She was driving Ben to a friend’s house, and this added journey was the cause of some irritation in her day; she had too much else to do. Though she did like the privacy of the car, the feeling of his voice coming over her shoulder as she checked the mirror and slowed to make a turn. He was up on the booster seat—Ben was small for eight—and he looked out the window at suburban streets and parked cars, while she used his mobile phone to map the route. She had it down by the gearshift, propped up on the gray plastic fascia. It was hard to read the little arrow through the disaster of Ben’s cracked screen—the thing was rarely out of his hand, unless he dropped it. Now he looked out on the real world as though mildly surprised it was there.“I don’t like Barry McIntyre,” he said.
“No? Why not?”
They had their best chats in the car. If they’d been at home, he would have said, “Dunno,” or “Just . . .” In the car, he said things like “I like boys, though. I do like boys.”
“Of course you do.”
She wondered why he couldn’t speak when they were face to face. What was it about her eyes on him that made him shrug and shift under his clothes?
“You are a boy.”
“I know that,” he said.
Of course, she was his mother, so when she looked at him she was always checking him over to adjust or admire. Though she tried not to. She really tried not to turn into the kind of woman who said, “Sit up straight,” or “Leave your hair alone.”
“Well, then.”
She glanced at the rearview mirror and saw only the side of his head. His coarse hair was darkening through the winter. In a year or two, it would be fully brown.
“I just hate basketball.”
“Do you?”
“I really do.”
Recently, he had used the word “gay” as an insult. “That’s so gay,” he’d said at dinner, and his little sister missed a beat.
“Of course you like basketball,” she said warmly. That lie.
He did not answer.
“Does Barry McIntyre play basketball?”
In the rearview mirror, she saw his hand move toward his hidden face.
“Leave your nose alone!” she said.
It was hard not to. They were so temporarily beautiful, her children. They were so perfect, and then they were not perfect. She loved them too much to let them be.
She drove on while he watched the Dublin suburbs: spring trees, semidetached houses, a bundled old citizen walking her dog. The phone app was taking her down a familiar street, though it was an unfamiliar route, one she would not have known to take herself. Ben’s friend was called Ava, and she was new. She lived in St. Clare Crescent, which was somewhere near the motorway, apparently. But they did not take the motorway; they took a network of small streets, some of which she had driven down before—this was the way to the garden center, that was the way to the dog groomer’s—without knowing that you could cross from one to the other if you turned at the right place.
“Would you rather?” Ben said, then he stopped.
If you did not let Ben know that you were listening, he would refuse to continue.
“What?” she said, finally.
And, now that he knew he had her full attention, he said, “Would you rather drink a cup of lava or be drowned in a lava lake?”
“Oh, Christ.”
“Would you rather?”
“Not this again.”
“Which?”
“You can’t drink lava.”
“Yes, you can.”
“In a cup?”
“A stone cup.”
“I’ll take the lake.”
“Would you rather fall off a roof or have a tree fall on your head?”
He was obsessed with choices, especially impossible ones.
“Neither. I would rather neither of those things happened to me.”
“Would you rather fall off a roof,” he insisted, “or have a tree fall on your head?”
Maybe he was obsessed with death itself. There was no getting out of it, one way or the other.
“Roof,” she said.
“O.K.”
“What about you?”
“Yeah, roof,” he admitted.
“Not your best,” she said.
He paused, took the challenge.
“Would you rather be stung to death by fire ants or strung up by your toes from a big crane until your head burst?”
“Lovely!”
He would keep going until she was completely stuck.
“Crane, please.”
“Would you rather drown in the dark or be strangled in the dark?”
He would keep going until she was actually dead.
“Seriously?”
“A huge dark lake full of eels.”
“Really not. Absolutely not. I would not rather.”
She was taken, as she drove, by the memory of a night swim, many years before Ben was born. It was in a lake, in the Irish countryside; a gang of them coming back from the pub, no moon, no sex, at a guess—not that morning, or the night before, when they were supposed to have their holiday-cottage sex—and she pulled her dress up over her head as she made her way, in the darkness, toward the lake. Of course there was a man in the group who was not, actually, the man she was seeing at the time; he was some other, forbidden man. And neither of these men would later become the father of the boy now sitting in the back seat. Getting naked in the deserted woodland in the middle of the night was a taunt to both of them—either one would do. It was all a long time ago.
The dress was a blue linen shift, loose and practical, her underwear possibly quite fancy and impractical in those days before booster seats and children with sleepovers and phones that told you which way to turn. Her body also a finer thing, back then, if only she had known it. And she was drunk, so the pathway down to the little boardwalk was patchily remembered, her experience at the time also patchy, though it slowed and cleared when she dropped her dress onto the still-warm wood and looked out over the water. There were turf grains in the silk of it that turned the lake brown, even in daylight. Now, at midnight, it was darker than you could imagine, so it was like a sixth sense, the feeling of open space in front of her. When she looked down, she saw the blackness gleam, like oil. She sat at the dock’s edge to unclip her fancy bra and shrugged it off. A man’s voice telling her to stop. Another man saying nothing. A woman’s voice, saying, “No, really, Michelle.” And she was in. She pushed out from the wooden lip as she dropped down into it, was swallowed in a bang of water that turned to a liquid silence, then she struggled back up to where the air began. Black water into black air.
As she rose and turned, she could feel the alcohol swell under the surface of her skin, and the water was not so much cold as numb. Or she was numb. The water slipped past her as she hauled her way through it, in a long, reaching overarm that took her away from everyone, even as she seemed to stay in the same place. She could tell by their voices that she was moving—the fragments of sound she caught as she plowed along the surface, out toward the center of the lake.
If it was the center. If it was even the surface she was swimming along. It was so dark and wet that it was hard to know if her eyes were closed or open. She was afraid that she was not quite level, as she swam, that she was tilting downward, afraid that when she turned her face up to inhale she would find only water. The shouts from the bank were more sporadic now; it was as though they had given up on her as she circled or tried to circle back toward them, because the scraps of sound gave her a sense of horizon and it was important not to lose this. She needed to know which way was up. She pulled the water along the sides of her body, and though she twisted into it as she went, she was not sure that she was making the turn. She should just stop a moment and get her bearings, but she could not stop; she did not want to. It was—this was the secret, sudden thing—so delicious. Not knowing which way was which, or where the edges were. She was dissolved by it. She could drown right now and it would be a pleasure.
She caught a flash of her white arm, a sinewy gleam that she followed—her body its own compass—until she heard, on the bank, the voice of the man she was supposed to sleep with, saw the intermittent cigarette glow of the man she was not supposed to sleep with (and never did, for some reason; perhaps she had him fully spooked). Her big statement was a little undercut, in the shallows, by the sharpness of the stones in the silt under her feet as she made her way up out of the lake, toward recrimination and cold-skinned sex.
She woke up the next morning with a start, the previous night’s slightly watery consummation already forgotten, wasted. It had happened without her. She sat on the edge of the bed and pulled air into her lungs. She was alive. And she put this fact into her mind. Jammed it right in the center of her mind. She could never do that again. She was twenty-four years old, and she was giving up death. Drunk or sober, there would be no more lakes after dark.
“You know, Ben, you should never swim at night,” she said now, more than twenty years later, sitting in her Hyundai hybrid. Accelerator, brake, mirror, clutch.
“Would you rather?” Ben said.
“No, really, you have to promise me not to do that, ever. Not in a lake, because there is no salt in a lake to hold you up, and especially not in the sea. You must always respect the sea. It’s bigger than you. Do you hear me? And you must never, ever swim if you have taken alcohol, or even if your friends have. If a friend has had a couple of beers when you are a teen-ager and he says, ‘Come on, it’ll be fun!,’ what do you say?”
“Would you rather,” Ben said, patiently.
“No, I wouldn’t. I really would not rather. I would not rather die one way or the other way. What is your problem, Ben?”
They were in a street of newly built semidetached houses, depressingly small and endlessly the same. Tiny gardens: rowan tree, cherry tree, silver birch, ornamental willow—a horrible pompom on a stick. She did not know what she was doing in this place. It was coming to catch her, even here. It was coming to catch her children—her own foolishness; it had followed her out of the water. The night swim was not the end of it; she had been in thrall to death for some time afterward—months, a year. Because of course you could leave the lake but you could not leave desire itself, and all its impossibilities.
Though something was made possible. Something was made real. Something was resolved by the existence of the child in the back seat.
“Would you rather,” Ben said, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“What?”
“Would you rather,” he repeated, in a forbearing way, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“That is a very good question,” she said.
“Would you rather?”
“That is a truly great question. That is the best one yet.” She reached to the car radio and switched it on, hoping to distract him.
“Is that the place?” The app told her to take a right. “Is that where Ava lives?”
“I don’t know.”
“She’s your friend.”
“No, she’s not. She’s not my friend. She’s just really, really pushy.” His hand rested, in anticipation, on the overnight bag beside him as she took the turn through large, open gates into a new development.
“Is this it?”
St. Clare Close, St. Clare Court. The little maze was set around an open green space, and in the center of the green was a grand, three-story building.
St. Clare’s itself.
There it was. All this time. She had lived five miles away from here, for a decade, and had never realized it was down this road, one she passed every so often, on her way somewhere else.
She had been driven here in a taxi nearly twenty years ago, when all around were green fields. She was terrified that the driver would know from the address that she was mad, though she wasn’t properly mad; she was just quite badly broken. She was sure he would know that there was a broken human being in his cab, that he would turn to sneer at her as they went through the gates, or as they were going up the driveway past tended gardens, to this large house, this facility.
The Sisters of St. Clare and St. Agnes. Private Nursing Home.
“Scraggy Aggy’s,” as it used to be known. The bin. She had typed the address into her son’s phone and thought nothing of it.
“Would you rather?” Ben said.
So that was why she had remembered the lake.
It was very strange, looking at the building from the outside. She had spent her time there in a small room and had seen the exterior perhaps twice: first in a skewed way, as she walked up the steps, and possibly once again in a backward glance when her father came to collect her. She had never gone into the gardens, which were now filled with smart new houses; it was possible that she had not been allowed. Or, more likely, she had not been supplied with clothes. She had slept a lot, or lain unmoving in her hospital-style bed. She did remember standing at a window—perhaps it was even that window on the third floor, where the building bulged out into a fat, round turret. She knew that the turret contained a flight of stairs and that she had looked out from the top of it, as a woman in a fairy tale might—though she was not in a fairy tale, she was in a fog of Mogadon, not to mention all the other junk she swallowed obediently, twice a day, wondering if she would ever, ever shit again. Nobody seemed to care about that. They cared about your feelings instead. Though “cared” was perhaps the wrong word. They observed your feelings.
“Mother,” Ben said—a word he used only when truly annoyed. She had forgotten to say “What?”
“What?” she said.
“Would you rather live in a turkey?”
“Is this the place?” she said. “Is this where she lives?”
She had slowed to a stop in the middle of the deserted street. A pair of tiny children, one of them just a toddler, were playing on the flight of broad granite steps that led up to the front door of the building that used to be Scraggy Aggy’s. The place had been turned into apartments—they probably cost a bomb. Other things came back to her as she looked at the façade: A foyer of sorts, where she had signed in. A large living room for the nuns, where her father had stood up from a chintz armchair as she walked through the door, ready to go home. It was the high-ceilinged room on the left, where the children’s mother had pinned the curtain back, to see that they did not wander far.
There had been a godforsaken day room where people went to smoke—she wondered where that was. They were all on twenty cigarettes a day, the broken ladies of the suburbs, with their trembling hands and their pretty dressing gowns. They’d sat in this stinking room, with its vinyl-covered armchairs, and looked at their wrists. She wondered who lived in that space now. Someone busy and young. Someone who put orchids on the sill of a window that had once been nailed shut. This person did not smoke. This person walked out of a lovely private flat into the public corridor where the sad people used to pace, all those years ago. Weeping, not weeping, silent, eying the pay phone.
“It’s No. 74.” Her son’s tone was one of bottomless contempt, and she saw that she had not moved, was stalled.
The toddler and the young child were actually contained by the steps, she realized. They stayed at the top, and peddled their tricycle on the flat surface. They did not approach the edge.
She had spent the past eight years of her life checking on the safety of small children.
The car rolled gently forward as Ben read out the numbers on the houses that faced onto the green: 67, 69, 71.
“Where are the evens?” she said, as they circled slowly around the back of the building as though driving into a trap. This is how her life had felt, just before it broke—everything had been too connected. And now it was happening again: the unwitting journey, the unfunny choices, the idea that her son knew, of course he did, you could smell it on her still: the brackish water of the lake.
She spotted the window of the day room, up on the second floor, and she was still up there, checking her wrists. Smoking away. Staring for weeks at a patch on the wall. Ben unknown to her. Her daughter unknown. They had not happened inside her body; they had not been born.
“There it is! Seventy-four, seventy-four!”
She stopped the car, pulled the hand brake, and twisted in her seat to look at her son, who was undoing his seat belt in the back. Ben glanced up at her, and he was beautiful. His hair needed a comb, and there was a gleam of something under his nose, but he was so very much himself. He looked at her from under long lashes, as though he had known her for a long time, and she was not inside the building. She was here now, on the outside, with him.
“Be good,” she said, as he grabbed the overnight bag and was gone. For a boy who didn’t like girls, he was quick getting to Ava’s front door.
“I’ll pick you up at eleven tomorrow.”
He came doubling back then. She thought for a moment that he wanted to kiss her goodbye, but he was just looking for his phone. She handed it through the window, then stuck her face out after it, for mischief.
“Mnnnnmm,” she said, puckering up. And he did kiss her, abruptly, before running back to the house, where Ava was now standing on the porch to welcome him in. A little blond pixie, with a sequinned heart on her T-shirt, jigging up and down at the sight of him.
The kiss was a clumsy thing. Fleshy. Swift. There was a dot of cold on her cheek, from the tip of his nose.
“Ben!” she shouted. “Hang on. Ben!”
“What?”
“I would rather have the turkey live inside me.”
“O.K.!” He took her answer quite seriously.
“No contest.”
It was just a question, she thought. And she checked the rearview mirror before pulling out.
♦
Published in The New Yorker print edition of the March, 9 2020, issue.
Ze bracht Ben met de auto naar het huis van een vriendje. Die extra rit bezorgde haar die dag enige irritatie: ze had immers al genoeg andere dingen te doen. Toch genoot ze er ook van, ze genoot van de privacy in de auto en van hoe ze zijn stem over haar schouder hoorde, als ze in haar spiegels keek en de auto vertraagde, alvorens de bocht te nemen. Hij zat op de stoelverhoger – Ben was klein voor acht jaar – en tuurde uit het raam naar de straten van de voorstad en geparkeerde auto’s. Zij probeerde ondertussen de weg te vinden met behulp van zijn gsm. Ze had de gsm naast de versnellingspook op het grijze plastic dashboard gelegd. Het was niet makkelijk om het pijltje op het scherm te volgen. Het scherm van Bens gsm was immers meer barst dan scherm. Ben leek wel vergroeid te zijn met het ding, behalve als hij het weer eens uit zijn handen liet vallen. Ben staarde naar de buitenwereld alsof hij zelfs lichtjes verrast was dat die echt bestond. “Ik vind Barry McIntyre niet leuk”, zei hij.
“Nee? Waarom dan niet?”
Ze hadden hun beste gesprekken altijd in de auto. Als ze thuis waren geweest, had hij vast iets geantwoord als “Kweenie” of “Gewoon… daarom.” In de auto zei hij dingen als “Ik vind jongens wel leuk hoor. Ik hou van jongens.”
“Natuurlijk hou je van jongens.”
Ze vroeg zich af waarom hij niet op die manier met haar kon praten als ze tegenover elkaar zaten. Wat was het toch in haar blik waardoor hij steeds zijn schouders ophaalde en zich ongemakkelijk voelde?
“Je bent een jongen.”
“Dat weet ik toch” zei hij.
Ze was zijn moeder en daarom kon ze het niet laten – ook al probeerde ze nog zo het niet te doen – om telkens wanneer ze naar hem keek iets aan hem te verbeteren of hem te bewonderen. Ze deed echt haar best om niet een van die vrouwen te worden die dingen zei zoals “Zit nu toch eens rechtop” of “Blijf van je haar af!”
“Nou dan.”
Ze wierp een blik in de achteruitkijkspiegel en zag enkel de zijkant van zijn hoofd. ’s Winters kleurde zijn haar altijd donkerder. Binnen een jaar of twee zou het volledig bruin zijn.
“Ik haat basketbal gewoon.”
“Echt?”
“Ja, echt waar.”
Laatst had hij het woord “gay” als scheldwoord gebruikt. “Dat is zo gay” had hij tijdens het avondeten gezegd, waarop zijn zusje even niet zo goed wist wat te zeggen.
“Natuurlijk vind je basketbal wel leuk” zei ze met een warme stem. Wat een leugen.
Hij gaf geen antwoord.
“Speelt Barry McIntyre basketbal?”
In de achteruitkijkspiegel zag ze zijn hand naar zijn verbogen gezicht bewegen.
“Blijf van je neus af!” zei ze.
Het was moeilijk het te laten. Haar kinderen zouden niet altijd zo mooi zijn. Ze waren zo perfect en dan opeens niet meer. Ze hield te veel van hen om hen met rust te laten.
Terwijl zij verder reed, bekeek hij de buitenwijken van Dublin: bomen vol bloesems, halfopen bebouwing en een verschrompeld oud vrouwtje dat haar hond uitliet. Ze kende dan wel de straat waar de gps–app haar doorheen stuurde, maar het was een route die ze niet kende, die ze uit zichzelf nooit spontaan zou nemen. Bens vriendinnetje heette Ava en was nieuw in zijn klas. Ze woonde in St. Clare Crescent, dat blijkbaar dicht bij de snelweg lag. Maar ze namen de snelweg niet, ze kronkelden door een netwerk van smalle straten, waarvan ze sommige al eens eerder doorkruist had. Een van de straten bracht je naar het tuincentrum, een ander naar de hondenkapper, maar ze had geen idee dat ze zo met elkaar verbonden waren.
“Zou je liever…” begon Ben, maar stopte toen.
Als je Ben niet liet weten dat je naar hem aan het luisteren was, weigerde hij verder te praten.
“Wat?” zei ze uiteindelijk.
En nu hij wist dat hij haar volledige aandacht had, zei hij: “Zou je liever een beker lava drinken of verdrinken in een meer van lava?”
“Oh, dit meen je niet.”
“Wat zou je liever doen?”
“Niet nog eens.”
“Wat kies je?”
“Je kan geen lava drinken.”
“Echt wel.”
“In een beker?”
“Een stenen beker.”
“Dan maar verdrinken in het meer.”
“Zou je liever van een dak vallen of een boom op je hoofd krijgen?”
Hij was geobsedeerd door dilemma’s, zeker als ze onmogelijk waren.
“Geen een van de twee. Ik zou liever hebben dat het allebei niet gebeurt.”
“Zou je liever van een dak vallen of een boom op je hoofd krijgen?” vroeg hij nogmaals.
Misschien was hij wel geobsedeerd door de dood zelf. Maar je kon er op geen enkele manier onderuit komen.
“Dak” zei ze.
“Oké.”
“En jij?”
“Ook het dak” gaf hij toe.
“Je kan beter” zei ze.
Hij pauzeerde even en ging toen de uitdaging aan.
“Zou je liever doodgestoken worden door vuurmieren of ondersteboven aan je voeten aan een kraan vastgebonden worden tot je hoofd ontploft?”
“Mooi!”
Hij bleef altijd doorgaan tot ze volledig vast zat.
“Kraan, graag.”
“Zou je liever verdrinken in het donker of gewurgd worden in het donker?”
Hij bleef altijd doorgaan tot ze echt dood was.
“Meen je dat?”
“Een groot, donker meer vol palingen.”
“Echt niet. Absoluut niet. Ik zou liever hebben dat dat niet gebeurt.”
Ze werd tijdens het rijden plots overweldigd door de herinnering aan een nachtelijke zwempartij, vele jaren voor Bens geboorte. Het was in een meer op het Ierse platteland. Met een bende keerde ze terug van de pub, geen maan, geen seks, ze dacht na – niet die ochtend of de nacht ervoor, wanneer ze normaal de liefde zouden bedrijven in hun vakantiehuisje – en ze trok haar jurk over haar hoofd terwijl ze zich in de duisternis een weg baande naar het meer.
Natuurlijk was er in de groep een man die eigenlijk niet de man was waarmee ze op dat moment aan het daten was. Het was een andere, een verboden man. En geen van deze mannen zou later de vader worden van de jongen die nu op haar achterbank zat. Door zich zo uit te kleden in de nachtelijke verlatenheid van dat bos plaagde ze beide mannen, het was haar gelijk wie er wat mee zou doen. Het was allemaal erg lang geleden.
Haar blauw linnen jurk zat losjes en comfortabel. Haar ondergoed had waarschijnlijk wat meer franjes en zat wat minder comfortabel in die periode zonder autostoeltjes met kinderen die naar slaapfeestjes gereden moesten worden en telefoons die je de weg daarnaartoe vertelden. Haar lichaam was op dat moment ook slanker, had ze zich dat toen maar beseft. En ze was dronken, dus herinnerde ze zich maar flarden van de afdaling tot het plankenpadje aan de waterlijn. Het moment zelf beleefde ze ook in flarden, maar het vertraagde en klaarde op eens ze haar jurk op het nog warme hout liet glijden en ze over het water tuurde. Door de turfkorrels in het zijdezachte water leek het water bruin, zelfs overdag. Nu, in het midden van de nacht, was het donkerder dan je kon inbeelden, dus het was een soort zesde zintuig, het gevoel van open ruimte vóór haar.
Toen ze onder zich keek, zag ze de zwarte massa glanzen, net olie. Ze was aan het uiteinde van de steiger bezig zich van haar chique bh te bevrijden en schudde ‘m van zich af. Een mannenstem die zei dat ze moest stoppen. Een andere man die niks zei. Een vrouwenstem: “Nee, Michelle, serieus.” En daar ging ze. Ze duwde zich af van de houten rand en viel neer, werd verzwolgen door een klap water die overging in een vloeibare stilte en ze worstelde zich een weg terug naar boven, waar de lucht opnieuw begon. Zwart water werd zwarte lucht.
Toen ze boven water kwam en ronddraaide, kon ze de alcohol voelen aanzwellen onder haar huidoppervlak. Het water was eerder verkleumd dan koud. Of zij was verkleumd. Het water glipte langs haar, terwijl ze zich erdoor sleepte met lange, bovenarmse slagen die haar verwijderden van iedereen, ook al leek het alsof zij verankerd was op dezelfde plaats. Aan hun stemmen kon ze horen dat ze wel bewoog, de geluidsgolven die ze opving als ze zich door het oppervlak ploegde, richting het midden van het meer.
Als dat zelfs het midden was. Als ze zich zelfs wel aan het oppervlak bevond. Het was zo donker en nat dat het moeilijk was om te weten of haar ogen nu open of gesloten waren. Ze vreesde niet helemaal horizontaal te zwemmen, dat ze neerwaarts zwom, dat als ze haar hoofd draaide om naar adem te happen, er enkel water zou zijn.
Het geroep vanop de oever werd nu steeds sporadischer, alsof ze haar hadden opgegeven. Terwijl zij juist naar hen terugkeerde, of dat toch probeerde want de geluidsflarden gaven haar een gevoel van horizon en het was belangrijk dat niet te verliezen. Ze moest weten welke kant boven was. Ze trok het water langs haar lichaam en hoewel ze zich gaandeweg draaide, was ze niet zeker of ze aan het terugkeren was. Ze zou even moeten stoppen om zich te heroriënteren, maar ze kon niet stoppen, wou niet stoppen. Het was – plots en stiekem – zo zalig om niet te weten waar ze precies was of waar de rand van het meer was. Ze loste erin op. Ze zou nu kunnen verdrinken en het zou een waar genoegen zijn.
Ze ving een glimp op van haar bleke arm, een pezige glinstering die ze volgde – haar lichaam zijn eigen kompas – tot ze vanop de oever de stem van de man met wie ze zou moeten slapen hoorde, en ze de brandende sigaret zag van de man met wie ze dat niet zou moeten doen (en om één of andere reden ook nooit deed, misschien had ze hem volledig afgeschrikt). Haar grote gebaar verloor aan kracht in het ondiepe, door de scherpte van de stenen in het slib onder haar voeten terwijl ze uit het water kwam en beschuldigingen en koudhuidige seks.
De volgende ochtend schrok ze wakker, zonder enig besef van haar ietwat natte avontuur in het bos. Ze was zo stomdronken geweest de vorige nacht dat het zonder haar was gebeurd. Ze zat op de rand van het bed en liet de lucht in haar longen stromen. Ze leefde nog. Dat liet ze goed tot zich doordringen en hamerde ze zich in haar hoofd. Nooit zou ze dat nog doen. Ze was vierentwintig jaar oud en zette de dood voorgoed uit haar hoofd. Straalbezopen of nuchter, nooit zou ze ’s nachts nog in een donker meer zwemmen.
“Weet je Ben, je mag ’s nachts nooit gaan zwemmen” zei ze nu, meer dan twintig jaar later, terwijl ze achter het stuur van haar Hyundai Hybrid zat. Gas, rem, spiegel, koppeling.
“Wat heb je liever?” vroeg Ben.
“Nee, serieus. Je moet me beloven dat je zoiets nooit zal doen. Niet in een meer, want er is niet genoeg zout in een meer om je drijvend te houden, en vooral niet in de zee. De zee moet je altijd met respect behandelen. Hij is groter dan jou. Hoor je mij? En je mag nooit ofte nimmer zwemmen als je gedronken hebt of als je vrienden gedronken hebben. Als je een tiener bent en een vriend die al een paar biertjes opheeft, zegt: “Kom toch mee, het wordt leuk!”, wat zeg je dan?”
“Zou je liever?” zei Ben geduldig.
“Nee, absoluut niet. Ik zou absoluut niet liever. Ik zou niet liever op de ene of de andere manier sterven. Wat is jouw probleem, Ben?”
Ze reden door een straat vol nieuwe tweegezinswoningen, allemaal deprimerend klein en eindeloos hetzelfde. Kleine tuinen: lijsterbes, kersenboom, zilverberk, sierwilg, net een afzichtelijke pompom op een stok.
Ze wist niet wat ze hier deed. Het kwam om haar te vangen, zelfs hier. Het kwam om haar kinderen te vangen – wat dom van haar; het was haar uit het water gevolgd. De nachtelijke zwempartij was niet het einde; ze was nog lange tijd in de greep van de dood geweest, maanden, een jaar. Want natuurlijk kon je het meer verlaten, maar niet het verlangen zelf en al zijn mogelijkheden.
Toch werd er iets mogelijk gemaakt. Er werd iets reëel gemaakt. Iets werd opgelost door het bestaan van het kind op de achterbank.
“Zou je liever” zei Ben, “in een kalkoen leven of een levende kalkoen in jou hebben?
“Wat?”
“Zou je liever” herhaalde hij geduldig, “in een kalkoen leven of een levende kalkoen in jou hebben?”
“Dat is een hele goede vraag” zei ze.
“Wat zou je liever hebben?”
“Dat is echt een goede vraag. Dat is de beste tot nu toe.” Ze reikte naar de autoradio en zette die aan in de hoop hem af te leiden.
“Zijn we er?” De app stuurde haar naar rechts. “Is dat waar Ava woont?”
“Weet ik niet.”
“Ze is jouw vriendin.”
“Nee, dat is ze niet. Ze is niet mijn vriendin. Ze is alleen heel heel erg opdringerig.” Zijn hand rustte ondertussen verwachtingsvol op de logeertas naast hem toen ze de bocht nam door de grote, open poorten die uitkwamen op een nieuwbouw.
“Zijn we er?”
St. Clare Close, St. Clare Court. Het kleine doolhof lag rond een open groene ruimte en in het midden van al dat groen stond een groot gebouw van drie verdiepingen.
Het was St. Clare’s zelf.
Daar was het. Al die tijd was het daar geweest. Ze woonde er op vijf mijl vandaan, al meer dan tien jaar en nooit had ze zich gerealiseerd dat het in deze straat stond. Een straat waar ze af en toe eens passeerde als ze op weg was naar ergens anders.
Ze was hierheen gebracht met een taxi, bijna twintig jaar geleden toen het hier nog omgeven was door groene velden. Ze was doodsbang geweest dat de chauffeur aan het adres zou zien dat ze gek was, hoewel ze niet echt gek was; ze was gewoon enorm gebroken. Ze was zeker dat hij zou weten dat er een gebroken mens in zijn taxi zat, dat hij zich zou omdraaien om met haar te spotten als ze door de poort reden of als ze de oprijlaan afreden langs de verzorgde tuinen, naar dit grote huis, die instelling.
De Zusters van St. Clare en St. Agnes. Een privaat verzorgingstehuis.
‘Geschifte grieten’ zoals het bekend stond. De gekkenbak. Ze had het adres in haar zoons gsm getypt en er niks van gedacht.
“Zou je liever?” zei Ben.
Dus daarom moest ze terugdenken aan het meer.
Het was heel vreemd om van buitenaf naar het gebouw te kijken. Ze had haar tijd hier in een kleine kamer doorgebracht en had de gevel slechts een keer of twee gezien. Een eerste keer met een scheve blik, toen ze de trap opliep en misschien een tweede keer toen ze vlug nog eens achterom keek toen haar vader haar kwam halen. Ze was nooit in de tuinen geweest, waar nu mooie, nieuwe huizen stonden; ze mocht daar waarschijnlijk niet komen. Of, de kans was groter, dat ze haar geen kleren hadden gegeven.
Ze had veel geslapen, of toch stilgelegen, in haar ziekenhuisbed. Ze herinnerde zich wel nog dat ze voor een raam stond – misschien zelfs het raam op de derde verdieping, waar een dikke, ronde toren aan het gebouw hing. Ze wist dat de toren een trap had en dat ze eens van boven had uitgekeken zoals een vrouw in een sprookje– alleen was het geen sprookje, ze was lam van de Mogadon, om nog maar te zwijgen van alle andere troep die ze tweemaal per dag gehoorzaam slikte, terwijl ze zich afvroeg of ze ooit nog zou kunnen schijten. Dat leek niemand te schelen. Waar ze wel om gaven, waren je gevoelens. Hoewel, ‘geven om’ was misschien het verkeerde woord. Ze observeerden je gevoelens.
“Moeder” zei Ben, een woord dat hij enkel gebruikte wanneer hij echt geïrriteerd was. Ze was vergeten “Wat?” te antwoorden.
“Wat?” zei ze.
“Zou je liever in een kalkoen leven?”
“Is het hier?” vroeg ze. “Is dit waar ze woont?”
Ze was langzaam gestopt in het midden van de verlaten straat. Er waren wat kleine kinderen, eentje zelfs maar een peuter, aan het spelen op de brede, granieten trap die naar de voordeur van “De geschifte grieten” leidde. Nu was het een appartementencomplex geworden dat waarschijnlijk een hoop geld kost om in te wonen. Er kwamen nog andere herinneringen bij haar op terwijl ze naar de gevel keek: een soort balie, waar ze zich had aangemeld. Een grote leefruimte voor de nonnen, waar haar vader uit een chique fauteuil was rechtgestaan toen ze door de deur wandelde om naar huis te gaan. Het was de kamer met het hoge plafond links, waar de moeder van de spelende kinderen het gordijn opzij had gedaan om erop te letten dat ze niet te ver zouden gaan.
Er was een godvergeten ruimte geweest waar mensen gingen roken – ze vroeg zich af waar die ook alweer precies was. Ze rookten allemaal twintig sigaretten per dag, de gebroken dames uit de buitenwijken met hun bevende handen en hun mooie ochtendjassen. Ze zaten in die stinkende kamer met de fauteuils uit vinyl en keken naar hun polsen. Ze vroeg zich af wie daar nu woonde. Een drukbezet en jong iemand. Iemand die orchideeën had staan op de vensterbank van een raam dat vroeger dichtgespijkerd was. Deze persoon rookte niet. Deze persoon stapte uit een gezellig privé appartement in de gemeenschappelijke gang waar al die jaren geleden de ongelukkige mensen heen en weer liepen. Soms huilend, soms niet, zwijgend, starend naar de betaaltelefoon.
“Het is nummer 74.” Haar zoon sloeg een erg minachtende toon aan en ze besefte dat ze niet bewogen had, dat ze stil stond.
Ze realiseerde zich dat de peuter en het jonge kind ingesloten werden door de trappen. Ze bleven bovenaan spelen en fietsten met hun driewieler op het vlakke oppervlak. Ze bleven weg van de rand.
De afgelopen acht jaar van haar leven had ze de kindveiligheid voor jonge kinderen in de gaten gehouden.
De auto rolde langzaam vooruit terwijl Ben de nummers opnoemde van de huizen aan het grasveld: 67, 69, 71.
“Waar zijn de even nummers?” vroeg ze, terwijl ze langzaam rond de achterkant van het gebouw reed, alsof ze in de val zou lopen. Dit is hoe haar leven vroeger gevoeld had, voordat het in duigen viel – alles was te sterk met elkaar verweven geweest. En nu gebeurde het opnieuw: de onwetende reis, de flauwe keuzes, het gevoel dat haar zoon het wist, natuurlijk wist hij het, ze rook er nog steeds naar: het brakke water van het meer.
Ze merkte het raam van de recreatieruimte op, op de tweede verdieping en ze was daar nog steeds, haar polsen aan het controleren. De dag aan het wegroken. Weken aan een stuk naar een vlek op de muur aan het staren. Ben was haar onbekend. Haar dochter was haar onbekend. Ze hadden niet in haar lichaam gezeten; ze waren niet geboren.
“Daar is het! Vierenzeventig, vierenzeventig!”
Ze stopte de auto, trok de handrem aan en draaide zich om in haar zetel om naar haar zoon op de achterbank te kijken, die zijn gordel aan het losmaken was. Ben keek naar haar en hij was prachtig. Zijn haar moest geborsteld worden en er was een glans van iets onder zijn neus, maar hij was compleet zichzelf. Hij keek haar aan van onder zijn lange wimpers, alsof hij haar al lang kende en ze was niet in het gebouw. Ze was hier nu, buiten, met hem.
“Wees braaf” zei ze. Hij nam zijn logeertas en was weg. Voor een jongen die meisjes niet leuk vond, stond hij toch snel aan Ava’s voordeur.
“Ik pik je morgen om elf uur op.”
Hij kwam nog eens terug dan. Ze dacht even dat hij haar een afscheidskus kwam geven, maar hij zocht gewoon naar zijn gsm. Ze gaf hem door het raam en stak haar gezicht er ook door om hem te plagen.
“Mnnnnmm” zei ze terwijl ze haar lippen tuitte. En hij gaf haar een kus, snel, voordat hij terug rende naar het huis, waar Ava nu in de deur stond om hem te verwelkomen. Een klein blond elfje, met een T–shirt met lovertjes in de vorm van een hartje erop, dat springend op en neer ging toen ze hem zag.
De kus was klungeling. Vlezig. Vlug. Er was een koude vlek op haar wang, door de top van zijn neus.
“Ben!” riep ze. “Wacht even. Ben!”
“Wat?”
“Ik zou liever een levende kalkoen in mij hebben.”
“Oké!” Hij nam haar antwoord vrij serieus.
“Mee eens.”
Het was maar gewoon een vraag, dacht ze. En ze keek in haar achteruitkijkspiegel voor ze weer vertrok.
She was driving Ben to a friend’s house, and this added journey was the cause of some irritation in her day; she had too much else to do. Though she did like the privacy of the car, the feeling of his voice coming over her shoulder as she checked the mirror and slowed to make a turn. He was up on the booster seat—Ben was small for eight—and he looked out the window at suburban streets and parked cars, while she used his mobile phone to map the route. She had it down by the gearshift, propped up on the gray plastic fascia. It was hard to read the little arrow through the disaster of Ben’s cracked screen—the thing was rarely out of his hand, unless he dropped it. Now he looked out on the real world as though mildly surprised it was there.“I don’t like Barry McIntyre,” he said.
“No? Why not?”
They had their best chats in the car. If they’d been at home, he would have said, “Dunno,” or “Just . . .” In the car, he said things like “I like boys, though. I do like boys.”
“Of course you do.”
She wondered why he couldn’t speak when they were face to face. What was it about her eyes on him that made him shrug and shift under his clothes?
“You are a boy.”
“I know that,” he said.
Of course, she was his mother, so when she looked at him she was always checking him over to adjust or admire. Though she tried not to. She really tried not to turn into the kind of woman who said, “Sit up straight,” or “Leave your hair alone.”
“Well, then.”
She glanced at the rearview mirror and saw only the side of his head. His coarse hair was darkening through the winter. In a year or two, it would be fully brown.
“I just hate basketball.”
“Do you?”
“I really do.”
Recently, he had used the word “gay” as an insult. “That’s so gay,” he’d said at dinner, and his little sister missed a beat.
“Of course you like basketball,” she said warmly. That lie.
He did not answer.
“Does Barry McIntyre play basketball?”
In the rearview mirror, she saw his hand move toward his hidden face.
“Leave your nose alone!” she said.
It was hard not to. They were so temporarily beautiful, her children. They were so perfect, and then they were not perfect. She loved them too much to let them be.
She drove on while he watched the Dublin suburbs: spring trees, semidetached houses, a bundled old citizen walking her dog. The phone app was taking her down a familiar street, though it was an unfamiliar route, one she would not have known to take herself. Ben’s friend was called Ava, and she was new. She lived in St. Clare Crescent, which was somewhere near the motorway, apparently. But they did not take the motorway; they took a network of small streets, some of which she had driven down before—this was the way to the garden center, that was the way to the dog groomer’s—without knowing that you could cross from one to the other if you turned at the right place.
“Would you rather?” Ben said, then he stopped.
If you did not let Ben know that you were listening, he would refuse to continue.
“What?” she said, finally.
And, now that he knew he had her full attention, he said, “Would you rather drink a cup of lava or be drowned in a lava lake?”
“Oh, Christ.”
“Would you rather?”
“Not this again.”
“Which?”
“You can’t drink lava.”
“Yes, you can.”
“In a cup?”
“A stone cup.”
“I’ll take the lake.”
“Would you rather fall off a roof or have a tree fall on your head?”
He was obsessed with choices, especially impossible ones.
“Neither. I would rather neither of those things happened to me.”
“Would you rather fall off a roof,” he insisted, “or have a tree fall on your head?”
Maybe he was obsessed with death itself. There was no getting out of it, one way or the other.
“Roof,” she said.
“O.K.”
“What about you?”
“Yeah, roof,” he admitted.
“Not your best,” she said.
He paused, took the challenge.
“Would you rather be stung to death by fire ants or strung up by your toes from a big crane until your head burst?”
“Lovely!”
He would keep going until she was completely stuck.
“Crane, please.”
“Would you rather drown in the dark or be strangled in the dark?”
He would keep going until she was actually dead.
“Seriously?”
“A huge dark lake full of eels.”
“Really not. Absolutely not. I would not rather.”
She was taken, as she drove, by the memory of a night swim, many years before Ben was born. It was in a lake, in the Irish countryside; a gang of them coming back from the pub, no moon, no sex, at a guess—not that morning, or the night before, when they were supposed to have their holiday-cottage sex—and she pulled her dress up over her head as she made her way, in the darkness, toward the lake. Of course there was a man in the group who was not, actually, the man she was seeing at the time; he was some other, forbidden man. And neither of these men would later become the father of the boy now sitting in the back seat. Getting naked in the deserted woodland in the middle of the night was a taunt to both of them—either one would do. It was all a long time ago.
The dress was a blue linen shift, loose and practical, her underwear possibly quite fancy and impractical in those days before booster seats and children with sleepovers and phones that told you which way to turn. Her body also a finer thing, back then, if only she had known it. And she was drunk, so the pathway down to the little boardwalk was patchily remembered, her experience at the time also patchy, though it slowed and cleared when she dropped her dress onto the still-warm wood and looked out over the water. There were turf grains in the silk of it that turned the lake brown, even in daylight. Now, at midnight, it was darker than you could imagine, so it was like a sixth sense, the feeling of open space in front of her. When she looked down, she saw the blackness gleam, like oil. She sat at the dock’s edge to unclip her fancy bra and shrugged it off. A man’s voice telling her to stop. Another man saying nothing. A woman’s voice, saying, “No, really, Michelle.” And she was in. She pushed out from the wooden lip as she dropped down into it, was swallowed in a bang of water that turned to a liquid silence, then she struggled back up to where the air began. Black water into black air.
As she rose and turned, she could feel the alcohol swell under the surface of her skin, and the water was not so much cold as numb. Or she was numb. The water slipped past her as she hauled her way through it, in a long, reaching overarm that took her away from everyone, even as she seemed to stay in the same place. She could tell by their voices that she was moving—the fragments of sound she caught as she plowed along the surface, out toward the center of the lake.
If it was the center. If it was even the surface she was swimming along. It was so dark and wet that it was hard to know if her eyes were closed or open. She was afraid that she was not quite level, as she swam, that she was tilting downward, afraid that when she turned her face up to inhale she would find only water. The shouts from the bank were more sporadic now; it was as though they had given up on her as she circled or tried to circle back toward them, because the scraps of sound gave her a sense of horizon and it was important not to lose this. She needed to know which way was up. She pulled the water along the sides of her body, and though she twisted into it as she went, she was not sure that she was making the turn. She should just stop a moment and get her bearings, but she could not stop; she did not want to. It was—this was the secret, sudden thing—so delicious. Not knowing which way was which, or where the edges were. She was dissolved by it. She could drown right now and it would be a pleasure.
She caught a flash of her white arm, a sinewy gleam that she followed—her body its own compass—until she heard, on the bank, the voice of the man she was supposed to sleep with, saw the intermittent cigarette glow of the man she was not supposed to sleep with (and never did, for some reason; perhaps she had him fully spooked). Her big statement was a little undercut, in the shallows, by the sharpness of the stones in the silt under her feet as she made her way up out of the lake, toward recrimination and cold-skinned sex.
She woke up the next morning with a start, the previous night’s slightly watery consummation already forgotten, wasted. It had happened without her. She sat on the edge of the bed and pulled air into her lungs. She was alive. And she put this fact into her mind. Jammed it right in the center of her mind. She could never do that again. She was twenty-four years old, and she was giving up death. Drunk or sober, there would be no more lakes after dark.
“You know, Ben, you should never swim at night,” she said now, more than twenty years later, sitting in her Hyundai hybrid. Accelerator, brake, mirror, clutch.
“Would you rather?” Ben said.
“No, really, you have to promise me not to do that, ever. Not in a lake, because there is no salt in a lake to hold you up, and especially not in the sea. You must always respect the sea. It’s bigger than you. Do you hear me? And you must never, ever swim if you have taken alcohol, or even if your friends have. If a friend has had a couple of beers when you are a teen-ager and he says, ‘Come on, it’ll be fun!,’ what do you say?”
“Would you rather,” Ben said, patiently.
“No, I wouldn’t. I really would not rather. I would not rather die one way or the other way. What is your problem, Ben?”
They were in a street of newly built semidetached houses, depressingly small and endlessly the same. Tiny gardens: rowan tree, cherry tree, silver birch, ornamental willow—a horrible pompom on a stick. She did not know what she was doing in this place. It was coming to catch her, even here. It was coming to catch her children—her own foolishness; it had followed her out of the water. The night swim was not the end of it; she had been in thrall to death for some time afterward—months, a year. Because of course you could leave the lake but you could not leave desire itself, and all its impossibilities.
Though something was made possible. Something was made real. Something was resolved by the existence of the child in the back seat.
“Would you rather,” Ben said, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“What?”
“Would you rather,” he repeated, in a forbearing way, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“That is a very good question,” she said.
“Would you rather?”
“That is a truly great question. That is the best one yet.” She reached to the car radio and switched it on, hoping to distract him.
“Is that the place?” The app told her to take a right. “Is that where Ava lives?”
“I don’t know.”
“She’s your friend.”
“No, she’s not. She’s not my friend. She’s just really, really pushy.” His hand rested, in anticipation, on the overnight bag beside him as she took the turn through large, open gates into a new development.
“Is this it?”
St. Clare Close, St. Clare Court. The little maze was set around an open green space, and in the center of the green was a grand, three-story building.
St. Clare’s itself.
There it was. All this time. She had lived five miles away from here, for a decade, and had never realized it was down this road, one she passed every so often, on her way somewhere else.
She had been driven here in a taxi nearly twenty years ago, when all around were green fields. She was terrified that the driver would know from the address that she was mad, though she wasn’t properly mad; she was just quite badly broken. She was sure he would know that there was a broken human being in his cab, that he would turn to sneer at her as they went through the gates, or as they were going up the driveway past tended gardens, to this large house, this facility.
The Sisters of St. Clare and St. Agnes. Private Nursing Home.
“Scraggy Aggy’s,” as it used to be known. The bin. She had typed the address into her son’s phone and thought nothing of it.
“Would you rather?” Ben said.
So that was why she had remembered the lake.
It was very strange, looking at the building from the outside. She had spent her time there in a small room and had seen the exterior perhaps twice: first in a skewed way, as she walked up the steps, and possibly once again in a backward glance when her father came to collect her. She had never gone into the gardens, which were now filled with smart new houses; it was possible that she had not been allowed. Or, more likely, she had not been supplied with clothes. She had slept a lot, or lain unmoving in her hospital-style bed. She did remember standing at a window—perhaps it was even that window on the third floor, where the building bulged out into a fat, round turret. She knew that the turret contained a flight of stairs and that she had looked out from the top of it, as a woman in a fairy tale might—though she was not in a fairy tale, she was in a fog of Mogadon, not to mention all the other junk she swallowed obediently, twice a day, wondering if she would ever, ever shit again. Nobody seemed to care about that. They cared about your feelings instead. Though “cared” was perhaps the wrong word. They observed your feelings.
“Mother,” Ben said—a word he used only when truly annoyed. She had forgotten to say “What?”
“What?” she said.
“Would you rather live in a turkey?”
“Is this the place?” she said. “Is this where she lives?”
She had slowed to a stop in the middle of the deserted street. A pair of tiny children, one of them just a toddler, were playing on the flight of broad granite steps that led up to the front door of the building that used to be Scraggy Aggy’s. The place had been turned into apartments—they probably cost a bomb. Other things came back to her as she looked at the façade: A foyer of sorts, where she had signed in. A large living room for the nuns, where her father had stood up from a chintz armchair as she walked through the door, ready to go home. It was the high-ceilinged room on the left, where the children’s mother had pinned the curtain back, to see that they did not wander far.
There had been a godforsaken day room where people went to smoke—she wondered where that was. They were all on twenty cigarettes a day, the broken ladies of the suburbs, with their trembling hands and their pretty dressing gowns. They’d sat in this stinking room, with its vinyl-covered armchairs, and looked at their wrists. She wondered who lived in that space now. Someone busy and young. Someone who put orchids on the sill of a window that had once been nailed shut. This person did not smoke. This person walked out of a lovely private flat into the public corridor where the sad people used to pace, all those years ago. Weeping, not weeping, silent, eying the pay phone.
“It’s No. 74.” Her son’s tone was one of bottomless contempt, and she saw that she had not moved, was stalled.
The toddler and the young child were actually contained by the steps, she realized. They stayed at the top, and peddled their tricycle on the flat surface. They did not approach the edge.
She had spent the past eight years of her life checking on the safety of small children.
The car rolled gently forward as Ben read out the numbers on the houses that faced onto the green: 67, 69, 71.
“Where are the evens?” she said, as they circled slowly around the back of the building as though driving into a trap. This is how her life had felt, just before it broke—everything had been too connected. And now it was happening again: the unwitting journey, the unfunny choices, the idea that her son knew, of course he did, you could smell it on her still: the brackish water of the lake.
She spotted the window of the day room, up on the second floor, and she was still up there, checking her wrists. Smoking away. Staring for weeks at a patch on the wall. Ben unknown to her. Her daughter unknown. They had not happened inside her body; they had not been born.
“There it is! Seventy-four, seventy-four!”
She stopped the car, pulled the hand brake, and twisted in her seat to look at her son, who was undoing his seat belt in the back. Ben glanced up at her, and he was beautiful. His hair needed a comb, and there was a gleam of something under his nose, but he was so very much himself. He looked at her from under long lashes, as though he had known her for a long time, and she was not inside the building. She was here now, on the outside, with him.
“Be good,” she said, as he grabbed the overnight bag and was gone. For a boy who didn’t like girls, he was quick getting to Ava’s front door.
“I’ll pick you up at eleven tomorrow.”
He came doubling back then. She thought for a moment that he wanted to kiss her goodbye, but he was just looking for his phone. She handed it through the window, then stuck her face out after it, for mischief.
“Mnnnnmm,” she said, puckering up. And he did kiss her, abruptly, before running back to the house, where Ava was now standing on the porch to welcome him in. A little blond pixie, with a sequinned heart on her T-shirt, jigging up and down at the sight of him.
The kiss was a clumsy thing. Fleshy. Swift. There was a dot of cold on her cheek, from the tip of his nose.
“Ben!” she shouted. “Hang on. Ben!”
“What?”
“I would rather have the turkey live inside me.”
“O.K.!” He took her answer quite seriously.
“No contest.”
It was just a question, she thought. And she checked the rearview mirror before pulling out.
♦
Published in The New Yorker print edition of the March, 9 2020, issue.
Ze bracht Ben met de auto naar het huis van een vriendje. Die extra rit bezorgde haar die dag enige irritatie: ze had immers al genoeg andere dingen te doen. Toch genoot ze er ook van, ze genoot van de privacy in de auto en van hoe ze zijn stem over haar schouder hoorde, als ze in haar spiegels keek en de auto vertraagde, alvorens de bocht te nemen. Hij zat op de stoelverhoger – Ben was klein voor acht jaar – en tuurde uit het raam naar de straten van de voorstad en geparkeerde auto’s. Zij probeerde ondertussen de weg te vinden met behulp van zijn gsm. Ze had de gsm naast de versnellingspook op het grijze plastic dashboard gelegd. Het was niet makkelijk om het pijltje op het scherm te volgen. Het scherm van Bens gsm was immers meer barst dan scherm. Ben leek wel vergroeid te zijn met het ding, behalve als hij het weer eens uit zijn handen liet vallen. Ben staarde naar de buitenwereld alsof hij zelfs lichtjes verrast was dat die echt bestond. “Ik vind Barry McIntyre niet leuk”, zei hij.
“Nee? Waarom dan niet?”
Ze hadden hun beste gesprekken altijd in de auto. Als ze thuis waren geweest, had hij vast iets geantwoord als “Kweenie” of “Gewoon… daarom.” In de auto zei hij dingen als “Ik vind jongens wel leuk hoor. Ik hou van jongens.”
“Natuurlijk hou je van jongens.”
Ze vroeg zich af waarom hij niet op die manier met haar kon praten als ze tegenover elkaar zaten. Wat was het toch in haar blik waardoor hij steeds zijn schouders ophaalde en zich ongemakkelijk voelde?
“Je bent een jongen.”
“Dat weet ik toch” zei hij.
Ze was zijn moeder en daarom kon ze het niet laten – ook al probeerde ze nog zo het niet te doen – om telkens wanneer ze naar hem keek iets aan hem te verbeteren of hem te bewonderen. Ze deed echt haar best om niet een van die vrouwen te worden die dingen zei zoals “Zit nu toch eens rechtop” of “Blijf van je haar af!”
“Nou dan.”
Ze wierp een blik in de achteruitkijkspiegel en zag enkel de zijkant van zijn hoofd. ’s Winters kleurde zijn haar altijd donkerder. Binnen een jaar of twee zou het volledig bruin zijn.
“Ik haat basketbal gewoon.”
“Echt?”
“Ja, echt waar.”
Laatst had hij het woord “gay” als scheldwoord gebruikt. “Dat is zo gay” had hij tijdens het avondeten gezegd, waarop zijn zusje even niet zo goed wist wat te zeggen.
“Natuurlijk vind je basketbal wel leuk” zei ze met een warme stem. Wat een leugen.
Hij gaf geen antwoord.
“Speelt Barry McIntyre basketbal?”
In de achteruitkijkspiegel zag ze zijn hand naar zijn verbogen gezicht bewegen.
“Blijf van je neus af!” zei ze.
Het was moeilijk het te laten. Haar kinderen zouden niet altijd zo mooi zijn. Ze waren zo perfect en dan opeens niet meer. Ze hield te veel van hen om hen met rust te laten.
Terwijl zij verder reed, bekeek hij de buitenwijken van Dublin: bomen vol bloesems, halfopen bebouwing en een verschrompeld oud vrouwtje dat haar hond uitliet. Ze kende dan wel de straat waar de gps–app haar doorheen stuurde, maar het was een route die ze niet kende, die ze uit zichzelf nooit spontaan zou nemen. Bens vriendinnetje heette Ava en was nieuw in zijn klas. Ze woonde in St. Clare Crescent, dat blijkbaar dicht bij de snelweg lag. Maar ze namen de snelweg niet, ze kronkelden door een netwerk van smalle straten, waarvan ze sommige al eens eerder doorkruist had. Een van de straten bracht je naar het tuincentrum, een ander naar de hondenkapper, maar ze had geen idee dat ze zo met elkaar verbonden waren.
“Zou je liever…” begon Ben, maar stopte toen.
Als je Ben niet liet weten dat je naar hem aan het luisteren was, weigerde hij verder te praten.
“Wat?” zei ze uiteindelijk.
En nu hij wist dat hij haar volledige aandacht had, zei hij: “Zou je liever een beker lava drinken of verdrinken in een meer van lava?”
“Oh, dit meen je niet.”
“Wat zou je liever doen?”
“Niet nog eens.”
“Wat kies je?”
“Je kan geen lava drinken.”
“Echt wel.”
“In een beker?”
“Een stenen beker.”
“Dan maar verdrinken in het meer.”
“Zou je liever van een dak vallen of een boom op je hoofd krijgen?”
Hij was geobsedeerd door dilemma’s, zeker als ze onmogelijk waren.
“Geen een van de twee. Ik zou liever hebben dat het allebei niet gebeurt.”
“Zou je liever van een dak vallen of een boom op je hoofd krijgen?” vroeg hij nogmaals.
Misschien was hij wel geobsedeerd door de dood zelf. Maar je kon er op geen enkele manier onderuit komen.
“Dak” zei ze.
“Oké.”
“En jij?”
“Ook het dak” gaf hij toe.
“Je kan beter” zei ze.
Hij pauzeerde even en ging toen de uitdaging aan.
“Zou je liever doodgestoken worden door vuurmieren of ondersteboven aan je voeten aan een kraan vastgebonden worden tot je hoofd ontploft?”
“Mooi!”
Hij bleef altijd doorgaan tot ze volledig vast zat.
“Kraan, graag.”
“Zou je liever verdrinken in het donker of gewurgd worden in het donker?”
Hij bleef altijd doorgaan tot ze echt dood was.
“Meen je dat?”
“Een groot, donker meer vol palingen.”
“Echt niet. Absoluut niet. Ik zou liever hebben dat dat niet gebeurt.”
Ze werd tijdens het rijden plots overweldigd door de herinnering aan een nachtelijke zwempartij, vele jaren voor Bens geboorte. Het was in een meer op het Ierse platteland. Met een bende keerde ze terug van de pub, geen maan, geen seks, ze dacht na – niet die ochtend of de nacht ervoor, wanneer ze normaal de liefde zouden bedrijven in hun vakantiehuisje – en ze trok haar jurk over haar hoofd terwijl ze zich in de duisternis een weg baande naar het meer.
Natuurlijk was er in de groep een man die eigenlijk niet de man was waarmee ze op dat moment aan het daten was. Het was een andere, een verboden man. En geen van deze mannen zou later de vader worden van de jongen die nu op haar achterbank zat. Door zich zo uit te kleden in de nachtelijke verlatenheid van dat bos plaagde ze beide mannen, het was haar gelijk wie er wat mee zou doen. Het was allemaal erg lang geleden.
Haar blauw linnen jurk zat losjes en comfortabel. Haar ondergoed had waarschijnlijk wat meer franjes en zat wat minder comfortabel in die periode zonder autostoeltjes met kinderen die naar slaapfeestjes gereden moesten worden en telefoons die je de weg daarnaartoe vertelden. Haar lichaam was op dat moment ook slanker, had ze zich dat toen maar beseft. En ze was dronken, dus herinnerde ze zich maar flarden van de afdaling tot het plankenpadje aan de waterlijn. Het moment zelf beleefde ze ook in flarden, maar het vertraagde en klaarde op eens ze haar jurk op het nog warme hout liet glijden en ze over het water tuurde. Door de turfkorrels in het zijdezachte water leek het water bruin, zelfs overdag. Nu, in het midden van de nacht, was het donkerder dan je kon inbeelden, dus het was een soort zesde zintuig, het gevoel van open ruimte vóór haar.
Toen ze onder zich keek, zag ze de zwarte massa glanzen, net olie. Ze was aan het uiteinde van de steiger bezig zich van haar chique bh te bevrijden en schudde ‘m van zich af. Een mannenstem die zei dat ze moest stoppen. Een andere man die niks zei. Een vrouwenstem: “Nee, Michelle, serieus.” En daar ging ze. Ze duwde zich af van de houten rand en viel neer, werd verzwolgen door een klap water die overging in een vloeibare stilte en ze worstelde zich een weg terug naar boven, waar de lucht opnieuw begon. Zwart water werd zwarte lucht.
Toen ze boven water kwam en ronddraaide, kon ze de alcohol voelen aanzwellen onder haar huidoppervlak. Het water was eerder verkleumd dan koud. Of zij was verkleumd. Het water glipte langs haar, terwijl ze zich erdoor sleepte met lange, bovenarmse slagen die haar verwijderden van iedereen, ook al leek het alsof zij verankerd was op dezelfde plaats. Aan hun stemmen kon ze horen dat ze wel bewoog, de geluidsgolven die ze opving als ze zich door het oppervlak ploegde, richting het midden van het meer.
Als dat zelfs het midden was. Als ze zich zelfs wel aan het oppervlak bevond. Het was zo donker en nat dat het moeilijk was om te weten of haar ogen nu open of gesloten waren. Ze vreesde niet helemaal horizontaal te zwemmen, dat ze neerwaarts zwom, dat als ze haar hoofd draaide om naar adem te happen, er enkel water zou zijn.
Het geroep vanop de oever werd nu steeds sporadischer, alsof ze haar hadden opgegeven. Terwijl zij juist naar hen terugkeerde, of dat toch probeerde want de geluidsflarden gaven haar een gevoel van horizon en het was belangrijk dat niet te verliezen. Ze moest weten welke kant boven was. Ze trok het water langs haar lichaam en hoewel ze zich gaandeweg draaide, was ze niet zeker of ze aan het terugkeren was. Ze zou even moeten stoppen om zich te heroriënteren, maar ze kon niet stoppen, wou niet stoppen. Het was – plots en stiekem – zo zalig om niet te weten waar ze precies was of waar de rand van het meer was. Ze loste erin op. Ze zou nu kunnen verdrinken en het zou een waar genoegen zijn.
Ze ving een glimp op van haar bleke arm, een pezige glinstering die ze volgde – haar lichaam zijn eigen kompas – tot ze vanop de oever de stem van de man met wie ze zou moeten slapen hoorde, en ze de brandende sigaret zag van de man met wie ze dat niet zou moeten doen (en om één of andere reden ook nooit deed, misschien had ze hem volledig afgeschrikt). Haar grote gebaar verloor aan kracht in het ondiepe, door de scherpte van de stenen in het slib onder haar voeten terwijl ze uit het water kwam en beschuldigingen en koudhuidige seks.
De volgende ochtend schrok ze wakker, zonder enig besef van haar ietwat natte avontuur in het bos. Ze was zo stomdronken geweest de vorige nacht dat het zonder haar was gebeurd. Ze zat op de rand van het bed en liet de lucht in haar longen stromen. Ze leefde nog. Dat liet ze goed tot zich doordringen en hamerde ze zich in haar hoofd. Nooit zou ze dat nog doen. Ze was vierentwintig jaar oud en zette de dood voorgoed uit haar hoofd. Straalbezopen of nuchter, nooit zou ze ’s nachts nog in een donker meer zwemmen.
“Weet je Ben, je mag ’s nachts nooit gaan zwemmen” zei ze nu, meer dan twintig jaar later, terwijl ze achter het stuur van haar Hyundai Hybrid zat. Gas, rem, spiegel, koppeling.
“Wat heb je liever?” vroeg Ben.
“Nee, serieus. Je moet me beloven dat je zoiets nooit zal doen. Niet in een meer, want er is niet genoeg zout in een meer om je drijvend te houden, en vooral niet in de zee. De zee moet je altijd met respect behandelen. Hij is groter dan jou. Hoor je mij? En je mag nooit ofte nimmer zwemmen als je gedronken hebt of als je vrienden gedronken hebben. Als je een tiener bent en een vriend die al een paar biertjes opheeft, zegt: “Kom toch mee, het wordt leuk!”, wat zeg je dan?”
“Zou je liever?” zei Ben geduldig.
“Nee, absoluut niet. Ik zou absoluut niet liever. Ik zou niet liever op de ene of de andere manier sterven. Wat is jouw probleem, Ben?”
Ze reden door een straat vol nieuwe tweegezinswoningen, allemaal deprimerend klein en eindeloos hetzelfde. Kleine tuinen: lijsterbes, kersenboom, zilverberk, sierwilg, net een afzichtelijke pompom op een stok.
Ze wist niet wat ze hier deed. Het kwam om haar te vangen, zelfs hier. Het kwam om haar kinderen te vangen – wat dom van haar; het was haar uit het water gevolgd. De nachtelijke zwempartij was niet het einde; ze was nog lange tijd in de greep van de dood geweest, maanden, een jaar. Want natuurlijk kon je het meer verlaten, maar niet het verlangen zelf en al zijn mogelijkheden.
Toch werd er iets mogelijk gemaakt. Er werd iets reëel gemaakt. Iets werd opgelost door het bestaan van het kind op de achterbank.
“Zou je liever” zei Ben, “in een kalkoen leven of een levende kalkoen in jou hebben?
“Wat?”
“Zou je liever” herhaalde hij geduldig, “in een kalkoen leven of een levende kalkoen in jou hebben?”
“Dat is een hele goede vraag” zei ze.
“Wat zou je liever hebben?”
“Dat is echt een goede vraag. Dat is de beste tot nu toe.” Ze reikte naar de autoradio en zette die aan in de hoop hem af te leiden.
“Zijn we er?” De app stuurde haar naar rechts. “Is dat waar Ava woont?”
“Weet ik niet.”
“Ze is jouw vriendin.”
“Nee, dat is ze niet. Ze is niet mijn vriendin. Ze is alleen heel heel erg opdringerig.” Zijn hand rustte ondertussen verwachtingsvol op de logeertas naast hem toen ze de bocht nam door de grote, open poorten die uitkwamen op een nieuwbouw.
“Zijn we er?”
St. Clare Close, St. Clare Court. Het kleine doolhof lag rond een open groene ruimte en in het midden van al dat groen stond een groot gebouw van drie verdiepingen.
Het was St. Clare’s zelf.
Daar was het. Al die tijd was het daar geweest. Ze woonde er op vijf mijl vandaan, al meer dan tien jaar en nooit had ze zich gerealiseerd dat het in deze straat stond. Een straat waar ze af en toe eens passeerde als ze op weg was naar ergens anders.
Ze was hierheen gebracht met een taxi, bijna twintig jaar geleden toen het hier nog omgeven was door groene velden. Ze was doodsbang geweest dat de chauffeur aan het adres zou zien dat ze gek was, hoewel ze niet echt gek was; ze was gewoon enorm gebroken. Ze was zeker dat hij zou weten dat er een gebroken mens in zijn taxi zat, dat hij zich zou omdraaien om met haar te spotten als ze door de poort reden of als ze de oprijlaan afreden langs de verzorgde tuinen, naar dit grote huis, die instelling.
De Zusters van St. Clare en St. Agnes. Een privaat verzorgingstehuis.
‘Geschifte grieten’ zoals het bekend stond. De gekkenbak. Ze had het adres in haar zoons gsm getypt en er niks van gedacht.
“Zou je liever?” zei Ben.
Dus daarom moest ze terugdenken aan het meer.
Het was heel vreemd om van buitenaf naar het gebouw te kijken. Ze had haar tijd hier in een kleine kamer doorgebracht en had de gevel slechts een keer of twee gezien. Een eerste keer met een scheve blik, toen ze de trap opliep en misschien een tweede keer toen ze vlug nog eens achterom keek toen haar vader haar kwam halen. Ze was nooit in de tuinen geweest, waar nu mooie, nieuwe huizen stonden; ze mocht daar waarschijnlijk niet komen. Of, de kans was groter, dat ze haar geen kleren hadden gegeven.
Ze had veel geslapen, of toch stilgelegen, in haar ziekenhuisbed. Ze herinnerde zich wel nog dat ze voor een raam stond – misschien zelfs het raam op de derde verdieping, waar een dikke, ronde toren aan het gebouw hing. Ze wist dat de toren een trap had en dat ze eens van boven had uitgekeken zoals een vrouw in een sprookje– alleen was het geen sprookje, ze was lam van de Mogadon, om nog maar te zwijgen van alle andere troep die ze tweemaal per dag gehoorzaam slikte, terwijl ze zich afvroeg of ze ooit nog zou kunnen schijten. Dat leek niemand te schelen. Waar ze wel om gaven, waren je gevoelens. Hoewel, ‘geven om’ was misschien het verkeerde woord. Ze observeerden je gevoelens.
“Moeder” zei Ben, een woord dat hij enkel gebruikte wanneer hij echt geïrriteerd was. Ze was vergeten “Wat?” te antwoorden.
“Wat?” zei ze.
“Zou je liever in een kalkoen leven?”
“Is het hier?” vroeg ze. “Is dit waar ze woont?”
Ze was langzaam gestopt in het midden van de verlaten straat. Er waren wat kleine kinderen, eentje zelfs maar een peuter, aan het spelen op de brede, granieten trap die naar de voordeur van “De geschifte grieten” leidde. Nu was het een appartementencomplex geworden dat waarschijnlijk een hoop geld kost om in te wonen. Er kwamen nog andere herinneringen bij haar op terwijl ze naar de gevel keek: een soort balie, waar ze zich had aangemeld. Een grote leefruimte voor de nonnen, waar haar vader uit een chique fauteuil was rechtgestaan toen ze door de deur wandelde om naar huis te gaan. Het was de kamer met het hoge plafond links, waar de moeder van de spelende kinderen het gordijn opzij had gedaan om erop te letten dat ze niet te ver zouden gaan.
Er was een godvergeten ruimte geweest waar mensen gingen roken – ze vroeg zich af waar die ook alweer precies was. Ze rookten allemaal twintig sigaretten per dag, de gebroken dames uit de buitenwijken met hun bevende handen en hun mooie ochtendjassen. Ze zaten in die stinkende kamer met de fauteuils uit vinyl en keken naar hun polsen. Ze vroeg zich af wie daar nu woonde. Een drukbezet en jong iemand. Iemand die orchideeën had staan op de vensterbank van een raam dat vroeger dichtgespijkerd was. Deze persoon rookte niet. Deze persoon stapte uit een gezellig privé appartement in de gemeenschappelijke gang waar al die jaren geleden de ongelukkige mensen heen en weer liepen. Soms huilend, soms niet, zwijgend, starend naar de betaaltelefoon.
“Het is nummer 74.” Haar zoon sloeg een erg minachtende toon aan en ze besefte dat ze niet bewogen had, dat ze stil stond.
Ze realiseerde zich dat de peuter en het jonge kind ingesloten werden door de trappen. Ze bleven bovenaan spelen en fietsten met hun driewieler op het vlakke oppervlak. Ze bleven weg van de rand.
De afgelopen acht jaar van haar leven had ze de kindveiligheid voor jonge kinderen in de gaten gehouden.
De auto rolde langzaam vooruit terwijl Ben de nummers opnoemde van de huizen aan het grasveld: 67, 69, 71.
“Waar zijn de even nummers?” vroeg ze, terwijl ze langzaam rond de achterkant van het gebouw reed, alsof ze in de val zou lopen. Dit is hoe haar leven vroeger gevoeld had, voordat het in duigen viel – alles was te sterk met elkaar verweven geweest. En nu gebeurde het opnieuw: de onwetende reis, de flauwe keuzes, het gevoel dat haar zoon het wist, natuurlijk wist hij het, ze rook er nog steeds naar: het brakke water van het meer.
Ze merkte het raam van de recreatieruimte op, op de tweede verdieping en ze was daar nog steeds, haar polsen aan het controleren. De dag aan het wegroken. Weken aan een stuk naar een vlek op de muur aan het staren. Ben was haar onbekend. Haar dochter was haar onbekend. Ze hadden niet in haar lichaam gezeten; ze waren niet geboren.
“Daar is het! Vierenzeventig, vierenzeventig!”
Ze stopte de auto, trok de handrem aan en draaide zich om in haar zetel om naar haar zoon op de achterbank te kijken, die zijn gordel aan het losmaken was. Ben keek naar haar en hij was prachtig. Zijn haar moest geborsteld worden en er was een glans van iets onder zijn neus, maar hij was compleet zichzelf. Hij keek haar aan van onder zijn lange wimpers, alsof hij haar al lang kende en ze was niet in het gebouw. Ze was hier nu, buiten, met hem.
“Wees braaf” zei ze. Hij nam zijn logeertas en was weg. Voor een jongen die meisjes niet leuk vond, stond hij toch snel aan Ava’s voordeur.
“Ik pik je morgen om elf uur op.”
Hij kwam nog eens terug dan. Ze dacht even dat hij haar een afscheidskus kwam geven, maar hij zocht gewoon naar zijn gsm. Ze gaf hem door het raam en stak haar gezicht er ook door om hem te plagen.
“Mnnnnmm” zei ze terwijl ze haar lippen tuitte. En hij gaf haar een kus, snel, voordat hij terug rende naar het huis, waar Ava nu in de deur stond om hem te verwelkomen. Een klein blond elfje, met een T–shirt met lovertjes in de vorm van een hartje erop, dat springend op en neer ging toen ze hem zag.
De kus was klungeling. Vlezig. Vlug. Er was een koude vlek op haar wang, door de top van zijn neus.
“Ben!” riep ze. “Wacht even. Ben!”
“Wat?”
“Ik zou liever een levende kalkoen in mij hebben.”
“Oké!” Hij nam haar antwoord vrij serieus.
“Mee eens.”
Het was maar gewoon een vraag, dacht ze. En ze keek in haar achteruitkijkspiegel voor ze weer vertrok.
Translation commentary
Laura Bogaert
This commentary discusses some of the challenges encountered during the translation process of Anne Enright’s short story “Night Swim”, which was first published on 2 March 2020 in The New Yorker. First, however, I will explain how the final version of this translation came into being, then I will give more information about the translation strategy that was adopted and how this affected the choices I made.
For the final version of the translation of Enright’s short story “Night Swim” I based myself on translations that were made by myself and my fellow students (Ghent University[1]). All students had submitted a translation of a passage and I volunteered to make a final version of the whole text. I first and foremost based myself on these individual translations: I compared the given translations with the source text and adapted the translation where I deemed it to be necessary.
The strategy I adopted was one of ‘faithful translation’ (Newmark, 1988, p.46), which means that the translation tries to be as faithful as possible to the original text and that the denotations and connotations in source and target texts are as similar as possible. This is also called a foreignizing or an exoticized translation. As a result, the Dutch translation might at times seem odd to a Dutch reading public. This also implies that if a fellow student had opted to pursue a domesticating translation, I changed the elements that were domesticated in his or her translation. This does, however, not imply that the choice on whether or not to preserve some elements was always easy. In the following paragraphs I will therefore discuss some of these problems.
A first example of a challenge is the frequent use of dashes. Dashes are used to separate a strong interruption (something that violently disrupts the flow of a sentence) from the rest of the sentence (Larry Trask, 1997). Anne Enright uses dashes to announce that something important will follow and, as a result, the preservation of these dashes is of the utmost importance. Dashes are, however, more frequent in English than in Dutch. The decision to use these dashes in Dutch will therefore attract the attention of the Dutch reading public which does not necessarily happen when the short story is read by a British/ English-speaking public. A solution would have been to replace the dashes by commas, which frequently occur in Dutch. Nevertheless, I decided to preserve these dashes as the visual aspect is also important in this text.
Another example is the use of the imperial system instead of the metric system. I opted to preserve the use of the imperial system, although I realized that a Dutch reader would have to consult the internet or would have to use their common knowledge to understand which distance is meant. I doubted this decision even though I wanted to have an adequate translation. I wondered whether a Dutch reader would make the effort to research the word mile which is quite an important word in this story as it tells us something about how close the main character lived to the nursing home. In the translation I still opted to use the foreign measure “mijl” (mile) instead of kilometer (kilometre) as I believe that readers could deduce the closeness to the nursing home from the surrounding sentences.
Another problem I encountered concerned words that did not have a Dutch equivalent or that had a completely different name in Dutch than in English. How can we best translate these types of words? Words such as Scraggy Aggy’s and Mogadon, for instance, caused problems. Scraggy Aggy’s is a derogative name used to refer to the nursing home. Translating it literally (e.g. prikkelbare panlat, magere geïrriteerde) makes no sense to a Dutch public and it causes the meaning to get lost. In this case, I opted to translate the meaning and not the words themselves. Scraggy means very thin, not looking healthy, Aggy is a slang term that means annoying or annoyed. It refers to the fact that mentally ill people often neglect their appearances and their health. As a result, they sometimes look very fragile and unhealthy. In addition to this, they sometimes might be grumpy and express their irritation, because they no longer have the ability to keep up appearances and react in a socially accepted way. I tried to catch these connotations in my translation. Some possible translations were De geschifte grieten, de gekke wijven and het gekkenhuis. I opted for De geschifte grieten as it contains alliteration, which would compensate for the loss of the female rhyme in Scraggy Aggy. Nevertheless, I have to admit that I am not completely sure whether or not nursing facilities were/ are gender specific. I could not find any information on this topic. If they are not gender-specific than maybe het gekkenhuis is the best option. I do however believe that de geschifte grieten is also justifiable as in the past there was the belief that mostly women were affected by mental illness.
A second word that caused problems was the word Mogadon as it refers to the name of a medicine and these names are often culture-/country-specific. I decided to preserve this name to keep the foreignness of the text. If a reader does not know the medication, which is plausible, he or she can google it: I googled Mogadon and the Dutch equivalent (Nitrazepam) and extra information about its use appeared immediately.
In this commentary I tried to explain the approach I used when translating this text and how this choice affected the translation choices that I made. I opted to preserve the foreignizing character of the text as much as possible and as a result I made translation choices that sometimes might seem odd, but that in fact support this approach. I chose to preserve the foreignizing character of the text as the aim of this project was to introduce readers from all over the world to Anne Enright and Irish writers in general and to arouse the reader’s curiosity. To be able to achieve this goal, it was crucial to preserve these features that are characteristic of her work as otherwise the text would lose its peculiarity and as a result would not have the desired effect.
Bibliography
Dictionary.com. (s.d.). Aggy. Retrieved June 19, 2022 from https://www.dictionary.com/e/slang/aggy/#:~:text=Aggy%20is%20a%20slang%20term,irritated%E2%80%9D%20or%20%E2%80%9Cirritating.%E2%80%9D
Dictionary.com. (s.d.). Scraggy. Retrieved June 19, 2022 from https://www.dictionary.com/browse/scraggy
Newmark, P. (1988). A Textbook of Translation. New York: Prentice Hall International.
Trask, L. (1997). The Dash. Retrieved June 28, 2022 from https://www.sussex.ac.uk/informatics/punctuation/hyphenanddash/dash