She was driving Ben to a friend’s house, and this added journey was the cause of some irritation in her day; she had too much else to do. Though she did like the privacy of the car, the feeling of his voice coming over her shoulder as she checked the mirror and slowed to make a turn. He was up on the booster seat—Ben was small for eight—and he looked out the window at suburban streets and parked cars, while she used his mobile phone to map the route. She had it down by the gearshift, propped up on the gray plastic fascia. It was hard to read the little arrow through the disaster of Ben’s cracked screen—the thing was rarely out of his hand, unless he dropped it. Now he looked out on the real world as though mildly surprised it was there.“I don’t like Barry McIntyre,” he said.
“No? Why not?”
They had their best chats in the car. If they’d been at home, he would have said, “Dunno,” or “Just . . .” In the car, he said things like “I like boys, though. I do like boys.”
“Of course you do.”
She wondered why he couldn’t speak when they were face to face. What was it about her eyes on him that made him shrug and shift under his clothes?
“You are a boy.”
“I know that,” he said.
Of course, she was his mother, so when she looked at him she was always checking him over to adjust or admire. Though she tried not to. She really tried not to turn into the kind of woman who said, “Sit up straight,” or “Leave your hair alone.”
“Well, then.”
She glanced at the rearview mirror and saw only the side of his head. His coarse hair was darkening through the winter. In a year or two, it would be fully brown.
“I just hate basketball.”
“Do you?”
“I really do.”
Recently, he had used the word “gay” as an insult. “That’s so gay,” he’d said at dinner, and his little sister missed a beat.
“Of course you like basketball,” she said warmly. That lie.
He did not answer.
“Does Barry McIntyre play basketball?”
In the rearview mirror, she saw his hand move toward his hidden face.
“Leave your nose alone!” she said.
It was hard not to. They were so temporarily beautiful, her children. They were so perfect, and then they were not perfect. She loved them too much to let them be.
She drove on while he watched the Dublin suburbs: spring trees, semidetached houses, a bundled old citizen walking her dog. The phone app was taking her down a familiar street, though it was an unfamiliar route, one she would not have known to take herself. Ben’s friend was called Ava, and she was new. She lived in St. Clare Crescent, which was somewhere near the motorway, apparently. But they did not take the motorway; they took a network of small streets, some of which she had driven down before—this was the way to the garden center, that was the way to the dog groomer’s—without knowing that you could cross from one to the other if you turned at the right place.
“Would you rather?” Ben said, then he stopped.
If you did not let Ben know that you were listening, he would refuse to continue.
“What?” she said, finally.
And, now that he knew he had her full attention, he said, “Would you rather drink a cup of lava or be drowned in a lava lake?”
“Oh, Christ.”
“Would you rather?”
“Not this again.”
“Which?”
“You can’t drink lava.”
“Yes, you can.”
“In a cup?”
“A stone cup.”
“I’ll take the lake.”
“Would you rather fall off a roof or have a tree fall on your head?”
He was obsessed with choices, especially impossible ones.
“Neither. I would rather neither of those things happened to me.”
“Would you rather fall off a roof,” he insisted, “or have a tree fall on your head?”
Maybe he was obsessed with death itself. There was no getting out of it, one way or the other.
“Roof,” she said.
“O.K.”
“What about you?”
“Yeah, roof,” he admitted.
“Not your best,” she said.
He paused, took the challenge.
“Would you rather be stung to death by fire ants or strung up by your toes from a big crane until your head burst?”
“Lovely!”
He would keep going until she was completely stuck.
“Crane, please.”
“Would you rather drown in the dark or be strangled in the dark?”
He would keep going until she was actually dead.
“Seriously?”
“A huge dark lake full of eels.”
“Really not. Absolutely not. I would not rather.”
She was taken, as she drove, by the memory of a night swim, many years before Ben was born. It was in a lake, in the Irish countryside; a gang of them coming back from the pub, no moon, no sex, at a guess—not that morning, or the night before, when they were supposed to have their holiday-cottage sex—and she pulled her dress up over her head as she made her way, in the darkness, toward the lake. Of course there was a man in the group who was not, actually, the man she was seeing at the time; he was some other, forbidden man. And neither of these men would later become the father of the boy now sitting in the back seat. Getting naked in the deserted woodland in the middle of the night was a taunt to both of them—either one would do. It was all a long time ago.
The dress was a blue linen shift, loose and practical, her underwear possibly quite fancy and impractical in those days before booster seats and children with sleepovers and phones that told you which way to turn. Her body also a finer thing, back then, if only she had known it. And she was drunk, so the pathway down to the little boardwalk was patchily remembered, her experience at the time also patchy, though it slowed and cleared when she dropped her dress onto the still-warm wood and looked out over the water. There were turf grains in the silk of it that turned the lake brown, even in daylight. Now, at midnight, it was darker than you could imagine, so it was like a sixth sense, the feeling of open space in front of her. When she looked down, she saw the blackness gleam, like oil. She sat at the dock’s edge to unclip her fancy bra and shrugged it off. A man’s voice telling her to stop. Another man saying nothing. A woman’s voice, saying, “No, really, Michelle.” And she was in. She pushed out from the wooden lip as she dropped down into it, was swallowed in a bang of water that turned to a liquid silence, then she struggled back up to where the air began. Black water into black air.
As she rose and turned, she could feel the alcohol swell under the surface of her skin, and the water was not so much cold as numb. Or she was numb. The water slipped past her as she hauled her way through it, in a long, reaching overarm that took her away from everyone, even as she seemed to stay in the same place. She could tell by their voices that she was moving—the fragments of sound she caught as she plowed along the surface, out toward the center of the lake.
If it was the center. If it was even the surface she was swimming along. It was so dark and wet that it was hard to know if her eyes were closed or open. She was afraid that she was not quite level, as she swam, that she was tilting downward, afraid that when she turned her face up to inhale she would find only water. The shouts from the bank were more sporadic now; it was as though they had given up on her as she circled or tried to circle back toward them, because the scraps of sound gave her a sense of horizon and it was important not to lose this. She needed to know which way was up. She pulled the water along the sides of her body, and though she twisted into it as she went, she was not sure that she was making the turn. She should just stop a moment and get her bearings, but she could not stop; she did not want to. It was—this was the secret, sudden thing—so delicious. Not knowing which way was which, or where the edges were. She was dissolved by it. She could drown right now and it would be a pleasure.
She caught a flash of her white arm, a sinewy gleam that she followed—her body its own compass—until she heard, on the bank, the voice of the man she was supposed to sleep with, saw the intermittent cigarette glow of the man she was not supposed to sleep with (and never did, for some reason; perhaps she had him fully spooked). Her big statement was a little undercut, in the shallows, by the sharpness of the stones in the silt under her feet as she made her way up out of the lake, toward recrimination and cold-skinned sex.
She woke up the next morning with a start, the previous night’s slightly watery consummation already forgotten, wasted. It had happened without her. She sat on the edge of the bed and pulled air into her lungs. She was alive. And she put this fact into her mind. Jammed it right in the center of her mind. She could never do that again. She was twenty-four years old, and she was giving up death. Drunk or sober, there would be no more lakes after dark.
“You know, Ben, you should never swim at night,” she said now, more than twenty years later, sitting in her Hyundai hybrid. Accelerator, brake, mirror, clutch.
“Would you rather?” Ben said.
“No, really, you have to promise me not to do that, ever. Not in a lake, because there is no salt in a lake to hold you up, and especially not in the sea. You must always respect the sea. It’s bigger than you. Do you hear me? And you must never, ever swim if you have taken alcohol, or even if your friends have. If a friend has had a couple of beers when you are a teen-ager and he says, ‘Come on, it’ll be fun!,’ what do you say?”
“Would you rather,” Ben said, patiently.
“No, I wouldn’t. I really would not rather. I would not rather die one way or the other way. What is your problem, Ben?”
They were in a street of newly built semidetached houses, depressingly small and endlessly the same. Tiny gardens: rowan tree, cherry tree, silver birch, ornamental willow—a horrible pompom on a stick. She did not know what she was doing in this place. It was coming to catch her, even here. It was coming to catch her children—her own foolishness; it had followed her out of the water. The night swim was not the end of it; she had been in thrall to death for some time afterward—months, a year. Because of course you could leave the lake but you could not leave desire itself, and all its impossibilities.
Though something was made possible. Something was made real. Something was resolved by the existence of the child in the back seat.
“Would you rather,” Ben said, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“What?”
“Would you rather,” he repeated, in a forbearing way, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“That is a very good question,” she said.
“Would you rather?”
“That is a truly great question. That is the best one yet.” She reached to the car radio and switched it on, hoping to distract him.
“Is that the place?” The app told her to take a right. “Is that where Ava lives?”
“I don’t know.”
“She’s your friend.”
“No, she’s not. She’s not my friend. She’s just really, really pushy.” His hand rested, in anticipation, on the overnight bag beside him as she took the turn through large, open gates into a new development.
“Is this it?”
St. Clare Close, St. Clare Court. The little maze was set around an open green space, and in the center of the green was a grand, three-story building.
St. Clare’s itself.
There it was. All this time. She had lived five miles away from here, for a decade, and had never realized it was down this road, one she passed every so often, on her way somewhere else.
She had been driven here in a taxi nearly twenty years ago, when all around were green fields. She was terrified that the driver would know from the address that she was mad, though she wasn’t properly mad; she was just quite badly broken. She was sure he would know that there was a broken human being in his cab, that he would turn to sneer at her as they went through the gates, or as they were going up the driveway past tended gardens, to this large house, this facility.
The Sisters of St. Clare and St. Agnes. Private Nursing Home.
“Scraggy Aggy’s,” as it used to be known. The bin. She had typed the address into her son’s phone and thought nothing of it.
“Would you rather?” Ben said.
So that was why she had remembered the lake.
It was very strange, looking at the building from the outside. She had spent her time there in a small room and had seen the exterior perhaps twice: first in a skewed way, as she walked up the steps, and possibly once again in a backward glance when her father came to collect her. She had never gone into the gardens, which were now filled with smart new houses; it was possible that she had not been allowed. Or, more likely, she had not been supplied with clothes. She had slept a lot, or lain unmoving in her hospital-style bed. She did remember standing at a window—perhaps it was even that window on the third floor, where the building bulged out into a fat, round turret. She knew that the turret contained a flight of stairs and that she had looked out from the top of it, as a woman in a fairy tale might—though she was not in a fairy tale, she was in a fog of Mogadon, not to mention all the other junk she swallowed obediently, twice a day, wondering if she would ever, ever shit again. Nobody seemed to care about that. They cared about your feelings instead. Though “cared” was perhaps the wrong word. They observed your feelings.
“Mother,” Ben said—a word he used only when truly annoyed. She had forgotten to say “What?”
“What?” she said.
“Would you rather live in a turkey?”
“Is this the place?” she said. “Is this where she lives?”
She had slowed to a stop in the middle of the deserted street. A pair of tiny children, one of them just a toddler, were playing on the flight of broad granite steps that led up to the front door of the building that used to be Scraggy Aggy’s. The place had been turned into apartments—they probably cost a bomb. Other things came back to her as she looked at the façade: A foyer of sorts, where she had signed in. A large living room for the nuns, where her father had stood up from a chintz armchair as she walked through the door, ready to go home. It was the high-ceilinged room on the left, where the children’s mother had pinned the curtain back, to see that they did not wander far.
There had been a godforsaken day room where people went to smoke—she wondered where that was. They were all on twenty cigarettes a day, the broken ladies of the suburbs, with their trembling hands and their pretty dressing gowns. They’d sat in this stinking room, with its vinyl-covered armchairs, and looked at their wrists. She wondered who lived in that space now. Someone busy and young. Someone who put orchids on the sill of a window that had once been nailed shut. This person did not smoke. This person walked out of a lovely private flat into the public corridor where the sad people used to pace, all those years ago. Weeping, not weeping, silent, eying the pay phone.
“It’s No. 74.” Her son’s tone was one of bottomless contempt, and she saw that she had not moved, was stalled.
The toddler and the young child were actually contained by the steps, she realized. They stayed at the top, and peddled their tricycle on the flat surface. They did not approach the edge.
She had spent the past eight years of her life checking on the safety of small children.
The car rolled gently forward as Ben read out the numbers on the houses that faced onto the green: 67, 69, 71.
“Where are the evens?” she said, as they circled slowly around the back of the building as though driving into a trap. This is how her life had felt, just before it broke—everything had been too connected. And now it was happening again: the unwitting journey, the unfunny choices, the idea that her son knew, of course he did, you could smell it on her still: the brackish water of the lake.
She spotted the window of the day room, up on the second floor, and she was still up there, checking her wrists. Smoking away. Staring for weeks at a patch on the wall. Ben unknown to her. Her daughter unknown. They had not happened inside her body; they had not been born.
“There it is! Seventy-four, seventy-four!”
She stopped the car, pulled the hand brake, and twisted in her seat to look at her son, who was undoing his seat belt in the back. Ben glanced up at her, and he was beautiful. His hair needed a comb, and there was a gleam of something under his nose, but he was so very much himself. He looked at her from under long lashes, as though he had known her for a long time, and she was not inside the building. She was here now, on the outside, with him.
“Be good,” she said, as he grabbed the overnight bag and was gone. For a boy who didn’t like girls, he was quick getting to Ava’s front door.
“I’ll pick you up at eleven tomorrow.”
He came doubling back then. She thought for a moment that he wanted to kiss her goodbye, but he was just looking for his phone. She handed it through the window, then stuck her face out after it, for mischief.
“Mnnnnmm,” she said, puckering up. And he did kiss her, abruptly, before running back to the house, where Ava was now standing on the porch to welcome him in. A little blond pixie, with a sequinned heart on her T-shirt, jigging up and down at the sight of him.
The kiss was a clumsy thing. Fleshy. Swift. There was a dot of cold on her cheek, from the tip of his nose.
“Ben!” she shouted. “Hang on. Ben!”
“What?”
“I would rather have the turkey live inside me.”
“O.K.!” He took her answer quite seriously.
“No contest.”
It was just a question, she thought. And she checked the rearview mirror before pulling out.
♦
Published in The New Yorker print edition of the March, 9 2020, issue.
Ze was op weg om Ben af te zetten bij een vriendin en deze extra rit zorgde voor een spoor van ergernis in haar dag; ze had te veel andere dingen te doen. Toch hield ze van privacy van de auto, van het gevoel van zijn stem die over haar schouder klonk wanneer ze in de spiegel keek en vertraagde om af te slaan. Hij zat op een kinderzitje – Ben was klein voor acht jaar – en hij staarde uit het raam naar de straten en geparkeerde auto’s in de buitenwijken, terwijl ze zijn gsm gebruikte om de weg te vinden. Deze stond tegen de versnellingspook, leunend tegen de grijze, plastic hoes. Het was moeilijk om het kleine pijltje te volgen door de ramp van Bens gebarsten scherm – het enige moment waarop hij het ding niet vast had, was wanneer hij het liet vallen. Nu keek hij naar buiten naar de echte wereld alsof hij lichtjes verbaasd was dat die er was. “Ik hou niet van Barry McIntyre,” zei hij.
“Nee? Waarom niet?”
Ze hadden hun beste conversaties in de auto. Als ze nu thuis waren geweest, dan had hij “Kweetnie” of “Gewoon...” gezegd. In de auto zei hij dingen zoals “Ik hou wel van jongens. Ik hou echt van jongens.”
“Natuurlijk.”
Ze vroeg zich af waarom hij niet oog in oog met haar kon spreken. Wat was het toch aan haar ogen dat hem deed draaien en keren onder zijn kleren?
“Jij bent een jongen.”
“Dat weet ik,” zei hij.
Ze was natuurlijk zijn moeder, dus wanneer ze naar hem keek, dan deed ze dat steeds om hem te controleren of te bewonderen. Toch probeerde ze dat te vermijden. Ze probeerde echt om niet in het soort vrouw te veranderen die zei, “Zit recht,” of “Blijf van je haar.”
“Nou dan.”
Ze wierp een snelle blik in de achteruitkijkspiegel en zag enkel de zijkant van zijn hoofd. Zijn ruwe haren werden donkerder tijdens de winter. Over een jaar of twee zou het volledig bruin zijn.
“Ik haat basketbal gewoon.”
“Echt?”
“Ja, echt.”
Onlangs had hij het woord “gay” als scheldwoord gebruikt. “Dat is zo gay,” had hij gezegd aan tafel, en zijn kleine zus zweeg ongemakkelijk.
“Natuurlijk hou je van basketbal,” zei ze liefdevol. Wat een leugen. Hij zweeg.
“Speelt Barry McIntyre basketbal?”
In de achteruitkijkspiegel zag ze hoe zijn hand naar zijn verborgen gezicht bewoog. “Blijf van je neus!” zei ze.
Het was moeilijk om het niet te doen. Ze waren zo tijdelijk mooi, haar kinderen. Ze waren zo perfect, en dan waren ze niet perfect. Ze hield te veel van hen om hen met rust te laten.
Ze reed verder terwijl hij naar de buitenwijken van Dublin keek: bloeiende bomen, halfvrijstaande huizen, een ingeduffelde oude bewoonster die haar hond uit liet. De app op de gsm leidde haar door een straat die haar bekend voorkwam, ook al kende ze de route niet. Het was een waar ze nooit zelf op gekomen zou zijn. Bens vriendin heette Ava en ze was nieuw. Ze woonde in St. Clare Crescent, wat blijkbaar ergens in de buurt van de autosnelweg was. Maar ze namen de autosnelweg niet; ze namen een netwerk van kleine straatjes. Door enkele had ze al eerder gereden – dit was de weg naar het tuincentrum, dat was de weg naar het hondenkapsalon – zonder te beseffen dat jevan de ene naar de andere kon gaan als je op de juiste plek afsloeg.
“Zou je liever...”, zei Ben, en dan zweeg hij.
Als je Ben niet liet weten dat je luisterde, weigerde hij verder te spreken.
“Wat?” zei ze, uiteindelijk.
En, nu hij wist dat hij haar volle aandacht had, zei hij, “Zou je liever een beker lava drinken of in een meer van lava verdrinken?”
“Oh, Jezus.”
“Wat zou je kiezen?”
“Niet opnieuw.”
“Wat?”
“Je kan geen lava drinken.”
“Jawel, dat kan wel.”
“In een beker?”
“Een stenen beker.”
“Ik kies het meer.”
“Zou je liever van het dak vallen of een boom op je hoofd krijgen?”
Hij was geobsedeerd door keuzes, vooral onmogelijke keuzes.=
“Geen van beide. Ik zou liever geen van beide voorhebben.”
“Zou je liever van een dak vallen,” hield hij vol, “of een boom op je hoofd krijgen?”
Misschien was hij geobsedeerd door de dood zelf. Er was geen ontkomen aan, op welke manier dan ook.
“Dak,” zei ze.
“OK.”
“En jij?”
“Ja, dak,” gaf hij toe.
“Niet je beste,” zei ze.
Hij pauzeerde, aanvaardde de uitdaging.
“Zou je liever doodgestoken worden door vuurmieren of opgehangen worden met je tenen aan een kraan tot je hoofd barst?”
“Heerlijk!”
Hij zou blijven doorgaan tot ze niet meer verder kon .
“Kraan, graag.”
“Zou je liever verdrinken in het donker of gewurgd worden in het donker?” Hij zou blijven doorgaan tot ze echt dood was.
“Serieus?”
“Een groot donker meer vol palingen.”
“Echt niet. Absoluut niet. Liever niet.”
Terwijl ze reed, werd ze overvallen door een herinnering aan een nachtelijke zwempartij, jaren voor Ben geboren werd. Het was in een meer op het Ierse platteland; een groep van hen kwam terug van de pub, geen maan, geen seks, schatte ze – niet die ochtend, of de nacht ervoor, toen ze zogezegd hun zomerhuisjesseks zouden hebben – en ze trok haar jurk over haar hoofd terwijl ze in het donker naar het meer liep. Natuurlijk was er een man in de groep die eigenlijk niet de man was met wie ze op dat moment een relatie had; hij was een andere, verboden man. En geen van deze mannen zou later de vader worden van de jongen die nu op de achterbank zat. Zich uitkleden in het verlaten bos in het holst van de nacht tergde hen beiden – één van beiden zou volstaan. Het was allemaal lang geleden.
Haar kleedje was een blauw, linnen dameshemd, los en praktisch, haar ondergoed redelijk elegant en onpraktisch in die dagen voor kinderzitjes en logeerpartijtjes en gsm’s die je de weg toonden. Haar lichaam was ook een fijner ding toen, had ze het maar geweten. En ze was dronken, dus ze kon zich maar flarden herinneren van het paadje dat naar de kleine steiger leidde, haar besef op het moment ook in flarden, maar het vertraagde en werd helder toen ze haar jurk op het nog steeds warme hout liet vallen en over het water uitkeek. In het water lagen korrels turf die het meer een bruine kleur gaven, zelfs in het daglicht.
Nu, om middernacht, was het donkerder dan je je kon inbeelden, dus het was als een zesde zintuig, dat gevoel van open ruimte vóór haar. Wanneer ze naar beneden keek, zag ze de zwartheid glanzen, als olie. Ze zat op de rand van steiger om haar elegante beha los te haken en ze schudde hem van zich af. De stem van een man waarschuwde haar te stoppen. Een andere man zei niets. De stem van een vrouw die zei, “Nee, echt, Michelle.” En ze zat er in. Ze duwde zich af van de houten rand terwijl ze zich liet vallen, werd opgeslokt in een golf van water die in een vloeibare stilte veranderde, dan worstelde ze zich terug omhoog naar daar waar de lucht begon. Van zwart water naar zwarte lucht.
Terwijl ze opsteeg en zich draaide, kon ze voelen hoe de alcohol onder haar huidoppervlak zwol, en het water was niet zozeer koud als wel verdovend. Of zij was verdoofd. Het water gleed langs haar terwijl ze zich een weg erdoor baande, in een lange, uitgestrekte armzwaai die haar van iedereen wegleidde, ook al leek het alsof ze op dezelfde plaats bleef. Ze hoorde aan de stemmen dat ze vooruitging – de flarden van geluid die ze opving terwijl ze door het oppervlak ploegde, richting het midden van het meer.
Als dat het midden was. Als dat zelfs het oppervlak was waar ze langs zwom. Het was zo donker en nat dat het moeilijk te zeggen was of haar ogen gesloten of open waren. Ze was bang dat ze niet helemaal recht zwom, en dat ze neerwaarts helde, bang dat als ze haar gezicht draaide om adem te halen, ze enkel water zou vinden. De kreten van de oever waren meer sporadisch nu; het was alsof ze haar hadden opgegeven terwijl ze met een boog terugkeerde of probeerde terug te keren naar hen, omdat de flarden van geluid haar een gevoel van horizon gaven en het was belangrijk dat ze dat niet verloor. Ze moest weten welke kant naar omhoog was. Ze trok het water langs haar lichaam, en hoewel ze zich boog, was ze niet zeker dat ze de bocht maakte. Ze zou gewoon even moeten stoppen en de situatie beoordelen maar ze kon niet stoppen; ze wou het niet. Het was – dit was het geheime, onverwachte ding – zo heerlijk. De richting kwijt zijn, of niet weten waar de randen waren. Ze voelde zich oplossen. Ze kon nu verdrinken en het zou haar een plezier doen.
Ze ving een glimp op van haar witte arm, een pezig schijnsel dat ze volgde – haar lichaam haar eigen kompas – tot ze, op de oever, de stem hoorde van de man met wie ze naar bed zou moeten gaan, zag de afwisselende gloed van de sigaret van de man met wie ze niet naar bed zou mogen gaan (en nooit deed om één of andere reden; misschien had ze hem volledig afgeschrikt). Haar grote gebaar ging eerder verloren in het ondiepe, door de scherpte van de stenen in het slib onder haar voeten terwijl ze uit het meer liep, richting recriminatie en seks, koude huid op koude huid.
Ze werd de volgende ochtend met een schok wakker, de enigszins waterige voltrekking van de vorige nacht al vergeten, verspild. Het was zonder haar gebeurd. Ze zat op de rand van het bed en zoog lucht in haar longen. Ze leefde. En ze plaatste dit feit in haar gedachten. Propte het recht in het midden van haar gedachten. Ze kon dat nooit opnieuw doen. Ze was vierentwintig, en ze gaf de dood op. Dronken of sober, er zouden geen meren in het donker meer volgen.
“Weet je, Ben, je zwemt het best nooit ‘s nachts,” zei ze nu, meer dan twintig jaar later, zittend in haar Hyundai hybride. Gaspedaal, rem, spiegel, pook.
“Wat kies je? Zei Ben.
“Nee, echt, je moet me beloven dat je dat nooit zal doen. Niet in een meer want in een meer is er geen zout dat je omhoog houdt en al zeker niet in de zee. Je moet de zee altijd respecteren. Het is groter dan jij. Luister je? En je mag nooit of te nimmer zwemmen als je gedronken hebt, of zelfs als je vrienden gedronken hebben. Als een vriend enkele biertjes op heeft als je een tiener bent en hij zegt, ‘kom op, het gaat leuk zijn!,’ wat zeg je dan?”
“Wat kies je,” zei Ben geduldig.
“Nee, ik kies niet. Ik kies geen van de twee. Ik zou liever niet op de ene of de andere manier doodgaan. Wat is je probleem, Ben?”
Ze reden door een straat met nieuwe halfvrijstaande huizen, deprimerend klein en eindeloos hetzelfde. Piepkleine tuintjes: lijsterbesboom, kerselaar, zilverberk, sierwilg – een afschuwelijke pompon op een stok. Ze had geen idee wat ze hier deed. Het achtervolgde haar, zelfs hier. Het achtervolgde haar kinderen – haar eigen dwaasheid; het had haar uit het water gevolgd. De nachtelijke zwempartij was niet het einde; ze was een tijdlang onderworpen aan de dood – maanden, een jaar. Want natuurlijk kon je het meer wel achterlaten maar niet het verlangen zelf, en al zijn onmogelijkheden. =
Toch was er iets mogelijk gemaakt. Iets was echt gemaakt. Iets was opgelost door het bestaan van het kind op de achterbank.
“Zou je liever hebben,” zei Ben, “dat je in een kalkoen leeft of dat er een kalkoen in jou leeft?” “Wat?”
“Zou je liever hebben,” herhaalde hij geduldig, “dat je in een kalkoen leeft of dat er een kalkoen in jou leeft?”
“Dat is een heel goede vraag,” zei ze. “Wat kies je?”
“Dat is werkelijk een heel goede vraag. Dat is de beste tot nu toe.” Ze stak haar hand uit naar de radio en zette die aan, in de hoop hem af te leiden.
“Is het daar?” De app zei om hier naar rechts af te slaan. “Is dat waar Ava woont?”
“Ik weet het niet.”
“Ze is jouw vriendin.”
“Nee, dat is ze niet. Ze is niet mijn vriendin. Ze is gewoon heel, heel opdringerig.”
Zijn hand rustte in afwachting op de weekendtas naast hem terwijl ze de bocht nam door de grote, open poort richting een nieuwe woonwijk.
“Is dit het?”
St Clare Close, St. Clare Court. Het kleine doolhof bevond zich rond een open, groene ruimte, en in het midden van het groen stond een plechtig gebouw van drie verdiepingen hoog.
St. Clare zelf.
Daar stond het dan. Al deze tijd. Ze woonde vijf mijl verderop, een decennium lang, en ze had zich nooit gerealiseerd dat het op het einde van deze straat stond, een straat waar ze zo vaak langs reed, op weg naar ergens anders.
Bijna twintig jaar geleden voerde een taxi haar hierheen, toen er overal nog groene velden waren. Ze was doodsbenauwd dat de bestuurder van het adres kon afleiden dat ze gek was, ook al was ze niet echt gek; ze was gewoon heel erg gebroken. Ze was er zeker van dat hij wist dat er een gebroken wezen in zijn taxi zat, dat hij haar zou afsnauwen wanneer ze door de poort reden, of wanneer ze op de oprit reden langs verzorgde tuinen, naar dat grote huis, die instelling.
De Sisters of St. Clare and St. Agnes. Private instelling.
“Het Huis van Akelige Aggie,” zoals het vroeger bekend stond. Het gekkenhuis. Ze had het adres in de gsm van haar zoon ingegeven en er geen twee keer over nagedacht.
“Wat kies je?” zei Ben.
Dus het was da arom dat ze zich het meer had herinnerd.
Het was heel vreemd om naar het gebouw van buitenaf te kijken. Ze had al haar tijd hier in een kleine kamer gespendeerd en de buitenkant misschien maar twee keer gezien: de eerste keer vanuit een ooghoek, toen ze de trappen opliep, en mogelijk nog een keer in een blik achterom toen haar vader haar kwam ophalen. De tuinen, die nu gevuld waren met moderne nieuwe huizen, had ze nooit bezocht; Misschien mocht dat toen ook niet. Of, meer waarschijnlijk, had ze geen kleren gekregen. Ze had veel geslapen, of onbeweeglijk in haar hospitaalachtige bed gelegen. Ze herinnerde zich dat ze aan haar raam stond – misschien was het dat raam op de derde verdieping, waar het gebouw uitpuilde in een dikke, ronde toren. Ze wist dat er in de toren een trappengang was en dat ze vanaf de top had uitgekeken, zoals een vrouw in een sprookje dat zou doen – maar ze bevond zich niet in een sprookje, ze bevond zich in een mist van nitrazepam, laat staan alle andere rotzooi die ze gehoorzaam slikte, tweemaal per dag, zich afvragend of ze ooit nog zou kunnen kakken.
Niemand leek daar iets om te geven. Ze gaven enkel om je gevoelens. Echter was ‘geven om’ misschien niet de juiste woordkeuze. Ze observeerden je gevoelens.
“Moeder,” zei Ben – een woord dat hij enkel gebruikte als hij werkelijk geïrriteerd was. Ze was vergeten te zeggen “Wat?”
“Wat?” zei ze.
“Zou je liever in een kalkoen leven?” “Is het hier?” zei ze. “Woont ze hier?”
Ze kwam tot stilstand in het midden van de verlaten straat. Twee kleine kinderen, één van hen nog maar een kleuter, speelden op de treden van de brede granieten trap die leidde naar de voordeur van het gebouw dat vroeger het Huis van Akelige Agnes was. Het gebouw was omgebouwd in appartementen – die waarschijnlijk een bom geld kostten. Er doken andere
dingen terug op in haar gedachten terwijl ze naar de façade keek: Een inkom of iets in die aard, waar ze zich had ingeschreven. Een ruime woonkamer voor de nonnen, waar haar vader was rechtgestaan van een gebloemde leunstoel toen ze door de deur liep, klaar om naar huis te gaan. Het was de kamer aan de linkerkant met een hoog plafond, waar de moeder van de kinderen het gordijn had vastgebonden om te controleren dat ze niet te ver afdwaalden.
Er was een godverlaten leefruimte waar mensen naartoe gingen om te roken – ze vroeg zich af waar dat was. Ze kregen allemaal twintig sigaretten per dag, de gebroken vrouwen van de buitenwijken, met hun trillende handen en hun fijne kamerjassen. Ze zaten in die stinkende kamer met zijn leunstoelen die bedekt waren met vinyl en keken naar hun polsen. Ze vroeg zich af wie er nu in die ruimte woonde. Iemand drukbezet) en jong. Iemand die orchideeën zette op de vensterbank die ooit dicht gehamerd was. Deze persoon rookte niet. Deze persoon wandelde vanuit een heerlijk privéappartement naar de hal waar de trieste mensen vroeger ijsbeerden, al die jaren geleden. Huilend, niet huilend, stil, starend naar de munttelefoon.
“Het is nummer 74.” In de stem van haar zoon weerklonk mateloze minachting en ze zag dat ze niet had bewogen, stil zat.
De kleuter en het jonge kind waren eigenlijk ingesloten door de trappen, realiseerde ze zich. Ze bleven boven en fietsten met hun driewielers op het vlakke oppervlak. Ze kwamen niet in de buurt van de rand.
De laatste acht jaar van haar leven had ze niet anders gedaan dan de veiligheid van kleine kinderen controleren.
De auto bewoog zich zachtjes voorwaarts terwijl Ben de nummers las van de huizen die uitkeken op het grasveld: 67, 69, 71.
“Waar zijn de even nummers?” vroeg ze terwijl ze traag rond de achterkant van het gebouw cirkelden, alsof ze in een val reden. Dit was hoe haar leven had gevoeld, net voor het ineenstortte – alles was te verbonden met elkaar. En nu gebeurde het opnieuw: de ondoordachte reis, de zouteloze keuzes, het idee dat haar zoon het wist, natuurlijk wist hij het, je kon het nog steeds aan haar ruiken: het brakke water van het meer.
Ze spotte het raam van de leefruimte, op de tweede verdieping, ze stond daar nog steeds naar haar polsen te kijken. Te roken. Te staren naar een vlek op de muur voor weken aan een stuk. Ben onbekend voor haar. Haar dochter onbekend. Ze waren nog niet gebeurd binnen in haar lichaam; ze waren nog niet geboren.
“Daar is het! Vierenzeventig, vierenzeventig!”
Ze stopte de auto, trok de handrem aan, en draaide zich om in haar zetel om naar haar zoon te kijken, die zijn gordel los klikte. Ben keek haar vluchtig aan, en hij was prachtig. Zijn haar kon wel een borstel gebruiken, en er was een glans van iets onder zijn neus maar hij was zo zichzelf. Hij keek haar aan vanonder zijn lange wimpers alsof hij haar al lang kende, en ze was niet meer in het gebouw. Ze was hier nu, buiten, met hem.
“Flink zijn,” zei ze, terwijl hij zijn weekendtas greep en wegliep. Voor een jongen die niet van meisjes hield, was hij toch snel om Ava’s deur te bereiken.
“Ik kom je morgen om elf uur ophalen.”
Toen kwam hij teruggelopen. Voor een ogenblik dacht ze dat hij haar een afscheidskus kwam geven, maar hij zocht gewoon zijn gsm. Ze stak hem uit door het raam en stak nadien ook haar gezicht uit, om hem te plagen.
“Mnnnnmm,” zei ze, terwijl ze haar gezicht samentrok. En hij gaf haar een kus, bruusk, voor hij terugliep naar het huis, waar Ava nu op de stoep stond om hem binnen te laten. Een klein blond elfje, met een glitterhartje op haar T-shirt, wipte op en neer toen ze hem zag.
De kus was onhandig. Vlezig. Snel. Er was een koud puntje op haar kaak, van de tip van zijn neus.
“Ben!” riep ze. “Wacht. Ben!”
“Wat?”
“Ik zou liever hebben dat de kalkoen in mij leefde.”
“OK!” Hij nam haar antwoord best serieus.
“Ongetwijfeld.”
Het was gewoon een vraag, dacht ze. En ze keek in haar achteruitkijkspiegel voor ze vertrok.
She was driving Ben to a friend’s house, and this added journey was the cause of some irritation in her day; she had too much else to do. Though she did like the privacy of the car, the feeling of his voice coming over her shoulder as she checked the mirror and slowed to make a turn. He was up on the booster seat—Ben was small for eight—and he looked out the window at suburban streets and parked cars, while she used his mobile phone to map the route. She had it down by the gearshift, propped up on the gray plastic fascia. It was hard to read the little arrow through the disaster of Ben’s cracked screen—the thing was rarely out of his hand, unless he dropped it. Now he looked out on the real world as though mildly surprised it was there.“I don’t like Barry McIntyre,” he said.
“No? Why not?”
They had their best chats in the car. If they’d been at home, he would have said, “Dunno,” or “Just . . .” In the car, he said things like “I like boys, though. I do like boys.”
“Of course you do.”
She wondered why he couldn’t speak when they were face to face. What was it about her eyes on him that made him shrug and shift under his clothes?
“You are a boy.”
“I know that,” he said.
Of course, she was his mother, so when she looked at him she was always checking him over to adjust or admire. Though she tried not to. She really tried not to turn into the kind of woman who said, “Sit up straight,” or “Leave your hair alone.”
“Well, then.”
She glanced at the rearview mirror and saw only the side of his head. His coarse hair was darkening through the winter. In a year or two, it would be fully brown.
“I just hate basketball.”
“Do you?”
“I really do.”
Recently, he had used the word “gay” as an insult. “That’s so gay,” he’d said at dinner, and his little sister missed a beat.
“Of course you like basketball,” she said warmly. That lie.
He did not answer.
“Does Barry McIntyre play basketball?”
In the rearview mirror, she saw his hand move toward his hidden face.
“Leave your nose alone!” she said.
It was hard not to. They were so temporarily beautiful, her children. They were so perfect, and then they were not perfect. She loved them too much to let them be.
She drove on while he watched the Dublin suburbs: spring trees, semidetached houses, a bundled old citizen walking her dog. The phone app was taking her down a familiar street, though it was an unfamiliar route, one she would not have known to take herself. Ben’s friend was called Ava, and she was new. She lived in St. Clare Crescent, which was somewhere near the motorway, apparently. But they did not take the motorway; they took a network of small streets, some of which she had driven down before—this was the way to the garden center, that was the way to the dog groomer’s—without knowing that you could cross from one to the other if you turned at the right place.
“Would you rather?” Ben said, then he stopped.
If you did not let Ben know that you were listening, he would refuse to continue.
“What?” she said, finally.
And, now that he knew he had her full attention, he said, “Would you rather drink a cup of lava or be drowned in a lava lake?”
“Oh, Christ.”
“Would you rather?”
“Not this again.”
“Which?”
“You can’t drink lava.”
“Yes, you can.”
“In a cup?”
“A stone cup.”
“I’ll take the lake.”
“Would you rather fall off a roof or have a tree fall on your head?”
He was obsessed with choices, especially impossible ones.
“Neither. I would rather neither of those things happened to me.”
“Would you rather fall off a roof,” he insisted, “or have a tree fall on your head?”
Maybe he was obsessed with death itself. There was no getting out of it, one way or the other.
“Roof,” she said.
“O.K.”
“What about you?”
“Yeah, roof,” he admitted.
“Not your best,” she said.
He paused, took the challenge.
“Would you rather be stung to death by fire ants or strung up by your toes from a big crane until your head burst?”
“Lovely!”
He would keep going until she was completely stuck.
“Crane, please.”
“Would you rather drown in the dark or be strangled in the dark?”
He would keep going until she was actually dead.
“Seriously?”
“A huge dark lake full of eels.”
“Really not. Absolutely not. I would not rather.”
She was taken, as she drove, by the memory of a night swim, many years before Ben was born. It was in a lake, in the Irish countryside; a gang of them coming back from the pub, no moon, no sex, at a guess—not that morning, or the night before, when they were supposed to have their holiday-cottage sex—and she pulled her dress up over her head as she made her way, in the darkness, toward the lake. Of course there was a man in the group who was not, actually, the man she was seeing at the time; he was some other, forbidden man. And neither of these men would later become the father of the boy now sitting in the back seat. Getting naked in the deserted woodland in the middle of the night was a taunt to both of them—either one would do. It was all a long time ago.
The dress was a blue linen shift, loose and practical, her underwear possibly quite fancy and impractical in those days before booster seats and children with sleepovers and phones that told you which way to turn. Her body also a finer thing, back then, if only she had known it. And she was drunk, so the pathway down to the little boardwalk was patchily remembered, her experience at the time also patchy, though it slowed and cleared when she dropped her dress onto the still-warm wood and looked out over the water. There were turf grains in the silk of it that turned the lake brown, even in daylight. Now, at midnight, it was darker than you could imagine, so it was like a sixth sense, the feeling of open space in front of her. When she looked down, she saw the blackness gleam, like oil. She sat at the dock’s edge to unclip her fancy bra and shrugged it off. A man’s voice telling her to stop. Another man saying nothing. A woman’s voice, saying, “No, really, Michelle.” And she was in. She pushed out from the wooden lip as she dropped down into it, was swallowed in a bang of water that turned to a liquid silence, then she struggled back up to where the air began. Black water into black air.
As she rose and turned, she could feel the alcohol swell under the surface of her skin, and the water was not so much cold as numb. Or she was numb. The water slipped past her as she hauled her way through it, in a long, reaching overarm that took her away from everyone, even as she seemed to stay in the same place. She could tell by their voices that she was moving—the fragments of sound she caught as she plowed along the surface, out toward the center of the lake.
If it was the center. If it was even the surface she was swimming along. It was so dark and wet that it was hard to know if her eyes were closed or open. She was afraid that she was not quite level, as she swam, that she was tilting downward, afraid that when she turned her face up to inhale she would find only water. The shouts from the bank were more sporadic now; it was as though they had given up on her as she circled or tried to circle back toward them, because the scraps of sound gave her a sense of horizon and it was important not to lose this. She needed to know which way was up. She pulled the water along the sides of her body, and though she twisted into it as she went, she was not sure that she was making the turn. She should just stop a moment and get her bearings, but she could not stop; she did not want to. It was—this was the secret, sudden thing—so delicious. Not knowing which way was which, or where the edges were. She was dissolved by it. She could drown right now and it would be a pleasure.
She caught a flash of her white arm, a sinewy gleam that she followed—her body its own compass—until she heard, on the bank, the voice of the man she was supposed to sleep with, saw the intermittent cigarette glow of the man she was not supposed to sleep with (and never did, for some reason; perhaps she had him fully spooked). Her big statement was a little undercut, in the shallows, by the sharpness of the stones in the silt under her feet as she made her way up out of the lake, toward recrimination and cold-skinned sex.
She woke up the next morning with a start, the previous night’s slightly watery consummation already forgotten, wasted. It had happened without her. She sat on the edge of the bed and pulled air into her lungs. She was alive. And she put this fact into her mind. Jammed it right in the center of her mind. She could never do that again. She was twenty-four years old, and she was giving up death. Drunk or sober, there would be no more lakes after dark.
“You know, Ben, you should never swim at night,” she said now, more than twenty years later, sitting in her Hyundai hybrid. Accelerator, brake, mirror, clutch.
“Would you rather?” Ben said.
“No, really, you have to promise me not to do that, ever. Not in a lake, because there is no salt in a lake to hold you up, and especially not in the sea. You must always respect the sea. It’s bigger than you. Do you hear me? And you must never, ever swim if you have taken alcohol, or even if your friends have. If a friend has had a couple of beers when you are a teen-ager and he says, ‘Come on, it’ll be fun!,’ what do you say?”
“Would you rather,” Ben said, patiently.
“No, I wouldn’t. I really would not rather. I would not rather die one way or the other way. What is your problem, Ben?”
They were in a street of newly built semidetached houses, depressingly small and endlessly the same. Tiny gardens: rowan tree, cherry tree, silver birch, ornamental willow—a horrible pompom on a stick. She did not know what she was doing in this place. It was coming to catch her, even here. It was coming to catch her children—her own foolishness; it had followed her out of the water. The night swim was not the end of it; she had been in thrall to death for some time afterward—months, a year. Because of course you could leave the lake but you could not leave desire itself, and all its impossibilities.
Though something was made possible. Something was made real. Something was resolved by the existence of the child in the back seat.
“Would you rather,” Ben said, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“What?”
“Would you rather,” he repeated, in a forbearing way, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“That is a very good question,” she said.
“Would you rather?”
“That is a truly great question. That is the best one yet.” She reached to the car radio and switched it on, hoping to distract him.
“Is that the place?” The app told her to take a right. “Is that where Ava lives?”
“I don’t know.”
“She’s your friend.”
“No, she’s not. She’s not my friend. She’s just really, really pushy.” His hand rested, in anticipation, on the overnight bag beside him as she took the turn through large, open gates into a new development.
“Is this it?”
St. Clare Close, St. Clare Court. The little maze was set around an open green space, and in the center of the green was a grand, three-story building.
St. Clare’s itself.
There it was. All this time. She had lived five miles away from here, for a decade, and had never realized it was down this road, one she passed every so often, on her way somewhere else.
She had been driven here in a taxi nearly twenty years ago, when all around were green fields. She was terrified that the driver would know from the address that she was mad, though she wasn’t properly mad; she was just quite badly broken. She was sure he would know that there was a broken human being in his cab, that he would turn to sneer at her as they went through the gates, or as they were going up the driveway past tended gardens, to this large house, this facility.
The Sisters of St. Clare and St. Agnes. Private Nursing Home.
“Scraggy Aggy’s,” as it used to be known. The bin. She had typed the address into her son’s phone and thought nothing of it.
“Would you rather?” Ben said.
So that was why she had remembered the lake.
It was very strange, looking at the building from the outside. She had spent her time there in a small room and had seen the exterior perhaps twice: first in a skewed way, as she walked up the steps, and possibly once again in a backward glance when her father came to collect her. She had never gone into the gardens, which were now filled with smart new houses; it was possible that she had not been allowed. Or, more likely, she had not been supplied with clothes. She had slept a lot, or lain unmoving in her hospital-style bed. She did remember standing at a window—perhaps it was even that window on the third floor, where the building bulged out into a fat, round turret. She knew that the turret contained a flight of stairs and that she had looked out from the top of it, as a woman in a fairy tale might—though she was not in a fairy tale, she was in a fog of Mogadon, not to mention all the other junk she swallowed obediently, twice a day, wondering if she would ever, ever shit again. Nobody seemed to care about that. They cared about your feelings instead. Though “cared” was perhaps the wrong word. They observed your feelings.
“Mother,” Ben said—a word he used only when truly annoyed. She had forgotten to say “What?”
“What?” she said.
“Would you rather live in a turkey?”
“Is this the place?” she said. “Is this where she lives?”
She had slowed to a stop in the middle of the deserted street. A pair of tiny children, one of them just a toddler, were playing on the flight of broad granite steps that led up to the front door of the building that used to be Scraggy Aggy’s. The place had been turned into apartments—they probably cost a bomb. Other things came back to her as she looked at the façade: A foyer of sorts, where she had signed in. A large living room for the nuns, where her father had stood up from a chintz armchair as she walked through the door, ready to go home. It was the high-ceilinged room on the left, where the children’s mother had pinned the curtain back, to see that they did not wander far.
There had been a godforsaken day room where people went to smoke—she wondered where that was. They were all on twenty cigarettes a day, the broken ladies of the suburbs, with their trembling hands and their pretty dressing gowns. They’d sat in this stinking room, with its vinyl-covered armchairs, and looked at their wrists. She wondered who lived in that space now. Someone busy and young. Someone who put orchids on the sill of a window that had once been nailed shut. This person did not smoke. This person walked out of a lovely private flat into the public corridor where the sad people used to pace, all those years ago. Weeping, not weeping, silent, eying the pay phone.
“It’s No. 74.” Her son’s tone was one of bottomless contempt, and she saw that she had not moved, was stalled.
The toddler and the young child were actually contained by the steps, she realized. They stayed at the top, and peddled their tricycle on the flat surface. They did not approach the edge.
She had spent the past eight years of her life checking on the safety of small children.
The car rolled gently forward as Ben read out the numbers on the houses that faced onto the green: 67, 69, 71.
“Where are the evens?” she said, as they circled slowly around the back of the building as though driving into a trap. This is how her life had felt, just before it broke—everything had been too connected. And now it was happening again: the unwitting journey, the unfunny choices, the idea that her son knew, of course he did, you could smell it on her still: the brackish water of the lake.
She spotted the window of the day room, up on the second floor, and she was still up there, checking her wrists. Smoking away. Staring for weeks at a patch on the wall. Ben unknown to her. Her daughter unknown. They had not happened inside her body; they had not been born.
“There it is! Seventy-four, seventy-four!”
She stopped the car, pulled the hand brake, and twisted in her seat to look at her son, who was undoing his seat belt in the back. Ben glanced up at her, and he was beautiful. His hair needed a comb, and there was a gleam of something under his nose, but he was so very much himself. He looked at her from under long lashes, as though he had known her for a long time, and she was not inside the building. She was here now, on the outside, with him.
“Be good,” she said, as he grabbed the overnight bag and was gone. For a boy who didn’t like girls, he was quick getting to Ava’s front door.
“I’ll pick you up at eleven tomorrow.”
He came doubling back then. She thought for a moment that he wanted to kiss her goodbye, but he was just looking for his phone. She handed it through the window, then stuck her face out after it, for mischief.
“Mnnnnmm,” she said, puckering up. And he did kiss her, abruptly, before running back to the house, where Ava was now standing on the porch to welcome him in. A little blond pixie, with a sequinned heart on her T-shirt, jigging up and down at the sight of him.
The kiss was a clumsy thing. Fleshy. Swift. There was a dot of cold on her cheek, from the tip of his nose.
“Ben!” she shouted. “Hang on. Ben!”
“What?”
“I would rather have the turkey live inside me.”
“O.K.!” He took her answer quite seriously.
“No contest.”
It was just a question, she thought. And she checked the rearview mirror before pulling out.
♦
Published in The New Yorker print edition of the March, 9 2020, issue.
Ze was op weg om Ben af te zetten bij een vriendin en deze extra rit zorgde voor een spoor van ergernis in haar dag; ze had te veel andere dingen te doen. Toch hield ze van privacy van de auto, van het gevoel van zijn stem die over haar schouder klonk wanneer ze in de spiegel keek en vertraagde om af te slaan. Hij zat op een kinderzitje – Ben was klein voor acht jaar – en hij staarde uit het raam naar de straten en geparkeerde auto’s in de buitenwijken, terwijl ze zijn gsm gebruikte om de weg te vinden. Deze stond tegen de versnellingspook, leunend tegen de grijze, plastic hoes. Het was moeilijk om het kleine pijltje te volgen door de ramp van Bens gebarsten scherm – het enige moment waarop hij het ding niet vast had, was wanneer hij het liet vallen. Nu keek hij naar buiten naar de echte wereld alsof hij lichtjes verbaasd was dat die er was. “Ik hou niet van Barry McIntyre,” zei hij.
“Nee? Waarom niet?”
Ze hadden hun beste conversaties in de auto. Als ze nu thuis waren geweest, dan had hij “Kweetnie” of “Gewoon...” gezegd. In de auto zei hij dingen zoals “Ik hou wel van jongens. Ik hou echt van jongens.”
“Natuurlijk.”
Ze vroeg zich af waarom hij niet oog in oog met haar kon spreken. Wat was het toch aan haar ogen dat hem deed draaien en keren onder zijn kleren?
“Jij bent een jongen.”
“Dat weet ik,” zei hij.
Ze was natuurlijk zijn moeder, dus wanneer ze naar hem keek, dan deed ze dat steeds om hem te controleren of te bewonderen. Toch probeerde ze dat te vermijden. Ze probeerde echt om niet in het soort vrouw te veranderen die zei, “Zit recht,” of “Blijf van je haar.”
“Nou dan.”
Ze wierp een snelle blik in de achteruitkijkspiegel en zag enkel de zijkant van zijn hoofd. Zijn ruwe haren werden donkerder tijdens de winter. Over een jaar of twee zou het volledig bruin zijn.
“Ik haat basketbal gewoon.”
“Echt?”
“Ja, echt.”
Onlangs had hij het woord “gay” als scheldwoord gebruikt. “Dat is zo gay,” had hij gezegd aan tafel, en zijn kleine zus zweeg ongemakkelijk.
“Natuurlijk hou je van basketbal,” zei ze liefdevol. Wat een leugen. Hij zweeg.
“Speelt Barry McIntyre basketbal?”
In de achteruitkijkspiegel zag ze hoe zijn hand naar zijn verborgen gezicht bewoog. “Blijf van je neus!” zei ze.
Het was moeilijk om het niet te doen. Ze waren zo tijdelijk mooi, haar kinderen. Ze waren zo perfect, en dan waren ze niet perfect. Ze hield te veel van hen om hen met rust te laten.
Ze reed verder terwijl hij naar de buitenwijken van Dublin keek: bloeiende bomen, halfvrijstaande huizen, een ingeduffelde oude bewoonster die haar hond uit liet. De app op de gsm leidde haar door een straat die haar bekend voorkwam, ook al kende ze de route niet. Het was een waar ze nooit zelf op gekomen zou zijn. Bens vriendin heette Ava en ze was nieuw. Ze woonde in St. Clare Crescent, wat blijkbaar ergens in de buurt van de autosnelweg was. Maar ze namen de autosnelweg niet; ze namen een netwerk van kleine straatjes. Door enkele had ze al eerder gereden – dit was de weg naar het tuincentrum, dat was de weg naar het hondenkapsalon – zonder te beseffen dat jevan de ene naar de andere kon gaan als je op de juiste plek afsloeg.
“Zou je liever...”, zei Ben, en dan zweeg hij.
Als je Ben niet liet weten dat je luisterde, weigerde hij verder te spreken.
“Wat?” zei ze, uiteindelijk.
En, nu hij wist dat hij haar volle aandacht had, zei hij, “Zou je liever een beker lava drinken of in een meer van lava verdrinken?”
“Oh, Jezus.”
“Wat zou je kiezen?”
“Niet opnieuw.”
“Wat?”
“Je kan geen lava drinken.”
“Jawel, dat kan wel.”
“In een beker?”
“Een stenen beker.”
“Ik kies het meer.”
“Zou je liever van het dak vallen of een boom op je hoofd krijgen?”
Hij was geobsedeerd door keuzes, vooral onmogelijke keuzes.=
“Geen van beide. Ik zou liever geen van beide voorhebben.”
“Zou je liever van een dak vallen,” hield hij vol, “of een boom op je hoofd krijgen?”
Misschien was hij geobsedeerd door de dood zelf. Er was geen ontkomen aan, op welke manier dan ook.
“Dak,” zei ze.
“OK.”
“En jij?”
“Ja, dak,” gaf hij toe.
“Niet je beste,” zei ze.
Hij pauzeerde, aanvaardde de uitdaging.
“Zou je liever doodgestoken worden door vuurmieren of opgehangen worden met je tenen aan een kraan tot je hoofd barst?”
“Heerlijk!”
Hij zou blijven doorgaan tot ze niet meer verder kon .
“Kraan, graag.”
“Zou je liever verdrinken in het donker of gewurgd worden in het donker?” Hij zou blijven doorgaan tot ze echt dood was.
“Serieus?”
“Een groot donker meer vol palingen.”
“Echt niet. Absoluut niet. Liever niet.”
Terwijl ze reed, werd ze overvallen door een herinnering aan een nachtelijke zwempartij, jaren voor Ben geboren werd. Het was in een meer op het Ierse platteland; een groep van hen kwam terug van de pub, geen maan, geen seks, schatte ze – niet die ochtend, of de nacht ervoor, toen ze zogezegd hun zomerhuisjesseks zouden hebben – en ze trok haar jurk over haar hoofd terwijl ze in het donker naar het meer liep. Natuurlijk was er een man in de groep die eigenlijk niet de man was met wie ze op dat moment een relatie had; hij was een andere, verboden man. En geen van deze mannen zou later de vader worden van de jongen die nu op de achterbank zat. Zich uitkleden in het verlaten bos in het holst van de nacht tergde hen beiden – één van beiden zou volstaan. Het was allemaal lang geleden.
Haar kleedje was een blauw, linnen dameshemd, los en praktisch, haar ondergoed redelijk elegant en onpraktisch in die dagen voor kinderzitjes en logeerpartijtjes en gsm’s die je de weg toonden. Haar lichaam was ook een fijner ding toen, had ze het maar geweten. En ze was dronken, dus ze kon zich maar flarden herinneren van het paadje dat naar de kleine steiger leidde, haar besef op het moment ook in flarden, maar het vertraagde en werd helder toen ze haar jurk op het nog steeds warme hout liet vallen en over het water uitkeek. In het water lagen korrels turf die het meer een bruine kleur gaven, zelfs in het daglicht.
Nu, om middernacht, was het donkerder dan je je kon inbeelden, dus het was als een zesde zintuig, dat gevoel van open ruimte vóór haar. Wanneer ze naar beneden keek, zag ze de zwartheid glanzen, als olie. Ze zat op de rand van steiger om haar elegante beha los te haken en ze schudde hem van zich af. De stem van een man waarschuwde haar te stoppen. Een andere man zei niets. De stem van een vrouw die zei, “Nee, echt, Michelle.” En ze zat er in. Ze duwde zich af van de houten rand terwijl ze zich liet vallen, werd opgeslokt in een golf van water die in een vloeibare stilte veranderde, dan worstelde ze zich terug omhoog naar daar waar de lucht begon. Van zwart water naar zwarte lucht.
Terwijl ze opsteeg en zich draaide, kon ze voelen hoe de alcohol onder haar huidoppervlak zwol, en het water was niet zozeer koud als wel verdovend. Of zij was verdoofd. Het water gleed langs haar terwijl ze zich een weg erdoor baande, in een lange, uitgestrekte armzwaai die haar van iedereen wegleidde, ook al leek het alsof ze op dezelfde plaats bleef. Ze hoorde aan de stemmen dat ze vooruitging – de flarden van geluid die ze opving terwijl ze door het oppervlak ploegde, richting het midden van het meer.
Als dat het midden was. Als dat zelfs het oppervlak was waar ze langs zwom. Het was zo donker en nat dat het moeilijk te zeggen was of haar ogen gesloten of open waren. Ze was bang dat ze niet helemaal recht zwom, en dat ze neerwaarts helde, bang dat als ze haar gezicht draaide om adem te halen, ze enkel water zou vinden. De kreten van de oever waren meer sporadisch nu; het was alsof ze haar hadden opgegeven terwijl ze met een boog terugkeerde of probeerde terug te keren naar hen, omdat de flarden van geluid haar een gevoel van horizon gaven en het was belangrijk dat ze dat niet verloor. Ze moest weten welke kant naar omhoog was. Ze trok het water langs haar lichaam, en hoewel ze zich boog, was ze niet zeker dat ze de bocht maakte. Ze zou gewoon even moeten stoppen en de situatie beoordelen maar ze kon niet stoppen; ze wou het niet. Het was – dit was het geheime, onverwachte ding – zo heerlijk. De richting kwijt zijn, of niet weten waar de randen waren. Ze voelde zich oplossen. Ze kon nu verdrinken en het zou haar een plezier doen.
Ze ving een glimp op van haar witte arm, een pezig schijnsel dat ze volgde – haar lichaam haar eigen kompas – tot ze, op de oever, de stem hoorde van de man met wie ze naar bed zou moeten gaan, zag de afwisselende gloed van de sigaret van de man met wie ze niet naar bed zou mogen gaan (en nooit deed om één of andere reden; misschien had ze hem volledig afgeschrikt). Haar grote gebaar ging eerder verloren in het ondiepe, door de scherpte van de stenen in het slib onder haar voeten terwijl ze uit het meer liep, richting recriminatie en seks, koude huid op koude huid.
Ze werd de volgende ochtend met een schok wakker, de enigszins waterige voltrekking van de vorige nacht al vergeten, verspild. Het was zonder haar gebeurd. Ze zat op de rand van het bed en zoog lucht in haar longen. Ze leefde. En ze plaatste dit feit in haar gedachten. Propte het recht in het midden van haar gedachten. Ze kon dat nooit opnieuw doen. Ze was vierentwintig, en ze gaf de dood op. Dronken of sober, er zouden geen meren in het donker meer volgen.
“Weet je, Ben, je zwemt het best nooit ‘s nachts,” zei ze nu, meer dan twintig jaar later, zittend in haar Hyundai hybride. Gaspedaal, rem, spiegel, pook.
“Wat kies je? Zei Ben.
“Nee, echt, je moet me beloven dat je dat nooit zal doen. Niet in een meer want in een meer is er geen zout dat je omhoog houdt en al zeker niet in de zee. Je moet de zee altijd respecteren. Het is groter dan jij. Luister je? En je mag nooit of te nimmer zwemmen als je gedronken hebt, of zelfs als je vrienden gedronken hebben. Als een vriend enkele biertjes op heeft als je een tiener bent en hij zegt, ‘kom op, het gaat leuk zijn!,’ wat zeg je dan?”
“Wat kies je,” zei Ben geduldig.
“Nee, ik kies niet. Ik kies geen van de twee. Ik zou liever niet op de ene of de andere manier doodgaan. Wat is je probleem, Ben?”
Ze reden door een straat met nieuwe halfvrijstaande huizen, deprimerend klein en eindeloos hetzelfde. Piepkleine tuintjes: lijsterbesboom, kerselaar, zilverberk, sierwilg – een afschuwelijke pompon op een stok. Ze had geen idee wat ze hier deed. Het achtervolgde haar, zelfs hier. Het achtervolgde haar kinderen – haar eigen dwaasheid; het had haar uit het water gevolgd. De nachtelijke zwempartij was niet het einde; ze was een tijdlang onderworpen aan de dood – maanden, een jaar. Want natuurlijk kon je het meer wel achterlaten maar niet het verlangen zelf, en al zijn onmogelijkheden. =
Toch was er iets mogelijk gemaakt. Iets was echt gemaakt. Iets was opgelost door het bestaan van het kind op de achterbank.
“Zou je liever hebben,” zei Ben, “dat je in een kalkoen leeft of dat er een kalkoen in jou leeft?” “Wat?”
“Zou je liever hebben,” herhaalde hij geduldig, “dat je in een kalkoen leeft of dat er een kalkoen in jou leeft?”
“Dat is een heel goede vraag,” zei ze. “Wat kies je?”
“Dat is werkelijk een heel goede vraag. Dat is de beste tot nu toe.” Ze stak haar hand uit naar de radio en zette die aan, in de hoop hem af te leiden.
“Is het daar?” De app zei om hier naar rechts af te slaan. “Is dat waar Ava woont?”
“Ik weet het niet.”
“Ze is jouw vriendin.”
“Nee, dat is ze niet. Ze is niet mijn vriendin. Ze is gewoon heel, heel opdringerig.”
Zijn hand rustte in afwachting op de weekendtas naast hem terwijl ze de bocht nam door de grote, open poort richting een nieuwe woonwijk.
“Is dit het?”
St Clare Close, St. Clare Court. Het kleine doolhof bevond zich rond een open, groene ruimte, en in het midden van het groen stond een plechtig gebouw van drie verdiepingen hoog.
St. Clare zelf.
Daar stond het dan. Al deze tijd. Ze woonde vijf mijl verderop, een decennium lang, en ze had zich nooit gerealiseerd dat het op het einde van deze straat stond, een straat waar ze zo vaak langs reed, op weg naar ergens anders.
Bijna twintig jaar geleden voerde een taxi haar hierheen, toen er overal nog groene velden waren. Ze was doodsbenauwd dat de bestuurder van het adres kon afleiden dat ze gek was, ook al was ze niet echt gek; ze was gewoon heel erg gebroken. Ze was er zeker van dat hij wist dat er een gebroken wezen in zijn taxi zat, dat hij haar zou afsnauwen wanneer ze door de poort reden, of wanneer ze op de oprit reden langs verzorgde tuinen, naar dat grote huis, die instelling.
De Sisters of St. Clare and St. Agnes. Private instelling.
“Het Huis van Akelige Aggie,” zoals het vroeger bekend stond. Het gekkenhuis. Ze had het adres in de gsm van haar zoon ingegeven en er geen twee keer over nagedacht.
“Wat kies je?” zei Ben.
Dus het was da arom dat ze zich het meer had herinnerd.
Het was heel vreemd om naar het gebouw van buitenaf te kijken. Ze had al haar tijd hier in een kleine kamer gespendeerd en de buitenkant misschien maar twee keer gezien: de eerste keer vanuit een ooghoek, toen ze de trappen opliep, en mogelijk nog een keer in een blik achterom toen haar vader haar kwam ophalen. De tuinen, die nu gevuld waren met moderne nieuwe huizen, had ze nooit bezocht; Misschien mocht dat toen ook niet. Of, meer waarschijnlijk, had ze geen kleren gekregen. Ze had veel geslapen, of onbeweeglijk in haar hospitaalachtige bed gelegen. Ze herinnerde zich dat ze aan haar raam stond – misschien was het dat raam op de derde verdieping, waar het gebouw uitpuilde in een dikke, ronde toren. Ze wist dat er in de toren een trappengang was en dat ze vanaf de top had uitgekeken, zoals een vrouw in een sprookje dat zou doen – maar ze bevond zich niet in een sprookje, ze bevond zich in een mist van nitrazepam, laat staan alle andere rotzooi die ze gehoorzaam slikte, tweemaal per dag, zich afvragend of ze ooit nog zou kunnen kakken.
Niemand leek daar iets om te geven. Ze gaven enkel om je gevoelens. Echter was ‘geven om’ misschien niet de juiste woordkeuze. Ze observeerden je gevoelens.
“Moeder,” zei Ben – een woord dat hij enkel gebruikte als hij werkelijk geïrriteerd was. Ze was vergeten te zeggen “Wat?”
“Wat?” zei ze.
“Zou je liever in een kalkoen leven?” “Is het hier?” zei ze. “Woont ze hier?”
Ze kwam tot stilstand in het midden van de verlaten straat. Twee kleine kinderen, één van hen nog maar een kleuter, speelden op de treden van de brede granieten trap die leidde naar de voordeur van het gebouw dat vroeger het Huis van Akelige Agnes was. Het gebouw was omgebouwd in appartementen – die waarschijnlijk een bom geld kostten. Er doken andere
dingen terug op in haar gedachten terwijl ze naar de façade keek: Een inkom of iets in die aard, waar ze zich had ingeschreven. Een ruime woonkamer voor de nonnen, waar haar vader was rechtgestaan van een gebloemde leunstoel toen ze door de deur liep, klaar om naar huis te gaan. Het was de kamer aan de linkerkant met een hoog plafond, waar de moeder van de kinderen het gordijn had vastgebonden om te controleren dat ze niet te ver afdwaalden.
Er was een godverlaten leefruimte waar mensen naartoe gingen om te roken – ze vroeg zich af waar dat was. Ze kregen allemaal twintig sigaretten per dag, de gebroken vrouwen van de buitenwijken, met hun trillende handen en hun fijne kamerjassen. Ze zaten in die stinkende kamer met zijn leunstoelen die bedekt waren met vinyl en keken naar hun polsen. Ze vroeg zich af wie er nu in die ruimte woonde. Iemand drukbezet) en jong. Iemand die orchideeën zette op de vensterbank die ooit dicht gehamerd was. Deze persoon rookte niet. Deze persoon wandelde vanuit een heerlijk privéappartement naar de hal waar de trieste mensen vroeger ijsbeerden, al die jaren geleden. Huilend, niet huilend, stil, starend naar de munttelefoon.
“Het is nummer 74.” In de stem van haar zoon weerklonk mateloze minachting en ze zag dat ze niet had bewogen, stil zat.
De kleuter en het jonge kind waren eigenlijk ingesloten door de trappen, realiseerde ze zich. Ze bleven boven en fietsten met hun driewielers op het vlakke oppervlak. Ze kwamen niet in de buurt van de rand.
De laatste acht jaar van haar leven had ze niet anders gedaan dan de veiligheid van kleine kinderen controleren.
De auto bewoog zich zachtjes voorwaarts terwijl Ben de nummers las van de huizen die uitkeken op het grasveld: 67, 69, 71.
“Waar zijn de even nummers?” vroeg ze terwijl ze traag rond de achterkant van het gebouw cirkelden, alsof ze in een val reden. Dit was hoe haar leven had gevoeld, net voor het ineenstortte – alles was te verbonden met elkaar. En nu gebeurde het opnieuw: de ondoordachte reis, de zouteloze keuzes, het idee dat haar zoon het wist, natuurlijk wist hij het, je kon het nog steeds aan haar ruiken: het brakke water van het meer.
Ze spotte het raam van de leefruimte, op de tweede verdieping, ze stond daar nog steeds naar haar polsen te kijken. Te roken. Te staren naar een vlek op de muur voor weken aan een stuk. Ben onbekend voor haar. Haar dochter onbekend. Ze waren nog niet gebeurd binnen in haar lichaam; ze waren nog niet geboren.
“Daar is het! Vierenzeventig, vierenzeventig!”
Ze stopte de auto, trok de handrem aan, en draaide zich om in haar zetel om naar haar zoon te kijken, die zijn gordel los klikte. Ben keek haar vluchtig aan, en hij was prachtig. Zijn haar kon wel een borstel gebruiken, en er was een glans van iets onder zijn neus maar hij was zo zichzelf. Hij keek haar aan vanonder zijn lange wimpers alsof hij haar al lang kende, en ze was niet meer in het gebouw. Ze was hier nu, buiten, met hem.
“Flink zijn,” zei ze, terwijl hij zijn weekendtas greep en wegliep. Voor een jongen die niet van meisjes hield, was hij toch snel om Ava’s deur te bereiken.
“Ik kom je morgen om elf uur ophalen.”
Toen kwam hij teruggelopen. Voor een ogenblik dacht ze dat hij haar een afscheidskus kwam geven, maar hij zocht gewoon zijn gsm. Ze stak hem uit door het raam en stak nadien ook haar gezicht uit, om hem te plagen.
“Mnnnnmm,” zei ze, terwijl ze haar gezicht samentrok. En hij gaf haar een kus, bruusk, voor hij terugliep naar het huis, waar Ava nu op de stoep stond om hem binnen te laten. Een klein blond elfje, met een glitterhartje op haar T-shirt, wipte op en neer toen ze hem zag.
De kus was onhandig. Vlezig. Snel. Er was een koud puntje op haar kaak, van de tip van zijn neus.
“Ben!” riep ze. “Wacht. Ben!”
“Wat?”
“Ik zou liever hebben dat de kalkoen in mij leefde.”
“OK!” Hij nam haar antwoord best serieus.
“Ongetwijfeld.”
Het was gewoon een vraag, dacht ze. En ze keek in haar achteruitkijkspiegel voor ze vertrok.