You must always check a silence, not because the baby might have choked, but because it is in the middle of destroying something, thoroughly and slowly, with great and secret pleasure. It is important to remember this — you run back to the room, not to see if the baby needs resuscitation, but to save your floppy disks. Once you realise where the balance actually lies you can free yourself from the prison of worry. I know this. I am an expert. Some people, as they mount the stairs, might listen for the sound of a toy still in use — to me, this was the sound of the baby randomly kicking buttons in a sudden choking or epileptic fit. I used to read the ‘Emergencies’ section in the How to Kill Your Baby books all the time. The How to Kill Your Baby books are so popular that I assume some part of us wants to do just that. If the unconscious works by opposites, then it is a murderous business too, giving birth.
How to Kill Your Baby: A List:
Too much salt, fungally infected honey, a slippy bath surface, suddenly jealous pets, permanently jealous siblings, a stupid or pathological babysitter, the stairs, a house that goes on fire while you are ‘outside moving the car’, a child-snatcher, a small plastic toy, a playful jiggle that is as bad as a shake, an open cutlery drawer, a necklace, a string, a plastic bag, a piece of burst balloon, an electric cord, a telephone cord, a lollipop, a curtain cord, an inhaled sweet, an accidentally suffocating pillow, a smoky room, the wrong kind of mattress, an open window, a milk allergy, a nut allergy, a bee sting, a virus, a bacterial infection, a badly balanced walker, a bottle of bleach, all kinds of weedkiller, both on the lawn or in the bottle, pesticides, miscellaneous fumes, all carcinogens including apples, a failure to apply sun cream, the lack of a hat, battery-produced eggs, inorganic meat, cars. You might also have Munchausen’s syndrome by proxy without knowing it, so it is a good idea to check yourself for this, from time to time.
As far as I can see from the news reports, one of the most dangerous creatures in a child’s life is a stepfather, but the books don’t seem to mention them. They warn against mothers’ endless sloppiness with dangerous domestic objects, but they never mention their taste in men.
When the baby is eight months old, she cries every time I move out of sight. This separation anxiety can get quite wearing — it is so large and so illogical. Besides, I don’t need to be reminded that I’m not going anywhere, I am with this baby all the time. But I wonder if part of the problem isn’t my own anxiety when I leave the room. Will she still be alive when I get back? I picture the court case.
‘And why, pray tell, did you leave the baby?’
‘I . . . A call of nature, your honour.’
He pauses. A ripple of sympathy runs through the courtroom.
‘Well, I suppose even the best mothers must er um,’ though you know he thinks we shouldn’t. ‘Case dismissed. I suppose.’
Mothers worry. Fathers worry too, of course. But mothers are supposed to worry, and fathers are supposed to reassure. Yes, she is all right on the swing, no, he will not fall into the stream, yes, I will park the buggy in the shade, oh, please get a grip.
Is it really a gender thing? Maybe the people who worry most are the ones who spend the most time with the baby, because babies train us into it — the desperation of holding, walking, singing, distracting. Babies demand your entire self, but it is a funny kind of self. It is a mixture of the ‘all’ a factory worker gives to the conveyor belt and the ‘all’ a lover offers to the one he adores. It involves, on both counts, a fair degree of self-abnegation.
This is why people who mind children suffer from despair; it happens all of a sudden — they realise, all of a sudden, that they still exist. It is to keep this crux at bay perhaps — that is why we worry. Because worry is a way of not thinking something through.
I think worry is a neglected emotion — it is something that small-minded people do — but it has its existential side too. Here is the fire that burns, the button that chokes, here is the kettle, the car, the bacterium, the man in a mac. On the other side is something so vulnerable and yet so huge — there is something unknowable about a baby. And between these two uncertainties is the parent; completely responsible, mostly helpless, caught in an ever-shrinking circle of guilt and protectiveness, until a kind of frozen passivity sets in. There is a kind of freedom to it too — the transference of dread from the self to the child is so total: it makes you disappear. Ping! Don’t mind me.
The martyred mother is someone uplifted, someone who has given everything. She is the reason we are all here. She is also, and even to herself, a pain in the neck.
I think mothers worry more than fathers because worry keeps them pregnant. To worry is to possess, contain, hold. It is the most tenacious of emotions. A worry — and a worrier — never lets go. ‘It never ends,’ says my mother, ‘it never ends,’ meaning the love, but also the fret.
Because worry has no narrative, it does not shift, or change. It has no resolution. That is what it is for — not ending, holding on. And sometimes it is terrible to be the one who is held, and mostly it is just irritating, because the object of anxiety is not, after all, you. We slip like phantoms from our parents’ heads, leaving them to clutch some Thing they call by our name, because a mother has no ability to let her child go. And then, much later, in need, or in tragedy, or in the wearing of age, we slip back into her possession, because sometimes you just want your mother to hold you, in her heart if not in her arms, as she is still held by her own mother, even now, from time to time.
Anne Enright, ‘Worry’ in Making Babies: Stumbling into Motherhood, London: Vintage, 2005, 177-79.
Секогаш мора да го провериш секое затишје, не затоа што бебето можеби се задавило, туку затоа што тоа е сред уништување на нешто, и тоа темелно и полека, со големо и скришно задоволство. Најважно е ова да се запомни – трчаш назад кон собата, не за да видиш дали на бебето му треба реанимација, туку за да си ги спасиш флопи дискетите. Кога ќе сфатиш каде всушност лежи мерата, е тогаш можеш да се ослободиш од занданата на секирацијата. Го знам ова. Експерт сум. Некои луѓе, како што се искачуваат по скалите, можеби слушаат звук на играчка со која си игра – за мене, ова беше звукот на бебето кое на тепка удира по копчињата во ненадејно гушење или епилептичен напад. Едно време постојано ja читав секцијата за „Итни случаи“ во книгите Како да го убиеш своето бебе. Книгите Како да го убиеш своето бебе се толку популарни што претпоставувам дека има одредено делче во нас самите што посакува тоа и да го направи. Ако потсвеста работи според спротивности, тогаш убиствена работа е, исто така, и да раѓаш.
Како да го убиеш своето бебе: список:
Премногу сол, габично заразен мед, лизгава бањска површина, непредвидливо љубоморни миленичиња, трајно љубоморни братчиња и сестричиња, глупава или патолошка бебиситерка, скалите, куќата што вивнува во пламен додека ти си „надвор преместувајќи си го автомобилот“, крадец на деца, мала пластична играчка, игри во скокотање кое е исто толку опасно како и нишање, отворена фиока со прибор за јадење, ланче, жица, ќеса, парче од пукнат балон, електричен гајтан, гајтан од телефон, лижавче, јаже од завеса, вдишано благце, несакајќи угушлива перница, зачадена соба, погрешен вид душек, отворен прозорец, алергија на млеко, алергија на јаткасти плодови, убод од пчела, вирус, бактериска инфекција, неурамнотежен пешак, шише варикина, сите видови средства против плевел, и на тревник и од шише, пестициди, разни миризливи стапчиња, сите канцерогени меѓу кои и јаболката, неуспешно нанесување крема за сончање, неносење капа, јајца од кокошки што живеат во батериски кафези, неорганско месо, автомобили. Може и да имаш манчхаузенов синдром со полномошно и без да знаеш, па не е лошо да се проверуваш, од време на време.
Колку што можам да видам од известувањата на вестите, едно од најопасните суштества во животот на детето е очувот, но тоа како и да не се споменува во книгите. Тие предупредуваат за бескрајната несовесност на мајките со опасни домашни предмети, но никогаш не го споменуваат својот опит кај мажите.
Кога бебето ќе наполни осум месеци, таа плаче секојпат кога ќе ѝ се тргнам од пред очи. Oваа анксиозност на разделба може да е многу исцрпувачка – толку е голема и толку нелогична. Впрочем, не ми треба потсетување дека никаде не одам, со бебево сум цело време. Но, се прашувам дали делумно проблемот лежи во мојата анксиозност откако ќе ја напуштам собата. Дали таа сѐ уште ќе биде жива кога ќе се вратам? Пред очи ми е судското рочиште.
„И, ве молам, појаснете, зошто го напуштивте бебето?“
„Па.. Повик од природата, почитуван судија.“
Тој замолчува. Шум на сочувство одекнува во судницата.
„Па добро, веројатно и на најдобрите мајки може да им се случи тоа, нели, да мораат аа“, иако знаеш дека тој мисли дека не би смееле. „Случајот се отфрла. Претпоставувам.“
Мајките се секираат. И татковците се секираат, секако. Но, од мајките се очекува да се секираат, а од татковците да успокојуваат. Да, добра е таму на лулашката, не, тој нема да падне во поточето, да, ќе ја паркирам количката под сенка, ох, дај те молам соземи се.
Дали ова навистина има врска со родот? Можеби луѓето што најмногу се секираат се оние што најмногу време поминуваат со бебето бидејќи бебињата така нѐ тренираат – очајот од држењето в раце, одењето, пеењето, одвлекувањето на занимавањето. Бебињата ти го земаат сето твое себство, но тоа е едно чудно себстсво. Тоа е мешавина од она „сѐ“ што работникот во фабрика го дава на лентата, и она „сѐ“ што љубовникот му го нуди на оној што го обожава. Тоа подразбира, од двете страни, доволна доза на себеодрекување.
Поради оваа причина луѓето кои се грижат за деца очајуваат; ова се случува ненадејно – тие сфаќаат, ненадејно, дека сѐ уште постојат. Можеби ова се случува за да се држи суштината во безизлезна положба – затоа и се секираме. Затоа што секирацијата е начин на непромислување на нештото до крај.
Мислам дека секирацијата е запoставена емоција – тоа е нешто што го прават тесноградите луѓе – но си има тоа и една егзистенцијална страна. Тука ви е огнот што гори, копчето што гуши, тука ви е чајникот, автомобилот, бактеријата, човекот во мантилот за дожд. Од другата страна, пак, тоа е нешто толку кревко а толку огромно – има нешто што е неспознајно кај бебињата. И помеѓу овие две неизвесности стои родителот; потполно одговорен, во голема мера беспомошен, фатен во круг на вина и заштита што постојано се стеснува, сѐ додека не се вкотви некаква вкочанета пасивност. Има тука и некаква слобода – пренесувањето на стравот од себството на детето е толку потполно: прави да исчезнеш. Ѕвек! Баталете ме мене.
Мајката-маченичка е некој ведар, некој кој дал сѐ од себе. Таа е причината што сме сите тука. Таа е, исто така, дури и за себе, жива здодевност.
Мислам дека мајките повеќе се секираат од татковците затоа што секирацијата им ја продолжува бременоста. Да се секираш, значи да поседуваш, да содржиш, да држиш. Toa e најистрајната емоција. Секирацијата – и оној кој се секира – никогаш не ги пушта работите. „Тоа никогаш не завршува“, ми вели мајка ми, „никогаш не завршува“, мислејќи на љубовта, но и на секирацијата.
Затоа што љубовта нема наратив, не се преместува, ниту се менува. Таа нема разрешување. Таа е токму за тоа – не за завршеток, туку за заддржување. А понекогаш е ужасно да бидеш оној што е држен, и честопати тоа е едноставно иритантно, затоа што ти си, на крајот на краиштата, објектот на анксиозноста. Се слизнуваме како илузии од главите на нашите родители, дозволувајќи им да се зграпчат за Нештото што го нарекуваат по нашето име, затоа што една мајка ја нема способноста да го пушти своето дете. А тогаш, многу подоцна, по потреба, или поради некоја трагедија, или со тек на староста, се промушнуваме одново во нејзината сопственост бидејќи понекогаш сакаш само мајка ти да те подржи, во нејзиното срце ако не и во нејзините прегратки, како што нејзе сѐ уште ја прегрнува нејзината мајка, па дури и сега, од време на време.
You must always check a silence, not because the baby might have choked, but because it is in the middle of destroying something, thoroughly and slowly, with great and secret pleasure. It is important to remember this — you run back to the room, not to see if the baby needs resuscitation, but to save your floppy disks. Once you realise where the balance actually lies you can free yourself from the prison of worry. I know this. I am an expert. Some people, as they mount the stairs, might listen for the sound of a toy still in use — to me, this was the sound of the baby randomly kicking buttons in a sudden choking or epileptic fit. I used to read the ‘Emergencies’ section in the How to Kill Your Baby books all the time. The How to Kill Your Baby books are so popular that I assume some part of us wants to do just that. If the unconscious works by opposites, then it is a murderous business too, giving birth.
How to Kill Your Baby: A List:
Too much salt, fungally infected honey, a slippy bath surface, suddenly jealous pets, permanently jealous siblings, a stupid or pathological babysitter, the stairs, a house that goes on fire while you are ‘outside moving the car’, a child-snatcher, a small plastic toy, a playful jiggle that is as bad as a shake, an open cutlery drawer, a necklace, a string, a plastic bag, a piece of burst balloon, an electric cord, a telephone cord, a lollipop, a curtain cord, an inhaled sweet, an accidentally suffocating pillow, a smoky room, the wrong kind of mattress, an open window, a milk allergy, a nut allergy, a bee sting, a virus, a bacterial infection, a badly balanced walker, a bottle of bleach, all kinds of weedkiller, both on the lawn or in the bottle, pesticides, miscellaneous fumes, all carcinogens including apples, a failure to apply sun cream, the lack of a hat, battery-produced eggs, inorganic meat, cars. You might also have Munchausen’s syndrome by proxy without knowing it, so it is a good idea to check yourself for this, from time to time.
As far as I can see from the news reports, one of the most dangerous creatures in a child’s life is a stepfather, but the books don’t seem to mention them. They warn against mothers’ endless sloppiness with dangerous domestic objects, but they never mention their taste in men.
When the baby is eight months old, she cries every time I move out of sight. This separation anxiety can get quite wearing — it is so large and so illogical. Besides, I don’t need to be reminded that I’m not going anywhere, I am with this baby all the time. But I wonder if part of the problem isn’t my own anxiety when I leave the room. Will she still be alive when I get back? I picture the court case.
‘And why, pray tell, did you leave the baby?’
‘I . . . A call of nature, your honour.’
He pauses. A ripple of sympathy runs through the courtroom.
‘Well, I suppose even the best mothers must er um,’ though you know he thinks we shouldn’t. ‘Case dismissed. I suppose.’
Mothers worry. Fathers worry too, of course. But mothers are supposed to worry, and fathers are supposed to reassure. Yes, she is all right on the swing, no, he will not fall into the stream, yes, I will park the buggy in the shade, oh, please get a grip.
Is it really a gender thing? Maybe the people who worry most are the ones who spend the most time with the baby, because babies train us into it — the desperation of holding, walking, singing, distracting. Babies demand your entire self, but it is a funny kind of self. It is a mixture of the ‘all’ a factory worker gives to the conveyor belt and the ‘all’ a lover offers to the one he adores. It involves, on both counts, a fair degree of self-abnegation.
This is why people who mind children suffer from despair; it happens all of a sudden — they realise, all of a sudden, that they still exist. It is to keep this crux at bay perhaps — that is why we worry. Because worry is a way of not thinking something through.
I think worry is a neglected emotion — it is something that small-minded people do — but it has its existential side too. Here is the fire that burns, the button that chokes, here is the kettle, the car, the bacterium, the man in a mac. On the other side is something so vulnerable and yet so huge — there is something unknowable about a baby. And between these two uncertainties is the parent; completely responsible, mostly helpless, caught in an ever-shrinking circle of guilt and protectiveness, until a kind of frozen passivity sets in. There is a kind of freedom to it too — the transference of dread from the self to the child is so total: it makes you disappear. Ping! Don’t mind me.
The martyred mother is someone uplifted, someone who has given everything. She is the reason we are all here. She is also, and even to herself, a pain in the neck.
I think mothers worry more than fathers because worry keeps them pregnant. To worry is to possess, contain, hold. It is the most tenacious of emotions. A worry — and a worrier — never lets go. ‘It never ends,’ says my mother, ‘it never ends,’ meaning the love, but also the fret.
Because worry has no narrative, it does not shift, or change. It has no resolution. That is what it is for — not ending, holding on. And sometimes it is terrible to be the one who is held, and mostly it is just irritating, because the object of anxiety is not, after all, you. We slip like phantoms from our parents’ heads, leaving them to clutch some Thing they call by our name, because a mother has no ability to let her child go. And then, much later, in need, or in tragedy, or in the wearing of age, we slip back into her possession, because sometimes you just want your mother to hold you, in her heart if not in her arms, as she is still held by her own mother, even now, from time to time.
Anne Enright, ‘Worry’ in Making Babies: Stumbling into Motherhood, London: Vintage, 2005, 177-79.
Секогаш мора да го провериш секое затишје, не затоа што бебето можеби се задавило, туку затоа што тоа е сред уништување на нешто, и тоа темелно и полека, со големо и скришно задоволство. Најважно е ова да се запомни – трчаш назад кон собата, не за да видиш дали на бебето му треба реанимација, туку за да си ги спасиш флопи дискетите. Кога ќе сфатиш каде всушност лежи мерата, е тогаш можеш да се ослободиш од занданата на секирацијата. Го знам ова. Експерт сум. Некои луѓе, како што се искачуваат по скалите, можеби слушаат звук на играчка со која си игра – за мене, ова беше звукот на бебето кое на тепка удира по копчињата во ненадејно гушење или епилептичен напад. Едно време постојано ja читав секцијата за „Итни случаи“ во книгите Како да го убиеш своето бебе. Книгите Како да го убиеш своето бебе се толку популарни што претпоставувам дека има одредено делче во нас самите што посакува тоа и да го направи. Ако потсвеста работи според спротивности, тогаш убиствена работа е, исто така, и да раѓаш.
Како да го убиеш своето бебе: список:
Премногу сол, габично заразен мед, лизгава бањска површина, непредвидливо љубоморни миленичиња, трајно љубоморни братчиња и сестричиња, глупава или патолошка бебиситерка, скалите, куќата што вивнува во пламен додека ти си „надвор преместувајќи си го автомобилот“, крадец на деца, мала пластична играчка, игри во скокотање кое е исто толку опасно како и нишање, отворена фиока со прибор за јадење, ланче, жица, ќеса, парче од пукнат балон, електричен гајтан, гајтан од телефон, лижавче, јаже од завеса, вдишано благце, несакајќи угушлива перница, зачадена соба, погрешен вид душек, отворен прозорец, алергија на млеко, алергија на јаткасти плодови, убод од пчела, вирус, бактериска инфекција, неурамнотежен пешак, шише варикина, сите видови средства против плевел, и на тревник и од шише, пестициди, разни миризливи стапчиња, сите канцерогени меѓу кои и јаболката, неуспешно нанесување крема за сончање, неносење капа, јајца од кокошки што живеат во батериски кафези, неорганско месо, автомобили. Може и да имаш манчхаузенов синдром со полномошно и без да знаеш, па не е лошо да се проверуваш, од време на време.
Колку што можам да видам од известувањата на вестите, едно од најопасните суштества во животот на детето е очувот, но тоа како и да не се споменува во книгите. Тие предупредуваат за бескрајната несовесност на мајките со опасни домашни предмети, но никогаш не го споменуваат својот опит кај мажите.
Кога бебето ќе наполни осум месеци, таа плаче секојпат кога ќе ѝ се тргнам од пред очи. Oваа анксиозност на разделба може да е многу исцрпувачка – толку е голема и толку нелогична. Впрочем, не ми треба потсетување дека никаде не одам, со бебево сум цело време. Но, се прашувам дали делумно проблемот лежи во мојата анксиозност откако ќе ја напуштам собата. Дали таа сѐ уште ќе биде жива кога ќе се вратам? Пред очи ми е судското рочиште.
„И, ве молам, појаснете, зошто го напуштивте бебето?“
„Па.. Повик од природата, почитуван судија.“
Тој замолчува. Шум на сочувство одекнува во судницата.
„Па добро, веројатно и на најдобрите мајки може да им се случи тоа, нели, да мораат аа“, иако знаеш дека тој мисли дека не би смееле. „Случајот се отфрла. Претпоставувам.“
Мајките се секираат. И татковците се секираат, секако. Но, од мајките се очекува да се секираат, а од татковците да успокојуваат. Да, добра е таму на лулашката, не, тој нема да падне во поточето, да, ќе ја паркирам количката под сенка, ох, дај те молам соземи се.
Дали ова навистина има врска со родот? Можеби луѓето што најмногу се секираат се оние што најмногу време поминуваат со бебето бидејќи бебињата така нѐ тренираат – очајот од држењето в раце, одењето, пеењето, одвлекувањето на занимавањето. Бебињата ти го земаат сето твое себство, но тоа е едно чудно себстсво. Тоа е мешавина од она „сѐ“ што работникот во фабрика го дава на лентата, и она „сѐ“ што љубовникот му го нуди на оној што го обожава. Тоа подразбира, од двете страни, доволна доза на себеодрекување.
Поради оваа причина луѓето кои се грижат за деца очајуваат; ова се случува ненадејно – тие сфаќаат, ненадејно, дека сѐ уште постојат. Можеби ова се случува за да се држи суштината во безизлезна положба – затоа и се секираме. Затоа што секирацијата е начин на непромислување на нештото до крај.
Мислам дека секирацијата е запoставена емоција – тоа е нешто што го прават тесноградите луѓе – но си има тоа и една егзистенцијална страна. Тука ви е огнот што гори, копчето што гуши, тука ви е чајникот, автомобилот, бактеријата, човекот во мантилот за дожд. Од другата страна, пак, тоа е нешто толку кревко а толку огромно – има нешто што е неспознајно кај бебињата. И помеѓу овие две неизвесности стои родителот; потполно одговорен, во голема мера беспомошен, фатен во круг на вина и заштита што постојано се стеснува, сѐ додека не се вкотви некаква вкочанета пасивност. Има тука и некаква слобода – пренесувањето на стравот од себството на детето е толку потполно: прави да исчезнеш. Ѕвек! Баталете ме мене.
Мајката-маченичка е некој ведар, некој кој дал сѐ од себе. Таа е причината што сме сите тука. Таа е, исто така, дури и за себе, жива здодевност.
Мислам дека мајките повеќе се секираат од татковците затоа што секирацијата им ја продолжува бременоста. Да се секираш, значи да поседуваш, да содржиш, да држиш. Toa e најистрајната емоција. Секирацијата – и оној кој се секира – никогаш не ги пушта работите. „Тоа никогаш не завршува“, ми вели мајка ми, „никогаш не завршува“, мислејќи на љубовта, но и на секирацијата.
Затоа што љубовта нема наратив, не се преместува, ниту се менува. Таа нема разрешување. Таа е токму за тоа – не за завршеток, туку за заддржување. А понекогаш е ужасно да бидеш оној што е држен, и честопати тоа е едноставно иритантно, затоа што ти си, на крајот на краиштата, објектот на анксиозноста. Се слизнуваме како илузии од главите на нашите родители, дозволувајќи им да се зграпчат за Нештото што го нарекуваат по нашето име, затоа што една мајка ја нема способноста да го пушти своето дете. А тогаш, многу подоцна, по потреба, или поради некоја трагедија, или со тек на староста, се промушнуваме одново во нејзината сопственост бидејќи понекогаш сакаш само мајка ти да те подржи, во нејзиното срце ако не и во нејзините прегратки, како што нејзе сѐ уште ја прегрнува нејзината мајка, па дури и сега, од време на време.
Translation Commentary
Anastazija Stoshikj
One of the things that I found challenging was the transfer of tone, and conveying the same mood of the original text into my translation was not as easy as I thought. I found the mood implied by the writer's choice of words to be a bit nihilistic and, at times, anxious and raw and vulnerable. I figured that the best way to express this mood was to translate particular phrases as colloquialisms in Macedonian without ruining the literary treasure of the original, including the title itself. Секирација (sekiracija) is a colloquialism that implies worry, anxiety, discomfort, uneasiness, trepidation. Also, I had a hard time translating phrases or words that are non-existent or uncommon in Macedonian, for instance: floppy disks, weedkiller, child-snatcher, nut (there is no single-word name for nuts in Macedonian); battery-produced eggs was also challenging to translate, since it refers to a whole concept of how egg-laying hens are kept, and has no equivalent single phrase in Macedonian, so it has to be clarified; call of nature - in Macedonian I would say "каде што кралот оди пешки“ (literal translation: "Where the king goes on foot" but if I used this phrase then I would have to add another line in the text which would probably cause a digression from the original wordings and change the lines too much, and additionally, this phrase has humorous connotation in Macedonian).