilting downward, afraid that when she turned her face up to inhale she would find only water. The shouts from the bank were more sporadic now; it was as though they had given up on her as she circled or tried to circle back toward them, because the scraps of sound gave her a sense of horizon and it was important not to lose this. She needed to know which way was up. She pulled the water along the sides of her body, and though she twisted into it as she went, she was not sure that she was making the turn. She should just stop a moment and get her bearings, but she could not stop; she did not want to. It was—this was the secret, sudden thing—so delicious. Not knowing which way was which, or where the edges were. She was dissolved by it. She could drown right now and it would be a pleasure.
She caught a flash of her white arm, a sinewy gleam that she followed—her body its own compass—until she heard, on the bank, the voice of the man she was supposed to sleep with, saw the intermittent cigarette glow of the man she was not supposed to sleep with (and never did, for some reason; perhaps she had him fully spooked). Her big statement was a little undercut, in the shallows, by the sharpness of the stones in the silt under her feet as she made her way up out of the lake, toward recrimination and cold-skinned sex.
She woke up the next morning with a start, the previous night’s slightly watery consummation already forgotten, wasted. It had happened without her. She sat on the edge of the bed and pulled air into her lungs. She was alive. And she put this fact into her mind. Jammed it right in the center of her mind. She could never do that again. She was twenty-four years old, and she was giving up death. Drunk or sober, there would be no more lakes after dark.
“You know, Ben, you should never swim at night,” she said now, more than twenty years later, sitting in her Hyundai hybrid. Accelerator, brake, mirror, clutch.
“Would you rather?” Ben said.
“No, really, you have to promise me not to do that, ever. Not in a lake, because there is no salt in a lake to hold you up, and especially not in the sea. You must always respect the sea. It’s bigger than you. Do you hear me? And you must never, ever swim if you have taken alcohol, or even if your friends have. If a friend has had a couple of beers when you are a teen-ager and he says, ‘Come on, it’ll be fun!,’ what do you say?”
“Would you rather,” Ben said, patiently.
“No, I wouldn’t. I really would not rather. I would not rather die one way or the other way. What is your problem, Ben?”
They were in a street of newly built semidetached houses, depressingly small and endlessly the same. Tiny gardens: rowan tree, cherry tree, silver birch, ornamental willow—a horrible pompom on a stick. She did not know what she was doing in this place. It was coming to catch her, even here. It was coming to catch her children—her own foolishness; it had followed her out of the water. The night swim was not the end of it; she had been in thrall to death for some time afterward—months, a year. Because of course you could leave the lake but you could not leave desire itself, and all its impossibilities.
Though something was made possible. Something was made real. Something was resolved by the existence of the child in the back seat.
“Would you rather,” Ben said, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“What?”
“Would you rather,” he repeated, in a forbearing way, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“That is a very good question,” she said.
“Would you rather?”
“That is a truly great question. That is the best one yet.” She reached to the car radio and switched it on, hoping to distract him.
“Is that the place?” The app told her to take a right. “Is that where Ava lives?”
“I don’t know.”
“She’s your friend.”
“No, she’s not. She’s not my friend. She’s just really, really pushy.” His hand rested, in anticipation, on the overnight bag beside him as she took the turn through large, open gates into a new development.
“Is this it?”
St. Clare Close, St. Clare Court. The little maze was set around an open green space, and in the center of the green was a grand, three-story building.
St. Clare’s itself.
There it was. All this time. She had lived five miles away from here, for a decade, and had never realized it was down this road, one she passed every so often, on her way somewhere else.
She had been driven here in a taxi nearly twenty years ago, when all around were green fields. She was terrified that the driver would know from the address that she was mad, though she wasn’t properly mad; she was just quite badly broken. She was sure he would know that there was a broken human being in his cab, that he would turn to sneer at her as they went through the gates, or as they were going up the driveway past tended gardens, to this large house, this facility.
The Sisters of St. Clare and St. Agnes. Private Nursing Home.
“Scraggy Aggy’s,” as it used to be known. The bin. She had typed the address into her son’s phone and thought nothing of it.
“Would you rather?” Ben said.
So that was why she had remembered the lake.
It was very strange, looking at the building from the outside. She had spent her time there in a small room and had seen the exterior perhaps twice: first in a skewed way, as she walked up the steps, and possibly once again in a backward glance when her father came to collect her. She had never gone into the gardens, which were now filled with smart new houses; it was possible that she had not been allowed. Or, more likely, she had not been supplied with clothes. She had slept a lot, or lain unmoving in her hospital-style bed. She did remember standing at a window—perhaps it was even that window on the third floor, where the building bulged out into a fat, round turret. She knew that the turret contained a flight of stairs and that she had looked out from the top of it, as a woman in a fairy tale might—though she was not in a fairy tale, she was in a fog of Mogadon, not to mention all the other junk she swallowed obediently, twice a day, wondering if she would ever, ever shit again. Nobody seemed to care about that. They cared about your feelings instead. Though “cared” was perhaps the wrong word. They observed your feelings.
“Mother,” Ben said—a word he used only when truly annoyed. She had forgotten to say “What?”
“What?” she said.
“Would you rather live in a turkey?”
“Is this the place?” she said. “Is this where she lives?”
She had slowed to a stop in the middle of the deserted street. A pair of tiny children, one of them just a toddler, were playing on the flight of broad granite steps that led up to the front door of the building that used to be Scraggy Aggy’s. The place had been turned into apartments—they probably cost a bomb. Other things came back to her as she looked at the façade: A foyer of sorts, where she had signed in. A large living room for the nuns, where her father had stood up from a chintz armchair as she walked through the door, ready to go home. It was the high-ceilinged room on the left, where the children’s mother had pinned the curtain back, to see that they did not wander far.
There had been a godforsaken day room where people went to smoke—she wondered where that was. They were all on twenty cigarettes a day, the broken ladies of the suburbs, with their trembling hands and their pretty dressing gowns. They’d sat in this stinking room, with its vinyl-covered armchairs, and looked at their wrists. She wondered who lived in that space now. Someone busy and young. Someone who put orchids on the sill of a window that had once been nailed shut. This person did not smoke. This person walked out of a lovely private flat into the public corridor where the sad people used to pace, all those years ago. Weeping, not weeping, silent, eying the pay phone.
“It’s No. 74.” Her son’s tone was one of bottomless contempt, and she saw that she had not moved, was stalled.
The toddler and the young child were actually contained by the steps, she realized. They stayed at the top, and peddled their tricycle on the flat surface. They did not approach the edge.
She had spent the past eight years of her life checking on the safety of small children.
The car rolled gently forward as Ben read out the numbers on the houses that faced onto the green: 67, 69, 71.
“Where are the evens?” she said, as they circled slowly around the back of the building as though driving into a trap. This is how her life had felt, just before it broke—everything had been too connected. And now it was happening again: the unwitting journey, the unfunny choices, the idea that her son knew, of course he did, you could smell it on her still: the brackish water of the lake.
She spotted the window of the day room, up on the second floor, and she was still up there, checking her wrists. Smoking away. Staring for weeks at a patch on the wall. Ben unknown to her. Her daughter unknown. They had not happened inside her body; they had not been born.
“There it is! Seventy-four, seventy-four!”
She stopped the car, pulled the hand brake, and twisted in her seat to look at her son, who was undoing his seat belt in the back. Ben glanced up at her, and he was beautiful. His hair needed a comb, and there was a gleam of something under his nose, but he was so very much himself. He looked at her from under long lashes, as though he had known her for a long time, and she was not inside the building. She was here now, on the outside, with him.
“Be good,” she said, as he grabbed the overnight bag and was gone. For a boy who didn’t like girls, he was quick getting to Ava’s front door.
“I’ll pick you up at eleven tomorrow.”
He came doubling back then. She thought for a moment that he wanted to kiss her goodbye, but he was just looking for his phone. She handed it through the window, then stuck her face out after it, for mischief.
“Mnnnnmm,” she said, puckering up. And he did kiss her, abruptly, before running back to the house, where Ava was now standing on the porch to welcome him in. A little blond pixie, with a sequinned heart on her T-shirt, jigging up and down at the sight of him.
The kiss was a clumsy thing. Fleshy. Swift. There was a dot of cold on her cheek, from the tip of his nose.
“Ben!” she shouted. “Hang on. Ben!”
“What?”
“I would rather have the turkey live inside me.”
“O.K.!” He took her answer quite seriously.
“No contest.”
It was just a question, she thought. And she checked the rearview mirror before pulling out.
♦
Published in The New Yorker print edition of the March, 9 2020, issue.
Ze was Ben aan het wegbrengen naar het huis van een vriendinnetje en deze extra rit paste eigenlijk niet in haar planning die dag; ze had nog te veel te doen. Hoewel ze wel blij was met de privacy die de auto haar bood, het gevoel dat ze kreeg van zijn stem over haar schouder terwijl ze in de binnenspiegel keek en langzaam een bocht nam. Hij zat op de stoelverhoger (Ben was nogal klein voor een jongetje van acht) en keek uit het raam naar de straten van de buitenwijk en de geparkeerde auto’s, terwijl zij zijn telefoon gebruikte om de route te bepalen. Ze had ’m bij de versnellingspook gezet, rechtop tegen het grijze plastic van het dashboard. Het was moeilijk om het kleine pijltje te kunnen volgen door de barsten van Ben’s rampzalige scherm heen — het ding leek wel aan zijn hand te zijn vastgeplakt, tenzij hij het liet vallen. Nu zat hij naar buiten te kijken, de echte wereld in, alsof hij nogal verbaasd was dat die bestond. ‘Barry McIntyre is echt stom,’ zei hij.
‘O ja? Waarom dan?’
Hun beste gesprekken hadden ze in de auto. Als ze nu thuis waren geweest, zou hij iets gezegd hebben als, ‘Kweenie,’ of ‘Gewoon….’ In de auto zei hij dingen als ‘Ik vind jongens niet stom, hoor. Ik vind jongens best leuk.’
'Natuurlijk.’
Ze vroeg zich af waarom hij niet met haar kon praten als ze elkaar gewoon aankeken.
Wat deden haar ogen met hem waardoor hij zijn schouders ophaalde en zich benauwd leek te voelen in zijn eigen kleren?
‘Jíj bent een jongen.’
‘Dat weet ik best,’ zei hij.
Zodra ze naar hem keek was ze, omdat ze natuurlijk zijn moeder was, altijd op zoek naar iets om te corrigeren of bewonderen. Hoewel ze haar best deed om dat niet te doen. Hoewel ze echt probeerde om niet zo’n type moeder te worden dat zei, ‘Ga eens rechtop zitten,’ of ‘Laat je haar met rust.’
‘Nou, oké dan.’
Ze wierp een blik in de binnenspiegel en kon alleen het profiel van zijn gezicht zien. Zijn ruige haar werd deze winter steeds maar donkerder. Over twee jaar zou het helemaal bruin zijn.
‘Ik vind basketbal gewoon stom.’
‘Is dat zo?’
‘Ja, dat is echt zo.’
Laatst had hij het woord ‘gay’ als een belediging gebruikt. ‘Dat is zó gay,’ zei hij tijdens het avondeten. Zijn zusje verstarde.
‘Natuurlijk vind je basketbal wel leuk,' zei ze gemoedelijk. Wat een leugen.
Hij gaf geen antwoord.
‘Speelt Barry McIntyre basketbal?’
In de binnenspiegel zag ze zijn hand naar zijn onzichtbare gezicht bewegen.
‘Laat je neus met rust!’ zei ze.
Ze kon het niet laten. Ze hadden zo’n tijdelijke schoonheid, haar kinderen. Ze waren zo perfect, en dan waren ze niet meer perfect. Ze hield te veel van ze om ze met rust te laten.
Ze reed verder terwijl hij de Dublinse buitenwijken bekeek: lentebomen, huizen, een dik ingepakte oude dame die haar hondje aan het uitlaten was. De navigatie-app stuurde haar via een bekende straat, hoewel het een onbekende route was, eentje waarvan ze zelf niet wist dat ze ’m kon nemen. Ben’s vriendinnetje heette Ava en ze was nieuw. Ze woonde in St. Clare Crescent, wat blijkbaar ergens in de buurt van de snelweg lag. Maar ze namen de snelweg niet; ze reden door een wirwar van kleine straatjes. Door een aantal had ze al eens eerder gereden (het tuincentrum was die kant op, de hondentrimsalon de andere kant) zonder te weten dat je van de ene straat naar de andere kon rijden als je maar de juiste afslag nam.
‘Wat wil je liever?' vroeg Ben, en zweeg toen abrupt.
Als je Ben niet duidelijk maakte dat je luisterde, weigerde hij door te gaan.
‘Wat?’ zei ze, uiteindelijk.
En nu hij haar volledige aandacht had, zei hij, ‘Drink je liever een beker lava of verdrink je liever in een lavameer?’
‘Oh, God.’
‘Wat wil je liever?’
‘Niet dit weer.’
‘Welke van de twee?’
‘Je kan geen lava drinken.’
‘Jawel, hoor.’
‘Uit een beker?’
‘Van steen.’
‘Doe mij dan maar het meer.’
‘Val je liever van een dak of wil je liever dat er een boom op je hoofd valt?’
Hij was geobsedeerd door keuzes, vooral onmogelijke.
‘Allebei niet. Ik heb liever dat dat met allebei niet me gebeurt.’
‘Val je liever van een dak,’ drong hij aan, ‘of wil je liever dat er een boom op je hoofd valt?’
Misschien was hij wel geobsedeerd door de dood zelf. Hoe dan ook, er was geen ontkomen aan.
‘Dak.’ zei ze.
‘Oké.’
‘En jij dan?’
‘Ja, ook dak,’ erkende hij.
‘Niet je beste werk,’ zei ze.
Een tijdje bleef hij stil, nam de uitdaging aan.
‘Wordt je liever doodgestoken door vuurmieren of aan je tenen opgehangen aan een hele hoge hijskraan totdat je hoofd uit elkaar barst?’
‘Kijk eens aan!’
Hij zou hiermee doorgaan tot ze geen kant meer op kon.
‘De hijskraan, graag.’
‘Verdrink je liever in het donker of wordt je liever gewurgd in het donker?’
Hij zou hiermee doorgaan totdat ze echt dood was.
‘Meen je dit nou?’
‘Een groot donker meer vol palingen.’
‘Echt niet. Absoluut niet. Ik wil echt niet liever.’
Ze werd bevangen, terwijl ze reed, door een herinnering aan een nachtduik, jaren voordat Ben was geboren. Het was in een meer op het Ierse platteland; ze kwam net met een klein groepje bij de pub vandaan, geen maan, geen seks, vermoedelijk — niet die ochtend én niet de avond ervoor, toen ze eigenlijk vakantiehuisjesseks zouden moeten hebben — en ze trok haar jurk uit over haar hoofd terwijl ze zich, in de duisternis, in de richting van het meer bewoog. Natuurlijk was er een man in het groepje, die eigenlijk niet de man was met wie ze op dat moment wat had; hij was een andere, verboden man. Geen van deze mannen zou later de vader worden van de jongen die nu op de achterbank zat. Het vertonen van haar ontblote lichaam in een verlaten bosgebied, midden in de nacht, was haar manier om ze uit te dagen, om ze te vertellen dat het haar niet uitmaakte met wie ze uiteindelijk in bed belandde. Het was allemaal lang geleden.
Haar jurk was van blauw linnen, hij was losjes en praktisch, haar ondergoed mogelijk te chic en onpraktisch, in die tijd vóór de kinderen met stoelverhogers en logeerpartijtjes en smartphones die je vertelden welke kant je op moest. Ze had nog een rank figuur, destijds; had ze dat toen maar geweten. En ze was dronken, dus van het paadje naar de kleine steiger herinnerde ze zich slechts flarden — zoals ze het die avond ook in flarden had beleefd, hoewel die flarden vertraagden en helderder werden toen ze haar jurk op het nog warme hout van de steiger liet vallen en over het water uitkeek. Door afgebrokkeld veen in het zijdezachte water was het meer bruin, zelfs bij daglicht. Nu, rond middernacht, was het donkerder dan je je kon voorstellen en werd het gevoel van open ruimte voor haar neus een soort zesde zintuig. Toen ze naar beneden keek zag ze de duisternis glimmen als olie. Ze zat op de rand van de steiger, maakte haar chique beha los en schudde die daarna langs haar armen naar beneden. Een mannenstem die haar zegt dat ze moet stoppen. Een andere man die niets zegt. Een vrouwenstem die zegt ‘Doe nou niet, Michelle.’ En toen lag ze in het water. Ze zette zich met haar handen van de houten rand af en liet zich erin vallen, werd opgeslokt door een luide plons die overging in een vloeibare stilte, worstelde zich daarna naar boven, waar de lucht weer begon.
Inktzwart water, inktzwarte lucht.
Toen ze weer boven kwam voelde ze de alcohol deinen onder haar huid, en het water was zo koud dat ze het bijna niet voelde. Of ze was gevoelloos. Het water gleed langs haar lichaam terwijl ze zich er een weg doorheen baande, met een uitgestrekte borstcrawl waarmee ze zichzelf van iedereen verwijderde, ook al leek het alsof ze op dezelfde plek bleef. Aan hun stemmen kon ze horen dat ze zich vooruit bewoog — de geluidsflarden die ze opving terwijl ze door het wateroppervlak ploeterde, richting het midden van het meer.
Was het wel het midden? Was het wel het wateroppervlak waar ze doorheen zwom? Het was zo donker en zo nat dat ze niet wist of ze haar ogen open of dicht had. Ze was bang dat ze niet helemaal horizontaal lag, terwijl ze zwom, dat ze voorover helde; bang dat ze, zodra ze haar hoofd omhoog zou draaien om adem te halen, alleen maar water zou tegenkomen. Ze hoorde de harde stemmen vanaf de oever nog maar sporadisch; het was alsof ze het hadden opgegeven toen zij zich weer naar hen probeerde te keren, want de flarden die ze nog opving gaven haar een gevoel van richting en het was belangrijk dat ze dat niet verloor. Ze moest zorgen dat ze boven bleef. Ze trok het water mee langs haar lichaam en, hoewel ze erin meedraaide, wist ze niet zeker of ze de bocht wel nam. Ze wist wel dat ze even moest stoppen en om zich heen moest kijken, maar ze kon niet stoppen; ze wilde niet stoppen. Het voelde (dit was het geheime, onverwachte feit) zo lekker. Niet weten welke kant je op ging, of waar de oevers waren. Ze smolt erin weg. Zelfs verdrinken zou nu een genot zijn.
Ze zag in een oogopslag haar witte arm voorbijschieten, een pezige glans die ze volgde — haar lichaam haar eigen kompas — tot ze aan de oever de stem hoorde van de man met wie ze naar bed hoorde te gaan, de gloed zag oplichten van de sigaret van de man met wie ze niet naar bed hoorde te gaan (en dat ook nooit zou doen, om de een of andere reden; misschien had ze hem volledig afgeschrikt). Het punt dat ze had willen maken verzwakte nogal in het ondiepe water langs de oever, door de scherpe stenen in de slib onder haar voeten toen ze het meer uit kwam lopen, richting beschuldigingen en verkleumde seks.
Ze werd de volgende ochtend met een schok wakker; de ietwat waterige gemeenschap van de afgelopen nacht was ze alweer vergeten. Die was aan haar voorbij gegaan. Die was zonder haar gebeurd. Ze zat op de rand van haar bed en zoog haar longen vol. Ze leefde nog. En dit feit prentte ze in haar geheugen, prentte ze diep in de kern van haar brein. Nooit meer mocht ze zoiets doen. Ze was vierentwintig jaar oud, en ze keerde de dood de rug toe. Dronken of nuchter, meren in het donker waren voor haar verleden tijd.
‘Weet je, Ben, ’s nachts moet je nooit gaan zwemmen,’ zei ze nu, meer dan twintig jaar later, in haar Hyundai Hybrid. Gaspedaal, rem, spiegel, koppeling.
‘Wat wil je liever?’ zei Ben.
‘Nee, echt waar, je moet me beloven dat je dat nooit van je leven zal doen. Niet in een meer, want daar zit geen zout in om je omhoog te houden en al helemaal niet in de zee. Je moet altijd respect hebben voor de zee. Die is groter dan jij. Hoor je me? En je moet nooit, maar dan ook nooit zwemmen als je hebt gedronken, of zelfs als alleen je vrienden hebben gedronken. Wanneer je straks een puber bent en een vriend van je een aantal biertjes opheeft en zegt, ‘Kom op, dat is toch lachen!,’ wat zeg je dan?’
‘Wat wil je liever,’ zei Ben, volhardend.
‘Nee ik wil niet liever. Ik wil liever niet. Ik wil niet liever doodgaan op de ene manier dan op de de andere. Wat bezielt je toch, Ben?’
Ze reden door een straat met nieuwe twee-onder-een-kapwoningen; ellendig klein en eindeloos hetzelfde. Kleine voortuintjes: lijsterbes, kers, zilverberk, sierwilg — een afgrijselijke pompon op een stokje. Ze wist niet wat ze hier deed. Het kwam haar halen, zelfs hier. Het kwam haar kinderen halen — haar eigen onnozelheid had haar uit het water gevolgd. Het was niet opgehouden bij de nachtduik; ze was daarna lange tijd in de ban van de dood geweest — maanden, een heel jaar. Want natuurlijk kon je het meer achter je laten, maar niet het verlangen zelf en alle onmogelijkheden die dat verlangen met zich meebracht.
Hoewel er wél iets mogelijk was gemaakt. Er was iets echts ontstaan. Er was iets opgelost, door het bestaan van het kind op de achterbank.
‘Woon je liever,’ vroeg Ben, ‘in een kalkoen, of wil je liever dat er een kalkoen in jou woont?’
‘Wat?’
‘Woon je liever,’ herhaalde hij, op geduldige toon, ‘in een kalkoen, of wil je liever dat er een kalkoen in jou woont?’
‘Dat is een hele goede vraag,’ zei ze.
‘Wat wil je liever?’
‘Dat is echt een hele goede vraag. Dat is de beste tot nu toe.’ Ze drukte op het knopje om de autoradio aan te zetten, in de hoop hem af te leiden.
‘Is het daar?’ De app gaf aan dat ze naar rechts moest. ‘Woont Ava daar?’
‘Weet ik veel.’
‘Ja zeg, ze is toch jóúw vriendinnetje.’
‘Nee, hoor. We zijn helemaal geen vrienden. Ze is gewoon heel bazig.’ Zijn hand lag vol verwachting op de logeertas die naast hem lag. Ze nam de bocht door een grote, open toegang die haar een nieuwbouwwijk binnenbracht.
‘Is het hier?’
St. Clare Close, St. Clare Court. Het labyrint waar ze doorheen was gereden lag rondom een openbaar grasperkje, en in het midden stond een statig, drie-verdiepingen-hoog gebouw.
Het was St. Clare’s.
Daar stond het. Al die tijd al. Ze woonde er nog geen vijf mijl vandaan, al tien jaar, en had zich nooit gerealiseerd dat het aan deze straat stond, zo’n straat waar ze zo nu en dan voorbij reed, onderweg naar iets anders.
Ooit was ze hier met een taxi aangekomen, bijna twintig jaar terug, toen het nog omringd was door groene velden. Ze was als de dood dat de taxichauffeur aan het adres kon aflezen dat ze gek was, hoewel ze niet écht gek was; ze was alleen ontzettend gebroken. Ze was ervan overtuigd dat hij wist dat er een gebroken mens in zijn taxi zat, dat hij zich naar haar toe zou keren en haar een gemene blik zou toewerpen zodra ze de toegang door reden, of over de oprit langs de keurig onderhouden tuinen, naar dit grote huis, deze inrichting.
De Zusters van St. Clare en St Agnes. Particulier Verzorgingstehuis.
Of, in de volksmond, de Zusters van Achterlijke Aggie. Het gesticht. Ze had het adres zomaar in de telefoon van haar zoon getikt en er niet bij nagedacht.
‘Wat wil je liever?’ vroeg Ben.
Daarom had ze dus ineens aan het meer moeten denken.
Het was heel vreemd om het gebouw van buitenaf te zien. Ze had haar tijd daar doorgebracht in een klein kamertje en de buitenkant had ze misschien twee keer gezien: eerst vertekend, toen ze de trap opliep, en mogelijk nog eens via een vluchtige blik achterom toen haar vader haar kwam ophalen. De tuinen, nu gevuld met keurige nieuwe huizen, had ze nooit bezocht; waarschijnlijk was dat haar verboden. Nog waarschijnlijker was dat ze niet eens van kleding was voorzien. Ze sliep veel, of lag onbeweeglijk in haar ziekenhuis-achtige bed. Ze wist nog wel hoe ze soms bij een raam had gestaan — misschien was het zelfs wel dat raam daar op de derde verdieping, waar het gebouw uitdijde tot een brede ronde toren. Ook wist ze nog dat er in die toren een trap omhoog liep en dat ze vanaf het hoogste punt naar buiten had gekeken, zoals een vrouw uit een sprookje dat zou doen — hoewel ze zich niet in een sprookje bevond, ze bevond zich in een mist van mogadon, om nog maar te zwijgen over alle andere troep die ze twee keer per dag braaf slikte; met in haar achterhoofd de vraag of ze ooit, maar dan ook ooit nog zou kunnen poepen. Niet dat iemand daar iets om gaf. Ze gaven alleen maar om je gevoelens. Hoewel ‘geven om’ misschien de verkeerde term was. Ze observeerden je gevoelens.
‘Moeder,’ zei Ben — een woord dat hij alleen gebruikte wanneer hij vreselijk geïrriteerd was. Ze was vergeten om ‘Wat?’ te zeggen.
‘Wat?’ zei ze.
‘Woon je liever in een kalkoen?’
‘Is het hier?’ vroeg ze. ‘Woont ze hier?’
Ze had de auto midden in een verlaten straat tot stilstand gebracht. Twee kleine kinderen, waarvan één nog maar een peuter, was aan het spelen op de brede granieten trappen bij de voordeur van het gebouw dat ooit van de Achterlijke Aggie’s was. Het gebouw bestond nu uit appartementen — ongetwijfeld niet te betalen. Andere dingen schoten haar weer te binnen terwijl ze naar de gevel keek: een soort ontvangstruimte waar ze zich had aangemeld. Een grote woonkamer voor de zusters, waar haar vader was opgestaan vanuit een met bloemetjesstof beklede leunstoel toen ze binnen kwam lopen, klaar om naar huis te gaan. Het was de kamer daar aan de linkerkant, met het hoge plafond, waar de moeder van de twee kinderen het gordijn op een kier had gelaten, zodat ze altijd een oogje op ze kon houden. Er was destijds een armzalige ontspanningsruimte geweest waar mensen heen gingen om te roken — ze vroeg zich af waar die was. Ze zaten allemaal aan twintig sigaretten per dag, de gebroken dames uit de buitenwijk, met hun bevende handjes en hun fraaie kamerjassen. Ze zaten in die stinkende kamer, op de met vinyl bekleedde fauteuils, en staarden naar hun polsen. Wie zou er nu in die ruimte wonen? Een jong en drukbezet persoon. Een persoon die orchideeën plaatste op de vensterbank van een raam dat ooit dichtgespijkerd was geweest. Iemand die niet rookte. Iemand die door de deur van een gezellige privéwoning naar de publieke hal liep waar de verdrietige mensen liepen te ijsberen, jaren geleden.
Met tranen, zonder tranen, stil, loerend naar de telefooncel.
‘Het is nummer vierenzeventig.’ Zei haar zoon met een toon van pure minachting en ze zag dat ze niet verder was gereden, dat ze stil stonden.
De peuter en het jonge kindje bleven binnen de onzichtbare grenzen van de traptreden, besefte ze nu. Ze reden hun driewieler heen en weer over het platte oppervlak bovenaan de trap. Ze kwamen niet in de buurt van de rand.
De veiligheid van kleine kinderen hield haar al acht jaar bezig.
De auto rolde langzaam vooruit terwijl Ben de huisnummers aan zijn kant oplas: 67, 69, 71.
‘Waar zijn de even getallen?’ vroeg ze. Langzaam reden ze om het gebouw heen, alsof ze rechtstreeks in de val reden. Dit is hoe haar leven had gevoeld, vlak voordat het uit elkaar viel — alles té verbonden. En nu gebeurde het opnieuw: de onbewuste route, de ongewenste keuzes, het idee dat haar zoontje het wist en natuurlijk wist hij het, je kon het zelfs nu nog aan haar ruiken: het brakke water van het meer.
Ze zag plots het raam van de ontspanningsruimte, op de tweede verdieping en ze was daar nog steeds, haar polsen aan het bekijken. Erop los aan het roken. Wekenlang naar een vlek op de muur aan het staren. Ben nog onbekend. Haar dochter nog onbekend. Haar lichaam had ze nog niet meegemaakt; ze waren nog niet geboren.
‘Daar is het! Vierenzeventig, vierenzeventig!’
Ze bracht de auto tot stilstand, trok de handrem aan en keerde zich naar haar zoon, die op de achterbank zijn gordel losmaakte.
Ben richtte zijn blik naar haar omhoog, en hij was zo mooi. Zijn haar moest nodig worden gekamd en er glansde iets onder zijn neus, maar hij was zo ontzettend Ben. Onder lange wimpers door keek hij haar aan, alsof hij haar al een lange tijd kende, en ze was niet in dat gebouw. Ze was nu hier, in de buitenwereld, met hem.
‘Wel lief zijn, hè,’ zei ze. Hij pakte de logeertas en was verdwenen. Voor een jongen die meisjes niet leuk vond was hij wel erg snel bij Ava’s voordeur.
‘Ik kom je morgen om elf uur weer ophalen.’
Hij kwam ineens terug haar kant op. Even dacht ze dat hij haar een kus kwam geven, maar hij was alleen op zoek naar zijn telefoon. Ze gaf hem die door het raam en stak haar gezicht er achteraan, voor de grap.
‘Mmmmm.’ zei ze, haar lippen getuit. En hij gaf haar zowaar een kus, plotseling, en rende daarna terug naar het huis, waar Ava hem nu op de veranda stond op te wachten. Een klein, blond elfje, met een glitterhartje op haar shirt, die opgewonden op en neer stuiterde toen ze hem zag.
Het was een onbeholpen kus. Vlezig. Vlug. Ze voelde een koude stip op haar wang, van het puntje van zijn neus.
‘Ben!’ Riep ze. ‘Wacht even. Ben!’
‘Wat is er?’
‘Ik wil liever dat de kalkoen in mij woont. Zonder twijfel.’
‘Oké.’ Hij nam haar antwoord zeer serieus.
Het was maar een vraag, dacht ze. En ze keek in de achteruitkijkspiegel voordat ze wegreed.
She was driving Ben to a friend’s house, and this added journey was the cause of some irritation in her day; she had too much else to do. Though she did like the privacy of the car, the feeling of his voice coming over her shoulder as she checked the mirror and slowed to make a turn. He was up on the booster seat—Ben was small for eight—and he looked out the window at suburban streets and parked cars, while she used his mobile phone to map the route. She had it down by the gearshift, propped up on the gray plastic fascia. It was hard to read the little arrow through the disaster of Ben’s cracked screen—the thing was rarely out of his hand, unless he dropped it. Now he looked out on the real world as though mildly surprised it was there.“I don’t like Barry McIntyre,” he said.
“No? Why not?”
They had their best chats in the car. If they’d been at home, he would have said, “Dunno,” or “Just . . .” In the car, he said things like “I like boys, though. I do like boys.”
“Of course you do.”
She wondered why he couldn’t speak when they were face to face. What was it about her eyes on him that made him shrug and shift under his clothes?
“You are a boy.”
“I know that,” he said.
Of course, she was his mother, so when she looked at him she was always checking him over to adjust or admire. Though she tried not to. She really tried not to turn into the kind of woman who said, “Sit up straight,” or “Leave your hair alone.”
“Well, then.”
She glanced at the rearview mirror and saw only the side of his head. His coarse hair was darkening through the winter. In a year or two, it would be fully brown.
“I just hate basketball.”
“Do you?”
“I really do.”
Recently, he had used the word “gay” as an insult. “That’s so gay,” he’d said at dinner, and his little sister missed a beat.
“Of course you like basketball,” she said warmly. That lie.
He did not answer.
“Does Barry McIntyre play basketball?”
In the rearview mirror, she saw his hand move toward his hidden face.
“Leave your nose alone!” she said.
It was hard not to. They were so temporarily beautiful, her children. They were so perfect, and then they were not perfect. She loved them too much to let them be.
She drove on while he watched the Dublin suburbs: spring trees, semidetached houses, a bundled old citizen walking her dog. The phone app was taking her down a familiar street, though it was an unfamiliar route, one she would not have known to take herself. Ben’s friend was called Ava, and she was new. She lived in St. Clare Crescent, which was somewhere near the motorway, apparently. But they did not take the motorway; they took a network of small streets, some of which she had driven down before—this was the way to the garden center, that was the way to the dog groomer’s—without knowing that you could cross from one to the other if you turned at the right place.
“Would you rather?” Ben said, then he stopped.
If you did not let Ben know that you were listening, he would refuse to continue.
“What?” she said, finally.
And, now that he knew he had her full attention, he said, “Would you rather drink a cup of lava or be drowned in a lava lake?”
“Oh, Christ.”
“Would you rather?”
“Not this again.”
“Which?”
“You can’t drink lava.”
“Yes, you can.”
“In a cup?”
“A stone cup.”
“I’ll take the lake.”
“Would you rather fall off a roof or have a tree fall on your head?”
He was obsessed with choices, especially impossible ones.
“Neither. I would rather neither of those things happened to me.”
“Would you rather fall off a roof,” he insisted, “or have a tree fall on your head?”
Maybe he was obsessed with death itself. There was no getting out of it, one way or the other.
“Roof,” she said.
“O.K.”
“What about you?”
“Yeah, roof,” he admitted.
“Not your best,” she said.
He paused, took the challenge.
“Would you rather be stung to death by fire ants or strung up by your toes from a big crane until your head burst?”
“Lovely!”
He would keep going until she was completely stuck.
“Crane, please.”
“Would you rather drown in the dark or be strangled in the dark?”
He would keep going until she was actually dead.
“Seriously?”
“A huge dark lake full of eels.”
“Really not. Absolutely not. I would not rather.”
She was taken, as she drove, by the memory of a night swim, many years before Ben was born. It was in a lake, in the Irish countryside; a gang of them coming back from the pub, no moon, no sex, at a guess—not that morning, or the night before, when they were supposed to have their holiday-cottage sex—and she pulled her dress up over her head as she made her way, in the darkness, toward the lake. Of course there was a man in the group who was not, actually, the man she was seeing at the time; he was some other, forbidden man. And neither of these men would later become the father of the boy now sitting in the back seat. Getting naked in the deserted woodland in the middle of the night was a taunt to both of them—either one would do. It was all a long time ago.
The dress was a blue linen shift, loose and practical, her underwear possibly quite fancy and impractical in those days before booster seats and children with sleepovers and phones that told you which way to turn. Her body also a finer thing, back then, if only she had known it. And she was drunk, so the pathway down to the little boardwalk was patchily remembered, her experience at the time also patchy, though it slowed and cleared when she dropped her dress onto the still-warm wood and looked out over the water. There were turf grains in the silk of it that turned the lake brown, even in daylight. Now, at midnight, it was darker than you could imagine, so it was like a sixth sense, the feeling of open space in front of her. When she looked down, she saw the blackness gleam, like oil. She sat at the dock’s edge to unclip her fancy bra and shrugged it off. A man’s voice telling her to stop. Another man saying nothing. A woman’s voice, saying, “No, really, Michelle.” And she was in. She pushed out from the wooden lip as she dropped down into it, was swallowed in a bang of water that turned to a liquid silence, then she struggled back up to where the air began. Black water into black air.
As she rose and turned, she could feel the alcohol swell under the surface of her skin, and the water was not so much cold as numb. Or she was numb. The water slipped past her as she hauled her way through it, in a long, reaching overarm that took her away from everyone, even as she seemed to stay in the same place. She could tell by their voices that she was moving—the fragments of sound she caught as she plowed along the surface, out toward the center of the lake.
If it was the center. If it was even the surface she was swimming along. It was so dark and wet that it was hard to know if her eyes were closed or open. She was afraid that she was not quite level, as she swam, that she was tilting downward, afraid that when she turned her face up to inhale she would find only water. The shouts from the bank were more sporadic now; it was as though they had given up on her as she circled or tried to circle back toward them, because the scraps of sound gave her a sense of horizon and it was important not to lose this. She needed to know which way was up. She pulled the water along the sides of her body, and though she twisted into it as she went, she was not sure that she was making the turn. She should just stop a moment and get her bearings, but she could not stop; she did not want to. It was—this was the secret, sudden thing—so delicious. Not knowing which way was which, or where the edges were. She was dissolved by it. She could drown right now and it would be a pleasure.
She caught a flash of her white arm, a sinewy gleam that she followed—her body its own compass—until she heard, on the bank, the voice of the man she was supposed to sleep with, saw the intermittent cigarette glow of the man she was not supposed to sleep with (and never did, for some reason; perhaps she had him fully spooked). Her big statement was a little undercut, in the shallows, by the sharpness of the stones in the silt under her feet as she made her way up out of the lake, toward recrimination and cold-skinned sex.
She woke up the next morning with a start, the previous night’s slightly watery consummation already forgotten, wasted. It had happened without her. She sat on the edge of the bed and pulled air into her lungs. She was alive. And she put this fact into her mind. Jammed it right in the center of her mind. She could never do that again. She was twenty-four years old, and she was giving up death. Drunk or sober, there would be no more lakes after dark.
“You know, Ben, you should never swim at night,” she said now, more than twenty years later, sitting in her Hyundai hybrid. Accelerator, brake, mirror, clutch.
“Would you rather?” Ben said.
“No, really, you have to promise me not to do that, ever. Not in a lake, because there is no salt in a lake to hold you up, and especially not in the sea. You must always respect the sea. It’s bigger than you. Do you hear me? And you must never, ever swim if you have taken alcohol, or even if your friends have. If a friend has had a couple of beers when you are a teen-ager and he says, ‘Come on, it’ll be fun!,’ what do you say?”
“Would you rather,” Ben said, patiently.
“No, I wouldn’t. I really would not rather. I would not rather die one way or the other way. What is your problem, Ben?”
They were in a street of newly built semidetached houses, depressingly small and endlessly the same. Tiny gardens: rowan tree, cherry tree, silver birch, ornamental willow—a horrible pompom on a stick. She did not know what she was doing in this place. It was coming to catch her, even here. It was coming to catch her children—her own foolishness; it had followed her out of the water. The night swim was not the end of it; she had been in thrall to death for some time afterward—months, a year. Because of course you could leave the lake but you could not leave desire itself, and all its impossibilities.
Though something was made possible. Something was made real. Something was resolved by the existence of the child in the back seat.
“Would you rather,” Ben said, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“What?”
“Would you rather,” he repeated, in a forbearing way, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“That is a very good question,” she said.
“Would you rather?”
“That is a truly great question. That is the best one yet.” She reached to the car radio and switched it on, hoping to distract him.
“Is that the place?” The app told her to take a right. “Is that where Ava lives?”
“I don’t know.”
“She’s your friend.”
“No, she’s not. She’s not my friend. She’s just really, really pushy.” His hand rested, in anticipation, on the overnight bag beside him as she took the turn through large, open gates into a new development.
“Is this it?”
St. Clare Close, St. Clare Court. The little maze was set around an open green space, and in the center of the green was a grand, three-story building.
St. Clare’s itself.
There it was. All this time. She had lived five miles away from here, for a decade, and had never realized it was down this road, one she passed every so often, on her way somewhere else.
She had been driven here in a taxi nearly twenty years ago, when all around were green fields. She was terrified that the driver would know from the address that she was mad, though she wasn’t properly mad; she was just quite badly broken. She was sure he would know that there was a broken human being in his cab, that he would turn to sneer at her as they went through the gates, or as they were going up the driveway past tended gardens, to this large house, this facility.
The Sisters of St. Clare and St. Agnes. Private Nursing Home.
“Scraggy Aggy’s,” as it used to be known. The bin. She had typed the address into her son’s phone and thought nothing of it.
“Would you rather?” Ben said.
So that was why she had remembered the lake.
It was very strange, looking at the building from the outside. She had spent her time there in a small room and had seen the exterior perhaps twice: first in a skewed way, as she walked up the steps, and possibly once again in a backward glance when her father came to collect her. She had never gone into the gardens, which were now filled with smart new houses; it was possible that she had not been allowed. Or, more likely, she had not been supplied with clothes. She had slept a lot, or lain unmoving in her hospital-style bed. She did remember standing at a window—perhaps it was even that window on the third floor, where the building bulged out into a fat, round turret. She knew that the turret contained a flight of stairs and that she had looked out from the top of it, as a woman in a fairy tale might—though she was not in a fairy tale, she was in a fog of Mogadon, not to mention all the other junk she swallowed obediently, twice a day, wondering if she would ever, ever shit again. Nobody seemed to care about that. They cared about your feelings instead. Though “cared” was perhaps the wrong word. They observed your feelings.
“Mother,” Ben said—a word he used only when truly annoyed. She had forgotten to say “What?”
“What?” she said.
“Would you rather live in a turkey?”
“Is this the place?” she said. “Is this where she lives?”
She had slowed to a stop in the middle of the deserted street. A pair of tiny children, one of them just a toddler, were playing on the flight of broad granite steps that led up to the front door of the building that used to be Scraggy Aggy’s. The place had been turned into apartments—they probably cost a bomb. Other things came back to her as she looked at the façade: A foyer of sorts, where she had signed in. A large living room for the nuns, where her father had stood up from a chintz armchair as she walked through the door, ready to go home. It was the high-ceilinged room on the left, where the children’s mother had pinned the curtain back, to see that they did not wander far.
There had been a godforsaken day room where people went to smoke—she wondered where that was. They were all on twenty cigarettes a day, the broken ladies of the suburbs, with their trembling hands and their pretty dressing gowns. They’d sat in this stinking room, with its vinyl-covered armchairs, and looked at their wrists. She wondered who lived in that space now. Someone busy and young. Someone who put orchids on the sill of a window that had once been nailed shut. This person did not smoke. This person walked out of a lovely private flat into the public corridor where the sad people used to pace, all those years ago. Weeping, not weeping, silent, eying the pay phone.
“It’s No. 74.” Her son’s tone was one of bottomless contempt, and she saw that she had not moved, was stalled.
The toddler and the young child were actually contained by the steps, she realized. They stayed at the top, and peddled their tricycle on the flat surface. They did not approach the edge.
She had spent the past eight years of her life checking on the safety of small children.
The car rolled gently forward as Ben read out the numbers on the houses that faced onto the green: 67, 69, 71.
“Where are the evens?” she said, as they circled slowly around the back of the building as though driving into a trap. This is how her life had felt, just before it broke—everything had been too connected. And now it was happening again: the unwitting journey, the unfunny choices, the idea that her son knew, of course he did, you could smell it on her still: the brackish water of the lake.
She spotted the window of the day room, up on the second floor, and she was still up there, checking her wrists. Smoking away. Staring for weeks at a patch on the wall. Ben unknown to her. Her daughter unknown. They had not happened inside her body; they had not been born.
“There it is! Seventy-four, seventy-four!”
She stopped the car, pulled the hand brake, and twisted in her seat to look at her son, who was undoing his seat belt in the back. Ben glanced up at her, and he was beautiful. His hair needed a comb, and there was a gleam of something under his nose, but he was so very much himself. He looked at her from under long lashes, as though he had known her for a long time, and she was not inside the building. She was here now, on the outside, with him.
“Be good,” she said, as he grabbed the overnight bag and was gone. For a boy who didn’t like girls, he was quick getting to Ava’s front door.
“I’ll pick you up at eleven tomorrow.”
He came doubling back then. She thought for a moment that he wanted to kiss her goodbye, but he was just looking for his phone. She handed it through the window, then stuck her face out after it, for mischief.
“Mnnnnmm,” she said, puckering up. And he did kiss her, abruptly, before running back to the house, where Ava was now standing on the porch to welcome him in. A little blond pixie, with a sequinned heart on her T-shirt, jigging up and down at the sight of him.
The kiss was a clumsy thing. Fleshy. Swift. There was a dot of cold on her cheek, from the tip of his nose.
“Ben!” she shouted. “Hang on. Ben!”
“What?”
“I would rather have the turkey live inside me.”
“O.K.!” He took her answer quite seriously.
“No contest.”
It was just a question, she thought. And she checked the rearview mirror before pulling out.
♦
Published in The New Yorker print edition of the March, 9 2020, issue.
Ze was Ben aan het wegbrengen naar het huis van een vriendinnetje en deze extra rit paste eigenlijk niet in haar planning die dag; ze had nog te veel te doen. Hoewel ze wel blij was met de privacy die de auto haar bood, het gevoel dat ze kreeg van zijn stem over haar schouder terwijl ze in de binnenspiegel keek en langzaam een bocht nam. Hij zat op de stoelverhoger (Ben was nogal klein voor een jongetje van acht) en keek uit het raam naar de straten van de buitenwijk en de geparkeerde auto’s, terwijl zij zijn telefoon gebruikte om de route te bepalen. Ze had ’m bij de versnellingspook gezet, rechtop tegen het grijze plastic van het dashboard. Het was moeilijk om het kleine pijltje te kunnen volgen door de barsten van Ben’s rampzalige scherm heen — het ding leek wel aan zijn hand te zijn vastgeplakt, tenzij hij het liet vallen. Nu zat hij naar buiten te kijken, de echte wereld in, alsof hij nogal verbaasd was dat die bestond. ‘Barry McIntyre is echt stom,’ zei hij.
‘O ja? Waarom dan?’
Hun beste gesprekken hadden ze in de auto. Als ze nu thuis waren geweest, zou hij iets gezegd hebben als, ‘Kweenie,’ of ‘Gewoon….’ In de auto zei hij dingen als ‘Ik vind jongens niet stom, hoor. Ik vind jongens best leuk.’
'Natuurlijk.’
Ze vroeg zich af waarom hij niet met haar kon praten als ze elkaar gewoon aankeken.
Wat deden haar ogen met hem waardoor hij zijn schouders ophaalde en zich benauwd leek te voelen in zijn eigen kleren?
‘Jíj bent een jongen.’
‘Dat weet ik best,’ zei hij.
Zodra ze naar hem keek was ze, omdat ze natuurlijk zijn moeder was, altijd op zoek naar iets om te corrigeren of bewonderen. Hoewel ze haar best deed om dat niet te doen. Hoewel ze echt probeerde om niet zo’n type moeder te worden dat zei, ‘Ga eens rechtop zitten,’ of ‘Laat je haar met rust.’
‘Nou, oké dan.’
Ze wierp een blik in de binnenspiegel en kon alleen het profiel van zijn gezicht zien. Zijn ruige haar werd deze winter steeds maar donkerder. Over twee jaar zou het helemaal bruin zijn.
‘Ik vind basketbal gewoon stom.’
‘Is dat zo?’
‘Ja, dat is echt zo.’
Laatst had hij het woord ‘gay’ als een belediging gebruikt. ‘Dat is zó gay,’ zei hij tijdens het avondeten. Zijn zusje verstarde.
‘Natuurlijk vind je basketbal wel leuk,' zei ze gemoedelijk. Wat een leugen.
Hij gaf geen antwoord.
‘Speelt Barry McIntyre basketbal?’
In de binnenspiegel zag ze zijn hand naar zijn onzichtbare gezicht bewegen.
‘Laat je neus met rust!’ zei ze.
Ze kon het niet laten. Ze hadden zo’n tijdelijke schoonheid, haar kinderen. Ze waren zo perfect, en dan waren ze niet meer perfect. Ze hield te veel van ze om ze met rust te laten.
Ze reed verder terwijl hij de Dublinse buitenwijken bekeek: lentebomen, huizen, een dik ingepakte oude dame die haar hondje aan het uitlaten was. De navigatie-app stuurde haar via een bekende straat, hoewel het een onbekende route was, eentje waarvan ze zelf niet wist dat ze ’m kon nemen. Ben’s vriendinnetje heette Ava en ze was nieuw. Ze woonde in St. Clare Crescent, wat blijkbaar ergens in de buurt van de snelweg lag. Maar ze namen de snelweg niet; ze reden door een wirwar van kleine straatjes. Door een aantal had ze al eens eerder gereden (het tuincentrum was die kant op, de hondentrimsalon de andere kant) zonder te weten dat je van de ene straat naar de andere kon rijden als je maar de juiste afslag nam.
‘Wat wil je liever?' vroeg Ben, en zweeg toen abrupt.
Als je Ben niet duidelijk maakte dat je luisterde, weigerde hij door te gaan.
‘Wat?’ zei ze, uiteindelijk.
En nu hij haar volledige aandacht had, zei hij, ‘Drink je liever een beker lava of verdrink je liever in een lavameer?’
‘Oh, God.’
‘Wat wil je liever?’
‘Niet dit weer.’
‘Welke van de twee?’
‘Je kan geen lava drinken.’
‘Jawel, hoor.’
‘Uit een beker?’
‘Van steen.’
‘Doe mij dan maar het meer.’
‘Val je liever van een dak of wil je liever dat er een boom op je hoofd valt?’
Hij was geobsedeerd door keuzes, vooral onmogelijke.
‘Allebei niet. Ik heb liever dat dat met allebei niet me gebeurt.’
‘Val je liever van een dak,’ drong hij aan, ‘of wil je liever dat er een boom op je hoofd valt?’
Misschien was hij wel geobsedeerd door de dood zelf. Hoe dan ook, er was geen ontkomen aan.
‘Dak.’ zei ze.
‘Oké.’
‘En jij dan?’
‘Ja, ook dak,’ erkende hij.
‘Niet je beste werk,’ zei ze.
Een tijdje bleef hij stil, nam de uitdaging aan.
‘Wordt je liever doodgestoken door vuurmieren of aan je tenen opgehangen aan een hele hoge hijskraan totdat je hoofd uit elkaar barst?’
‘Kijk eens aan!’
Hij zou hiermee doorgaan tot ze geen kant meer op kon.
‘De hijskraan, graag.’
‘Verdrink je liever in het donker of wordt je liever gewurgd in het donker?’
Hij zou hiermee doorgaan totdat ze echt dood was.
‘Meen je dit nou?’
‘Een groot donker meer vol palingen.’
‘Echt niet. Absoluut niet. Ik wil echt niet liever.’
Ze werd bevangen, terwijl ze reed, door een herinnering aan een nachtduik, jaren voordat Ben was geboren. Het was in een meer op het Ierse platteland; ze kwam net met een klein groepje bij de pub vandaan, geen maan, geen seks, vermoedelijk — niet die ochtend én niet de avond ervoor, toen ze eigenlijk vakantiehuisjesseks zouden moeten hebben — en ze trok haar jurk uit over haar hoofd terwijl ze zich, in de duisternis, in de richting van het meer bewoog. Natuurlijk was er een man in het groepje, die eigenlijk niet de man was met wie ze op dat moment wat had; hij was een andere, verboden man. Geen van deze mannen zou later de vader worden van de jongen die nu op de achterbank zat. Het vertonen van haar ontblote lichaam in een verlaten bosgebied, midden in de nacht, was haar manier om ze uit te dagen, om ze te vertellen dat het haar niet uitmaakte met wie ze uiteindelijk in bed belandde. Het was allemaal lang geleden.
Haar jurk was van blauw linnen, hij was losjes en praktisch, haar ondergoed mogelijk te chic en onpraktisch, in die tijd vóór de kinderen met stoelverhogers en logeerpartijtjes en smartphones die je vertelden welke kant je op moest. Ze had nog een rank figuur, destijds; had ze dat toen maar geweten. En ze was dronken, dus van het paadje naar de kleine steiger herinnerde ze zich slechts flarden — zoals ze het die avond ook in flarden had beleefd, hoewel die flarden vertraagden en helderder werden toen ze haar jurk op het nog warme hout van de steiger liet vallen en over het water uitkeek. Door afgebrokkeld veen in het zijdezachte water was het meer bruin, zelfs bij daglicht. Nu, rond middernacht, was het donkerder dan je je kon voorstellen en werd het gevoel van open ruimte voor haar neus een soort zesde zintuig. Toen ze naar beneden keek zag ze de duisternis glimmen als olie. Ze zat op de rand van de steiger, maakte haar chique beha los en schudde die daarna langs haar armen naar beneden. Een mannenstem die haar zegt dat ze moet stoppen. Een andere man die niets zegt. Een vrouwenstem die zegt ‘Doe nou niet, Michelle.’ En toen lag ze in het water. Ze zette zich met haar handen van de houten rand af en liet zich erin vallen, werd opgeslokt door een luide plons die overging in een vloeibare stilte, worstelde zich daarna naar boven, waar de lucht weer begon.
Inktzwart water, inktzwarte lucht.
Toen ze weer boven kwam voelde ze de alcohol deinen onder haar huid, en het water was zo koud dat ze het bijna niet voelde. Of ze was gevoelloos. Het water gleed langs haar lichaam terwijl ze zich er een weg doorheen baande, met een uitgestrekte borstcrawl waarmee ze zichzelf van iedereen verwijderde, ook al leek het alsof ze op dezelfde plek bleef. Aan hun stemmen kon ze horen dat ze zich vooruit bewoog — de geluidsflarden die ze opving terwijl ze door het wateroppervlak ploeterde, richting het midden van het meer.
Was het wel het midden? Was het wel het wateroppervlak waar ze doorheen zwom? Het was zo donker en zo nat dat ze niet wist of ze haar ogen open of dicht had. Ze was bang dat ze niet helemaal horizontaal lag, terwijl ze zwom, dat ze voorover helde; bang dat ze, zodra ze haar hoofd omhoog zou draaien om adem te halen, alleen maar water zou tegenkomen. Ze hoorde de harde stemmen vanaf de oever nog maar sporadisch; het was alsof ze het hadden opgegeven toen zij zich weer naar hen probeerde te keren, want de flarden die ze nog opving gaven haar een gevoel van richting en het was belangrijk dat ze dat niet verloor. Ze moest zorgen dat ze boven bleef. Ze trok het water mee langs haar lichaam en, hoewel ze erin meedraaide, wist ze niet zeker of ze de bocht wel nam. Ze wist wel dat ze even moest stoppen en om zich heen moest kijken, maar ze kon niet stoppen; ze wilde niet stoppen. Het voelde (dit was het geheime, onverwachte feit) zo lekker. Niet weten welke kant je op ging, of waar de oevers waren. Ze smolt erin weg. Zelfs verdrinken zou nu een genot zijn.
Ze zag in een oogopslag haar witte arm voorbijschieten, een pezige glans die ze volgde — haar lichaam haar eigen kompas — tot ze aan de oever de stem hoorde van de man met wie ze naar bed hoorde te gaan, de gloed zag oplichten van de sigaret van de man met wie ze niet naar bed hoorde te gaan (en dat ook nooit zou doen, om de een of andere reden; misschien had ze hem volledig afgeschrikt). Het punt dat ze had willen maken verzwakte nogal in het ondiepe water langs de oever, door de scherpe stenen in de slib onder haar voeten toen ze het meer uit kwam lopen, richting beschuldigingen en verkleumde seks.
Ze werd de volgende ochtend met een schok wakker; de ietwat waterige gemeenschap van de afgelopen nacht was ze alweer vergeten. Die was aan haar voorbij gegaan. Die was zonder haar gebeurd. Ze zat op de rand van haar bed en zoog haar longen vol. Ze leefde nog. En dit feit prentte ze in haar geheugen, prentte ze diep in de kern van haar brein. Nooit meer mocht ze zoiets doen. Ze was vierentwintig jaar oud, en ze keerde de dood de rug toe. Dronken of nuchter, meren in het donker waren voor haar verleden tijd.
‘Weet je, Ben, ’s nachts moet je nooit gaan zwemmen,’ zei ze nu, meer dan twintig jaar later, in haar Hyundai Hybrid. Gaspedaal, rem, spiegel, koppeling.
‘Wat wil je liever?’ zei Ben.
‘Nee, echt waar, je moet me beloven dat je dat nooit van je leven zal doen. Niet in een meer, want daar zit geen zout in om je omhoog te houden en al helemaal niet in de zee. Je moet altijd respect hebben voor de zee. Die is groter dan jij. Hoor je me? En je moet nooit, maar dan ook nooit zwemmen als je hebt gedronken, of zelfs als alleen je vrienden hebben gedronken. Wanneer je straks een puber bent en een vriend van je een aantal biertjes opheeft en zegt, ‘Kom op, dat is toch lachen!,’ wat zeg je dan?’
‘Wat wil je liever,’ zei Ben, volhardend.
‘Nee ik wil niet liever. Ik wil liever niet. Ik wil niet liever doodgaan op de ene manier dan op de de andere. Wat bezielt je toch, Ben?’
Ze reden door een straat met nieuwe twee-onder-een-kapwoningen; ellendig klein en eindeloos hetzelfde. Kleine voortuintjes: lijsterbes, kers, zilverberk, sierwilg — een afgrijselijke pompon op een stokje. Ze wist niet wat ze hier deed. Het kwam haar halen, zelfs hier. Het kwam haar kinderen halen — haar eigen onnozelheid had haar uit het water gevolgd. Het was niet opgehouden bij de nachtduik; ze was daarna lange tijd in de ban van de dood geweest — maanden, een heel jaar. Want natuurlijk kon je het meer achter je laten, maar niet het verlangen zelf en alle onmogelijkheden die dat verlangen met zich meebracht.
Hoewel er wél iets mogelijk was gemaakt. Er was iets echts ontstaan. Er was iets opgelost, door het bestaan van het kind op de achterbank.
‘Woon je liever,’ vroeg Ben, ‘in een kalkoen, of wil je liever dat er een kalkoen in jou woont?’
‘Wat?’
‘Woon je liever,’ herhaalde hij, op geduldige toon, ‘in een kalkoen, of wil je liever dat er een kalkoen in jou woont?’
‘Dat is een hele goede vraag,’ zei ze.
‘Wat wil je liever?’
‘Dat is echt een hele goede vraag. Dat is de beste tot nu toe.’ Ze drukte op het knopje om de autoradio aan te zetten, in de hoop hem af te leiden.
‘Is het daar?’ De app gaf aan dat ze naar rechts moest. ‘Woont Ava daar?’
‘Weet ik veel.’
‘Ja zeg, ze is toch jóúw vriendinnetje.’
‘Nee, hoor. We zijn helemaal geen vrienden. Ze is gewoon heel bazig.’ Zijn hand lag vol verwachting op de logeertas die naast hem lag. Ze nam de bocht door een grote, open toegang die haar een nieuwbouwwijk binnenbracht.
‘Is het hier?’
St. Clare Close, St. Clare Court. Het labyrint waar ze doorheen was gereden lag rondom een openbaar grasperkje, en in het midden stond een statig, drie-verdiepingen-hoog gebouw.
Het was St. Clare’s.
Daar stond het. Al die tijd al. Ze woonde er nog geen vijf mijl vandaan, al tien jaar, en had zich nooit gerealiseerd dat het aan deze straat stond, zo’n straat waar ze zo nu en dan voorbij reed, onderweg naar iets anders.
Ooit was ze hier met een taxi aangekomen, bijna twintig jaar terug, toen het nog omringd was door groene velden. Ze was als de dood dat de taxichauffeur aan het adres kon aflezen dat ze gek was, hoewel ze niet écht gek was; ze was alleen ontzettend gebroken. Ze was ervan overtuigd dat hij wist dat er een gebroken mens in zijn taxi zat, dat hij zich naar haar toe zou keren en haar een gemene blik zou toewerpen zodra ze de toegang door reden, of over de oprit langs de keurig onderhouden tuinen, naar dit grote huis, deze inrichting.
De Zusters van St. Clare en St Agnes. Particulier Verzorgingstehuis.
Of, in de volksmond, de Zusters van Achterlijke Aggie. Het gesticht. Ze had het adres zomaar in de telefoon van haar zoon getikt en er niet bij nagedacht.
‘Wat wil je liever?’ vroeg Ben.
Daarom had ze dus ineens aan het meer moeten denken.
Het was heel vreemd om het gebouw van buitenaf te zien. Ze had haar tijd daar doorgebracht in een klein kamertje en de buitenkant had ze misschien twee keer gezien: eerst vertekend, toen ze de trap opliep, en mogelijk nog eens via een vluchtige blik achterom toen haar vader haar kwam ophalen. De tuinen, nu gevuld met keurige nieuwe huizen, had ze nooit bezocht; waarschijnlijk was dat haar verboden. Nog waarschijnlijker was dat ze niet eens van kleding was voorzien. Ze sliep veel, of lag onbeweeglijk in haar ziekenhuis-achtige bed. Ze wist nog wel hoe ze soms bij een raam had gestaan — misschien was het zelfs wel dat raam daar op de derde verdieping, waar het gebouw uitdijde tot een brede ronde toren. Ook wist ze nog dat er in die toren een trap omhoog liep en dat ze vanaf het hoogste punt naar buiten had gekeken, zoals een vrouw uit een sprookje dat zou doen — hoewel ze zich niet in een sprookje bevond, ze bevond zich in een mist van mogadon, om nog maar te zwijgen over alle andere troep die ze twee keer per dag braaf slikte; met in haar achterhoofd de vraag of ze ooit, maar dan ook ooit nog zou kunnen poepen. Niet dat iemand daar iets om gaf. Ze gaven alleen maar om je gevoelens. Hoewel ‘geven om’ misschien de verkeerde term was. Ze observeerden je gevoelens.
‘Moeder,’ zei Ben — een woord dat hij alleen gebruikte wanneer hij vreselijk geïrriteerd was. Ze was vergeten om ‘Wat?’ te zeggen.
‘Wat?’ zei ze.
‘Woon je liever in een kalkoen?’
‘Is het hier?’ vroeg ze. ‘Woont ze hier?’
Ze had de auto midden in een verlaten straat tot stilstand gebracht. Twee kleine kinderen, waarvan één nog maar een peuter, was aan het spelen op de brede granieten trappen bij de voordeur van het gebouw dat ooit van de Achterlijke Aggie’s was. Het gebouw bestond nu uit appartementen — ongetwijfeld niet te betalen. Andere dingen schoten haar weer te binnen terwijl ze naar de gevel keek: een soort ontvangstruimte waar ze zich had aangemeld. Een grote woonkamer voor de zusters, waar haar vader was opgestaan vanuit een met bloemetjesstof beklede leunstoel toen ze binnen kwam lopen, klaar om naar huis te gaan. Het was de kamer daar aan de linkerkant, met het hoge plafond, waar de moeder van de twee kinderen het gordijn op een kier had gelaten, zodat ze altijd een oogje op ze kon houden. Er was destijds een armzalige ontspanningsruimte geweest waar mensen heen gingen om te roken — ze vroeg zich af waar die was. Ze zaten allemaal aan twintig sigaretten per dag, de gebroken dames uit de buitenwijk, met hun bevende handjes en hun fraaie kamerjassen. Ze zaten in die stinkende kamer, op de met vinyl bekleedde fauteuils, en staarden naar hun polsen. Wie zou er nu in die ruimte wonen? Een jong en drukbezet persoon. Een persoon die orchideeën plaatste op de vensterbank van een raam dat ooit dichtgespijkerd was geweest. Iemand die niet rookte. Iemand die door de deur van een gezellige privéwoning naar de publieke hal liep waar de verdrietige mensen liepen te ijsberen, jaren geleden.
Met tranen, zonder tranen, stil, loerend naar de telefooncel.
‘Het is nummer vierenzeventig.’ Zei haar zoon met een toon van pure minachting en ze zag dat ze niet verder was gereden, dat ze stil stonden.
De peuter en het jonge kindje bleven binnen de onzichtbare grenzen van de traptreden, besefte ze nu. Ze reden hun driewieler heen en weer over het platte oppervlak bovenaan de trap. Ze kwamen niet in de buurt van de rand.
De veiligheid van kleine kinderen hield haar al acht jaar bezig.
De auto rolde langzaam vooruit terwijl Ben de huisnummers aan zijn kant oplas: 67, 69, 71.
‘Waar zijn de even getallen?’ vroeg ze. Langzaam reden ze om het gebouw heen, alsof ze rechtstreeks in de val reden. Dit is hoe haar leven had gevoeld, vlak voordat het uit elkaar viel — alles té verbonden. En nu gebeurde het opnieuw: de onbewuste route, de ongewenste keuzes, het idee dat haar zoontje het wist en natuurlijk wist hij het, je kon het zelfs nu nog aan haar ruiken: het brakke water van het meer.
Ze zag plots het raam van de ontspanningsruimte, op de tweede verdieping en ze was daar nog steeds, haar polsen aan het bekijken. Erop los aan het roken. Wekenlang naar een vlek op de muur aan het staren. Ben nog onbekend. Haar dochter nog onbekend. Haar lichaam had ze nog niet meegemaakt; ze waren nog niet geboren.
‘Daar is het! Vierenzeventig, vierenzeventig!’
Ze bracht de auto tot stilstand, trok de handrem aan en keerde zich naar haar zoon, die op de achterbank zijn gordel losmaakte.
Ben richtte zijn blik naar haar omhoog, en hij was zo mooi. Zijn haar moest nodig worden gekamd en er glansde iets onder zijn neus, maar hij was zo ontzettend Ben. Onder lange wimpers door keek hij haar aan, alsof hij haar al een lange tijd kende, en ze was niet in dat gebouw. Ze was nu hier, in de buitenwereld, met hem.
‘Wel lief zijn, hè,’ zei ze. Hij pakte de logeertas en was verdwenen. Voor een jongen die meisjes niet leuk vond was hij wel erg snel bij Ava’s voordeur.
‘Ik kom je morgen om elf uur weer ophalen.’
Hij kwam ineens terug haar kant op. Even dacht ze dat hij haar een kus kwam geven, maar hij was alleen op zoek naar zijn telefoon. Ze gaf hem die door het raam en stak haar gezicht er achteraan, voor de grap.
‘Mmmmm.’ zei ze, haar lippen getuit. En hij gaf haar zowaar een kus, plotseling, en rende daarna terug naar het huis, waar Ava hem nu op de veranda stond op te wachten. Een klein, blond elfje, met een glitterhartje op haar shirt, die opgewonden op en neer stuiterde toen ze hem zag.
Het was een onbeholpen kus. Vlezig. Vlug. Ze voelde een koude stip op haar wang, van het puntje van zijn neus.
‘Ben!’ Riep ze. ‘Wacht even. Ben!’
‘Wat is er?’
‘Ik wil liever dat de kalkoen in mij woont. Zonder twijfel.’
‘Oké.’ Hij nam haar antwoord zeer serieus.
Het was maar een vraag, dacht ze. En ze keek in de achteruitkijkspiegel voordat ze wegreed.
Translation commentary
Eva Leek
What I love about Enright’s writing and what I wanted to maintain the best way I could is the contrast between colloquial words & short sentences and the sudden use of figurative language that completely change the way the story is told. In 'Night Swim', I’ve tried to keep the conversations between Ben and Michelle quick, witty and most of all full of an undeniable love between the two. Enright accomplishes this by having Michelle be irritated (“Oh, Christ”) and sarcastic (“Lovely!”) and by having Ben continuously ask his questions — with an attitude (“Her son’s tone was one of bottomless contempt”). In the flashbacks, on the other hand, Enright uses longer and more descriptive passages, with the use of some style figures. She uses polyptoton (“The dress was a blue linen shift, loose and practical, her underwear possibly quite fancy and impractical…”), repetition of words or parts of words (“If it was the center. If it was even the surface…”), contradiction and assonance (“turned the lake brown, even in daylight. Now, at midnight …”). Where possible, I tried to keep these style figures or change them into similar ones. Though there are a few more specific translation problems that I encountered (and will explain below), keeping these tonal shifts was the most important to me while translating, as, to me, it is what makes Enright’s literature stand out.
I tried to make the dialogue as ‘natural’ and ‘Dutch’ as possible, as it should be quick and witty.
“Well, then.” becomes “Nou, oké dan.” (“Now, okay then”.)
“I don’t know.” becomes “Weet ik veel.” (“How should I know?”).
These naturalising translations make the dialogue easy to follow and will hopefully cause the reader to understand the dynamic between mother and child better.
The question “Would you rather?” that Ben keeps asking caused some trouble while translating, as we don’t have a similar game/question in Dutch. It can be translated as ‘Wat wil je liever’ (What would you rather?), but the problem is that the two options to choose between cannot be added to this sentence structure. Ben says both the ‘incomplete’ version and the ‘complete’ version quite often, so it is possible to change the structure of each version. I wanted to make sure the questions were compact and asked in a way a five-year-old would, making it: ‘Val je liever van een dak,’ drong hij aan, ‘of wil je liever dat er een boom op je hoofd valt?’, losing the auxiliary verb in the first half of the question. (Fall you rather off a roof,’ he insisted, ‘or would you rather (have) a tree fall on your head?’)
The sentence “Getting naked in the deserted woodland in the middle of the night was a taunt to both of them—either one would do.” had to be twisted and turned in order to get an adequate translation. ‘Getting naked’ is often translated as ‘uitkleden’ (undressing), but this translation would lose the nakedness that is the ‘taunt’ in this sentence. I opted for ‘Het vertonen van haar ontblote lichaam’ (showing her naked body), as it keeps this nakedness and also Michelle’s agency, as the sentence is still active. I turned ‘taunt’ into a verb: ’haar manier om ze uit te dagen’ (her way of taunting them). I made the taunt, which is left unsaid but quite obvious in the source text, a bit more explicit — instead of ‘either one would do’ I changed the end of this sentence into ‘dat het haar niet uitmaakte met wie ze uiteindelijk in bed belandde’ (that it didn’t matter to her whom she ended up in bed with).
The sentence “…the pathway down to the little boardwalk was patchily remembered, her experience at the time also patchy, though it slowed and cleared…” had a few challenges. ‘Patchily’ can not as easily be an adverb in Dutch. I changed it into a noun: ‘herinnerde ze zich slechts flarden’ (she only remembered patches). I also changed the noun ‘experience’ into a verb: ‘beleefd’ (experienced). I had to once again repeat the ‘flarden’ as it was ambiguous to me what the ‘it’ in the middle part of this complex sentence referred to.
The sentence “She was twenty-four years old, and she was giving up death” is so powerful, dramatic and beautiful to me, that I had a hard time coming up with an adequate Dutch ‘equivalent’. I’ve finally chosen to translate it as “Ze was vierentwintig jaar oud, en ze keerde de dood de rug toe.” (She was twenty-four years old, and she turned her back on death.).
“Scraggy Aggy’s” was such a wonderful problem to solve. It has assonance, it uses the name of one of the Sisters and it refers to the inhabitants of the nursing home — none of these aspects can be lost during translation, as it wouldn’t make sense without them. I tried rhyming with ‘Zuster’ (Sister) and ‘Aggie’ but it seemed near impossible, so I chose to use a different style figure: alliteration. My final solution was ‘Achterlijke Aggie’ (Insane/dumb/not-right-in-the-head Aggie). ‘Achterlijk’ is used sometimes to disrespectfully describe people with a mental disability. So while it isn’t a translation of the literal meaning of ‘scraggy’, it is a word that people would use to describe the inhabitants of the nursing home.