She was driving Ben to a friend’s house, and this added journey was the cause of some irritation in her day; she had too much else to do. Though she did like the privacy of the car, the feeling of his voice coming over her shoulder as she checked the mirror and slowed to make a turn. He was up on the booster seat—Ben was small for eight—and he looked out the window at suburban streets and parked cars, while she used his mobile phone to map the route. She had it down by the gearshift, propped up on the gray plastic fascia. It was hard to read the little arrow through the disaster of Ben’s cracked screen—the thing was rarely out of his hand, unless he dropped it. Now he looked out on the real world as though mildly surprised it was there.“I don’t like Barry McIntyre,” he said.
“No? Why not?”
They had their best chats in the car. If they’d been at home, he would have said, “Dunno,” or “Just . . .” In the car, he said things like “I like boys, though. I do like boys.”
“Of course you do.”
She wondered why he couldn’t speak when they were face to face. What was it about her eyes on him that made him shrug and shift under his clothes?
“You are a boy.”
“I know that,” he said.
Of course, she was his mother, so when she looked at him she was always checking him over to adjust or admire. Though she tried not to. She really tried not to turn into the kind of woman who said, “Sit up straight,” or “Leave your hair alone.”
“Well, then.”
She glanced at the rearview mirror and saw only the side of his head. His coarse hair was darkening through the winter. In a year or two, it would be fully brown.
“I just hate basketball.”
“Do you?”
“I really do.”
Recently, he had used the word “gay” as an insult. “That’s so gay,” he’d said at dinner, and his little sister missed a beat.
“Of course you like basketball,” she said warmly. That lie.
He did not answer.
“Does Barry McIntyre play basketball?”
In the rearview mirror, she saw his hand move toward his hidden face.
“Leave your nose alone!” she said.
It was hard not to. They were so temporarily beautiful, her children. They were so perfect, and then they were not perfect. She loved them too much to let them be.
She drove on while he watched the Dublin suburbs: spring trees, semidetached houses, a bundled old citizen walking her dog. The phone app was taking her down a familiar street, though it was an unfamiliar route, one she would not have known to take herself. Ben’s friend was called Ava, and she was new. She lived in St. Clare Crescent, which was somewhere near the motorway, apparently. But they did not take the motorway; they took a network of small streets, some of which she had driven down before—this was the way to the garden center, that was the way to the dog groomer’s—without knowing that you could cross from one to the other if you turned at the right place.
“Would you rather?” Ben said, then he stopped.
If you did not let Ben know that you were listening, he would refuse to continue.
“What?” she said, finally.
And, now that he knew he had her full attention, he said, “Would you rather drink a cup of lava or be drowned in a lava lake?”
“Oh, Christ.”
“Would you rather?”
“Not this again.”
“Which?”
“You can’t drink lava.”
“Yes, you can.”
“In a cup?”
“A stone cup.”
“I’ll take the lake.”
“Would you rather fall off a roof or have a tree fall on your head?”
He was obsessed with choices, especially impossible ones.
“Neither. I would rather neither of those things happened to me.”
“Would you rather fall off a roof,” he insisted, “or have a tree fall on your head?”
Maybe he was obsessed with death itself. There was no getting out of it, one way or the other.
“Roof,” she said.
“O.K.”
“What about you?”
“Yeah, roof,” he admitted.
“Not your best,” she said.
He paused, took the challenge.
“Would you rather be stung to death by fire ants or strung up by your toes from a big crane until your head burst?”
“Lovely!”
He would keep going until she was completely stuck.
“Crane, please.”
“Would you rather drown in the dark or be strangled in the dark?”
He would keep going until she was actually dead.
“Seriously?”
“A huge dark lake full of eels.”
“Really not. Absolutely not. I would not rather.”
She was taken, as she drove, by the memory of a night swim, many years before Ben was born. It was in a lake, in the Irish countryside; a gang of them coming back from the pub, no moon, no sex, at a guess—not that morning, or the night before, when they were supposed to have their holiday-cottage sex—and she pulled her dress up over her head as she made her way, in the darkness, toward the lake. Of course there was a man in the group who was not, actually, the man she was seeing at the time; he was some other, forbidden man. And neither of these men would later become the father of the boy now sitting in the back seat. Getting naked in the deserted woodland in the middle of the night was a taunt to both of them—either one would do. It was all a long time ago.
The dress was a blue linen shift, loose and practical, her underwear possibly quite fancy and impractical in those days before booster seats and children with sleepovers and phones that told you which way to turn. Her body also a finer thing, back then, if only she had known it. And she was drunk, so the pathway down to the little boardwalk was patchily remembered, her experience at the time also patchy, though it slowed and cleared when she dropped her dress onto the still-warm wood and looked out over the water. There were turf grains in the silk of it that turned the lake brown, even in daylight. Now, at midnight, it was darker than you could imagine, so it was like a sixth sense, the feeling of open space in front of her. When she looked down, she saw the blackness gleam, like oil. She sat at the dock’s edge to unclip her fancy bra and shrugged it off. A man’s voice telling her to stop. Another man saying nothing. A woman’s voice, saying, “No, really, Michelle.” And she was in. She pushed out from the wooden lip as she dropped down into it, was swallowed in a bang of water that turned to a liquid silence, then she struggled back up to where the air began. Black water into black air.
As she rose and turned, she could feel the alcohol swell under the surface of her skin, and the water was not so much cold as numb. Or she was numb. The water slipped past her as she hauled her way through it, in a long, reaching overarm that took her away from everyone, even as she seemed to stay in the same place. She could tell by their voices that she was moving—the fragments of sound she caught as she plowed along the surface, out toward the center of the lake.
If it was the center. If it was even the surface she was swimming along. It was so dark and wet that it was hard to know if her eyes were closed or open. She was afraid that she was not quite level, as she swam, that she was tilting downward, afraid that when she turned her face up to inhale she would find only water. The shouts from the bank were more sporadic now; it was as though they had given up on her as she circled or tried to circle back toward them, because the scraps of sound gave her a sense of horizon and it was important not to lose this. She needed to know which way was up. She pulled the water along the sides of her body, and though she twisted into it as she went, she was not sure that she was making the turn. She should just stop a moment and get her bearings, but she could not stop; she did not want to. It was—this was the secret, sudden thing—so delicious. Not knowing which way was which, or where the edges were. She was dissolved by it. She could drown right now and it would be a pleasure.
She caught a flash of her white arm, a sinewy gleam that she followed—her body its own compass—until she heard, on the bank, the voice of the man she was supposed to sleep with, saw the intermittent cigarette glow of the man she was not supposed to sleep with (and never did, for some reason; perhaps she had him fully spooked). Her big statement was a little undercut, in the shallows, by the sharpness of the stones in the silt under her feet as she made her way up out of the lake, toward recrimination and cold-skinned sex.
She woke up the next morning with a start, the previous night’s slightly watery consummation already forgotten, wasted. It had happened without her. She sat on the edge of the bed and pulled air into her lungs. She was alive. And she put this fact into her mind. Jammed it right in the center of her mind. She could never do that again. She was twenty-four years old, and she was giving up death. Drunk or sober, there would be no more lakes after dark.
“You know, Ben, you should never swim at night,” she said now, more than twenty years later, sitting in her Hyundai hybrid. Accelerator, brake, mirror, clutch.
“Would you rather?” Ben said.
“No, really, you have to promise me not to do that, ever. Not in a lake, because there is no salt in a lake to hold you up, and especially not in the sea. You must always respect the sea. It’s bigger than you. Do you hear me? And you must never, ever swim if you have taken alcohol, or even if your friends have. If a friend has had a couple of beers when you are a teen-ager and he says, ‘Come on, it’ll be fun!,’ what do you say?”
“Would you rather,” Ben said, patiently.
“No, I wouldn’t. I really would not rather. I would not rather die one way or the other way. What is your problem, Ben?”
They were in a street of newly built semidetached houses, depressingly small and endlessly the same. Tiny gardens: rowan tree, cherry tree, silver birch, ornamental willow—a horrible pompom on a stick. She did not know what she was doing in this place. It was coming to catch her, even here. It was coming to catch her children—her own foolishness; it had followed her out of the water. The night swim was not the end of it; she had been in thrall to death for some time afterward—months, a year. Because of course you could leave the lake but you could not leave desire itself, and all its impossibilities.
Though something was made possible. Something was made real. Something was resolved by the existence of the child in the back seat.
“Would you rather,” Ben said, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“What?”
“Would you rather,” he repeated, in a forbearing way, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“That is a very good question,” she said.
“Would you rather?”
“That is a truly great question. That is the best one yet.” She reached to the car radio and switched it on, hoping to distract him.
“Is that the place?” The app told her to take a right. “Is that where Ava lives?”
“I don’t know.”
“She’s your friend.”
“No, she’s not. She’s not my friend. She’s just really, really pushy.” His hand rested, in anticipation, on the overnight bag beside him as she took the turn through large, open gates into a new development.
“Is this it?”
St. Clare Close, St. Clare Court. The little maze was set around an open green space, and in the center of the green was a grand, three-story building.
St. Clare’s itself.
There it was. All this time. She had lived five miles away from here, for a decade, and had never realized it was down this road, one she passed every so often, on her way somewhere else.
She had been driven here in a taxi nearly twenty years ago, when all around were green fields. She was terrified that the driver would know from the address that she was mad, though she wasn’t properly mad; she was just quite badly broken. She was sure he would know that there was a broken human being in his cab, that he would turn to sneer at her as they went through the gates, or as they were going up the driveway past tended gardens, to this large house, this facility.
The Sisters of St. Clare and St. Agnes. Private Nursing Home.
“Scraggy Aggy’s,” as it used to be known. The bin. She had typed the address into her son’s phone and thought nothing of it.
“Would you rather?” Ben said.
So that was why she had remembered the lake.
It was very strange, looking at the building from the outside. She had spent her time there in a small room and had seen the exterior perhaps twice: first in a skewed way, as she walked up the steps, and possibly once again in a backward glance when her father came to collect her. She had never gone into the gardens, which were now filled with smart new houses; it was possible that she had not been allowed. Or, more likely, she had not been supplied with clothes. She had slept a lot, or lain unmoving in her hospital-style bed. She did remember standing at a window—perhaps it was even that window on the third floor, where the building bulged out into a fat, round turret. She knew that the turret contained a flight of stairs and that she had looked out from the top of it, as a woman in a fairy tale might—though she was not in a fairy tale, she was in a fog of Mogadon, not to mention all the other junk she swallowed obediently, twice a day, wondering if she would ever, ever shit again. Nobody seemed to care about that. They cared about your feelings instead. Though “cared” was perhaps the wrong word. They observed your feelings.
“Mother,” Ben said—a word he used only when truly annoyed. She had forgotten to say “What?”
“What?” she said.
“Would you rather live in a turkey?”
“Is this the place?” she said. “Is this where she lives?”
She had slowed to a stop in the middle of the deserted street. A pair of tiny children, one of them just a toddler, were playing on the flight of broad granite steps that led up to the front door of the building that used to be Scraggy Aggy’s. The place had been turned into apartments—they probably cost a bomb. Other things came back to her as she looked at the façade: A foyer of sorts, where she had signed in. A large living room for the nuns, where her father had stood up from a chintz armchair as she walked through the door, ready to go home. It was the high-ceilinged room on the left, where the children’s mother had pinned the curtain back, to see that they did not wander far.
There had been a godforsaken day room where people went to smoke—she wondered where that was. They were all on twenty cigarettes a day, the broken ladies of the suburbs, with their trembling hands and their pretty dressing gowns. They’d sat in this stinking room, with its vinyl-covered armchairs, and looked at their wrists. She wondered who lived in that space now. Someone busy and young. Someone who put orchids on the sill of a window that had once been nailed shut. This person did not smoke. This person walked out of a lovely private flat into the public corridor where the sad people used to pace, all those years ago. Weeping, not weeping, silent, eying the pay phone.
“It’s No. 74.” Her son’s tone was one of bottomless contempt, and she saw that she had not moved, was stalled.
The toddler and the young child were actually contained by the steps, she realized. They stayed at the top, and peddled their tricycle on the flat surface. They did not approach the edge.
She had spent the past eight years of her life checking on the safety of small children.
The car rolled gently forward as Ben read out the numbers on the houses that faced onto the green: 67, 69, 71.
“Where are the evens?” she said, as they circled slowly around the back of the building as though driving into a trap. This is how her life had felt, just before it broke—everything had been too connected. And now it was happening again: the unwitting journey, the unfunny choices, the idea that her son knew, of course he did, you could smell it on her still: the brackish water of the lake.
She spotted the window of the day room, up on the second floor, and she was still up there, checking her wrists. Smoking away. Staring for weeks at a patch on the wall. Ben unknown to her. Her daughter unknown. They had not happened inside her body; they had not been born.
“There it is! Seventy-four, seventy-four!”
She stopped the car, pulled the hand brake, and twisted in her seat to look at her son, who was undoing his seat belt in the back. Ben glanced up at her, and he was beautiful. His hair needed a comb, and there was a gleam of something under his nose, but he was so very much himself. He looked at her from under long lashes, as though he had known her for a long time, and she was not inside the building. She was here now, on the outside, with him.
“Be good,” she said, as he grabbed the overnight bag and was gone. For a boy who didn’t like girls, he was quick getting to Ava’s front door.
“I’ll pick you up at eleven tomorrow.”
He came doubling back then. She thought for a moment that he wanted to kiss her goodbye, but he was just looking for his phone. She handed it through the window, then stuck her face out after it, for mischief.
“Mnnnnmm,” she said, puckering up. And he did kiss her, abruptly, before running back to the house, where Ava was now standing on the porch to welcome him in. A little blond pixie, with a sequinned heart on her T-shirt, jigging up and down at the sight of him.
The kiss was a clumsy thing. Fleshy. Swift. There was a dot of cold on her cheek, from the tip of his nose.
“Ben!” she shouted. “Hang on. Ben!”
“What?”
“I would rather have the turkey live inside me.”
“O.K.!” He took her answer quite seriously.
“No contest.”
It was just a question, she thought. And she checked the rearview mirror before pulling out.
♦
Published in The New Yorker print edition of the March, 9 2020, issue.
در حال رساندن بن به خانة دوستی بود و این رانندگی اضافه بر سازمان در روزش باعث آزردگیاش شده بود. خیلی کار سرش ریخته بود. البته فضای خصوصی ماشین را دوست داشت. دوست داشت درحالیکه سرعت را کم و آینه را چک میکرد تا دور بزند صدای او را از پشت بشنود. بر روی صندلی کودک نشسته بود - بن نسبت به سنش که هشت سال بود کوچکتر میزد - و به بیرون پنجره و خیابانهای بیرون شهر و ماشینهای پارک شده نگاه میکرد درحالیکه گوشیاش را به مادرش داده بود تا راه را پیدا کند. گوشی را پایین، کنار دنده گذاشته بود و به داشبورد خاکستری پلاستیکی تکیهاش داده بود. پیدا کردن آن فلش کوچک روی صفحة شکستة و دربوداغان بن دشوار بود. - بن بهندرت گوشیاش را کنار میگذاشت، به جز وقتی که میانداختش. حالا طوری به دنیای واقعی نگاه میکرد که انگار از بودنش متعجب بود. گفت: «از بَری مکاینتایر خوشم نمیاد.»
«خوشت نمیاد؟ چطور؟»
بهترین گفتوگوهایشان را در ماشین داشتند. اگر خانه بودند، بن میگفت: "نمیدونم" یا "همینطوری". در ماشین چیزهایی میگفت مثل: «از پسرا خوشم میاد البته. خوشم میاد از پسرا».
«معلومه که خوشت میاد.»
به این فکر کرد که چرا وقتی رودرروی هم هستند نمیتواند صحبت کند. چه چیزی در چشمدرچشم هم شدنشان بود که باعث میشد بن شانه بالا بیندازد و زیر لباسش وول بخورد؟
«تو خودت پسری.»
بن گفت: «میدونم.»
طبیعتاً او مادرش بود؛ بنابراین هرگاه نگاهش میکرد یا بهقصد تصحیح بود یا بهقصد تحسین. البته سعی میکرد اینطور نباشد. واقعاً تلاش داشت به چنان زنی تبدیل نشود که میگوید «صاف بشین» یا «موهاتو ول کن».
«خب پس.»
نگاهی به آینة جلو انداخت و فقط کنار سرش را دید. با گذشت زمستان، موهای زبرش تیرهتر میشد. یکی دو سال دیگر، کاملاً قهوهای میشد.
«واقعاً از بسکتبال متنفرم.»
«جدی؟»
«جدا متنفرم.»
اخیراً از کلمة گی بهعنوان فحش استفاده کرده بود. سر شام گفته بود «چقدر گیه» و قلب خواهر کوچکش یک لحظه ایستاده بود.
با صمیمیت گفت: «معلومه که بسکتبال دوست داری». چه دروغی.
جواب نداد.
«بَری مکاینتایر بسکتبال بازی میکنه؟»
در آینة جلو دید که دستش به سمت صورت پنهانشدهاش میرود.
گفت: «دماغتو ول کن!»
سخت بود اجازه بدهد. بچههایش به طور موقت خیلی زیبا بودند. کاملاً بینقص بودند و بعد دیگر بینقص نبودند. بیش از آن دوستشان داشت که بتواند به حال خودشان واگذارشان کند.
درحالیکه رانندگی میکرد، پسرش به حومة دابلین چشم دوخته بود. به درختان بهاری، خانههای نیمهمتصل، و یک شهروند شالوکلاه پوشیدة مسن که در حال پیادهروی با سگش بود. برنامة گوشی او را از خیابانی آشنا رد کرد. البته مسیر برایش آشنا نبود، راهی نبود که خودش بلد باشد. اسم دوست بِن آوا بود، و جدید بود. در خیابان سنتکلر که ظاهراً نزدیک بزرگراه بود زندگی میکرد. اما آنها از بزرگراه نرفتند. از شبکهای از خیابانهای کوچک رد شدند. از برخی از اینها قبلاً رد شده بود، یکی به سمت مرکز باغ راه داشت، دیگری در راه آرایشگاه سگ بود، اما هیچوقت نمیدانست میتوان با یک پیچ درست از یکی به دیگری رسید.
بن گفت: «ترجیح می دی ...» اما ادامه نداد.
بن اگر مطمئن نمیشد که به او گوش میکنید، از ادامه دادن صحبتش سر باز میزد.
بالاخره گفت: «چی؟»
و حالا که میدانست توجه مادرش را تماموکمال دارد گفت: «ترجیح میدی یک لیوان مواد مذاب بخوری یا تو مواد مذاب غرق بشی؟»
«یا خدا.»
«ترجیح میدی ...؟»
«باز شروع شد.»
«کدوم؟»
«مواد مذاب رو نمیشه خورد.»
«چرا میشه.»
«توی لیوان؟»
«لیوان سنگی.»
«دریاچه رو انتخاب میکنم.»
«ترجیح میدی از سقف بیفتی پایین یا یک درخت بیفته رو کلهت؟»
شیفتة انتخاب بود، خصوصاً از نوع امکانناپذیرش.
«هیچکدوم. من ترجیح میدم هیچکدوم از اینها برام اتفاق نیفته.»
با اصرار ادامه داد: «ترجیح میدی از سقف بیفتی پایین یا یک درخت بیفته رو کلهت؟»
شاید شیفتة خود مرگ بود. بههرحال به هیچ وجه نمیشد از زیرش در رفت.
«سقف»
«باشه».
«تو چی؟»
اقرار کرد: «آره، سقف».
«این بهترین سؤالت نبود.»
بن مکثی کرد و چالش رو پذیرفت.
«ترجیح میدی تا حد مرگ مورچههای آتشین نیشت بزنن یا توسط یک جرثقیل از انگشتهای پات آویزون بشی تا کلهت بترکه؟»
«بهبه!»
تا وقتی که مادرش کاملاً گیر کند ادامه میداد.
« جرثقیل، لطفاً»
«ترجیح میدی تو تاریکی غرق بشی یا تو تاریکی خفهت کنن؟»
تا وقتی که مادرش واقعاً بمیرد ادامه میداد.
«شوخی میکنی؟»
«یک دریاچة گنده پر از مارماهی»
«واقعا نه. جدا نه. ترجیح نمیدم.»
همینطور که رانندگی میکرد، خاطرة یک شنای شبانه، سالها قبل از به دنیا آمدن بن، جلو چشمانش آمد. در یک دریاچه در مناطق خارجازشهر ایرلند بود. گروهی از آنها داشتند از کلاب بر میگشتند. ماه نبود، احتمالاً خبری از سکس نبود، حداقل آن روز صبح یا شب قبلش، وقتی که قرار بود در کلبة تفریحیشان سکس کنند. همینطور که در تاریکی راهش را به سمت دریاچه میجست پیراهنش را کشید روی سرش. طبیعتاً مردی در آن گروه بود که در واقع مردی نبود که در آن زمان با هم در رابطه بودند، یک مرد ممنوعة دیگر بود. و هیچکدام از این مردها بعداً پدر پسری نمیشدند که اکنون در صندلی عقب نشسته بود. نیمهشب لخت شدنش در میان یک جنگل متروکه هر دو مرد را تحریک میکرد، هرچند یکیشان هم کافی بود. زمان زیادی از همة این اتفاقها میگذشت.
پیراهنش آبی، گشاد و کتان بود، کاربردی و راحت. آن روزها لباس زیرش احتمالاً خیلی پرزرقوبرق بود و غیرکاربردی؛ روزهای پیش از صندلیهای کودک و کودکانی که شب پیش دوستانشان میماندند و گوشیهایی که میگفتند به کدام طرف بپیچی. بدنش هم در آن زمان ظریفتر بود، فقط کاش این را میدانست. چون مست بود راه پیموده تا پیادهرو چوبی کوچک را تکهتکه یادش میآمد؛ ادراک او از واقعیت هم در آن زمان منقطع بود، گرچه زمانی که پیراهنش را روی چوب – که هنوز گرم بود - انداخت و به آب نگاه کرد، درک او هم آرامتر و واضحتر شد. کفِ ابریشمی دریاچه پر از گلولای و چمن بود که باعث میشد حتی در نور روز رنگ قهوهای به خودش بگیرد. حالا، در نیمهشب، از حد تصور تاریکتر بود، به همین دلیل درک فضای بازِ پیش رویش شبیه به یک حس ششم بود. وقتی به پایین نگاه کرد، سیاهی آب چون روغن میدرخشید. بر لبة اسکله نشست تا سوتین پرزرقوبرقش را باز کند و با یک تکان به زمین انداختش. صدای مردی آمد که میگفت بس کند. مرد دیگری هیچچیز نمیگفت. صدای زنی آمد که میگفت: «نکن، جدی، میشل». و رفت تو. در حین پایین رفتن، به کمک لبة چوبی خودش را بهطرف آب هل داد و در انفجاری از آن بلعیده شد که سپس تبدیل به سکوتی رقیق شد. پس از آن برگشت به جایی که هوا جاری بود. از آب سیاه به هوای سیاه.
هنگامی که بالا میرفت و برمیگشت، حس میکرد که الکل زیر پوستش ورم کرده است. آب بیشتر بیحس بود تا سرد. شاید هم او بیحس بود. درحالیکه تلاش میکرد راهش را بهزور باز کند، آب از کنار بدنش سر میخورد. با پرتاب دستهای گشادهاش از همه دور میشد، هرچند به نظر میرسید ساکن باشد. از صداهایشان میفهمید که در حرکت است، پارههایی از صدا که هنگام بهزحمت در آب به سمت مرکز دریاچه جلو رفتن، میشنید.
البته اگر واقعاً به سمت مرکز میرفت. اگر حتی جایی که تمام این مدت داشت در آن شنا میکرد سطح آب بود. آنقدر تاریک و خیس بود که بهسختی میشد فهمید چشمهایش باز هستند یا بسته. در میانة شنا ترسید که تعادل نداشته باشد و کمی به سمت پایین متمایل شده باشد. ترسید که وقتی صورتش را برای نفس کشیدن بالا میآورد فقط آب باشد و آب. فریادهایی که از کنارهها میآمد اکنون پراکندهتر شده بود. گویی از او قطع امید کرده بودند، آن هم درست وقتی که او داشت دور میزد یا تلاش میکرد دور بزند و برگردد به سمتشان؛ چرا که تکههای صدا برای او به افق میماندند و مهم بود آن را از دست ندهد. باید میفهمید که بالا کدام سمت است. آب را در امتداد دو طرف بدنش کنار میزد و چون پیش میرفت میپیچید، بااینحال مطمئن نبود که در راه برگشت هست یا نه. کافی بود یک دقیقه بایستد و موقعیت خودش را تشخیص بدهد، اما نمیتوانست بایستد، و نمیخواست. این موقعیت - این همان چیز اسرارآمیز و غیرمنتظره بود – چقدر لذیذ بود. جهتها را از هم تشخیص نمیداد، لبهها را هم پیدا نمیکرد. در آن حل شده بود. هماکنون اگر غرق میشد از آن لذت میبرد.
یک لحظه دست سفیدش جلوه کرد، پرتویی باریک که دنبالش کرد؛ بدنش قطبنمای خودش شد، تا وقتی که از کنارهها صدای مردی که قرار بود باهم بخوابند را شنید و نور سوسوکنان سیگار مردی که قرار نبود با هم بخوابند را دید (به دلیلی هیچوقت هم با هم نخوابیدند، شاید مرد کاملاً از او خوف کرده بود). وقتی که از قسمت کمعمق آب بیرون میآمد تا با نکوهش و سکس با پوست سرد طرف شود، کمی تیزی سنگهای زیر پاهایش از شکوه حرکت او کاستند.
صبح روز بعد از جا پرید. رمق نداشت و آمیزش نسبتاً آبکی شب قبل را فراموش کرده بود. بدون حضور او رخ داده بود. لبة تخت نشست و هوا را به داخل ریههایش کشید. زنده بود. این را در ذهنش حک کرد. درست در مرکز ذهنش. دیگر هیچوقت نباید این کار را تکرار میکرد. بیست و چهار سالش بود و داشت مرگ را کنار میگذاشت. از این به بعد از تاریک شدن هوا دریاچه بی دریاچه، چه مست و چه هشیار.
حالا، بیش از بیست سال بعد، درحالیکه در هیوندای هیبریدیاش نشسته بود، گفت: «میدونی بن، هیچوقت نباید شبها شنا کنی».
گاز، ترمز، آینه، کلاچ.
«نه، جدی، باید بهم قول بدی هیچوقت این کار رو نکنی. هیچوقت. توی دریاچه نمیتونی چون دریاچهها نمک ندارن که بالا نگهت دارن، تو دریا هم که اصلاً. باید همیشه به دریا احترام بذاری. از تو بزرگتره. میشنوی؟ و اینکه نباید هیچوقت، بههیچوجه اگه الکل خوردی، یا حتی اگه دوستات خوردن، شنا کنی. اگه دوستت تو سن نوجوونی چند تا آبجو آورد و گفت:”بیا بابا، خوش میگذره! “بهش چی میگی؟»
بن با صبوری گفت: «ترجیح میدی ...؟»
«نه نمیدم. واقعاً ترجیح نمیدم. ترجیح نمیدم به این روش یا به اونیکی روش بمیرم. مشکل تو چیه بن؟»
داخل خیابانی بودند با خانههای نوساز نیمهمتصل، به شکل غمانگیزی کوچک و بینهایت یکشکل. باغهای کوچکی هم داشتند: درخت سماق کوهی، درخت گیلاس، توس نقرهای، بید زینتی، منگولة مسخرهای روی یک تکه چوب. نمیدانست اینجا چهکار میکند. آمده بود تا گیرش بیندازد، حتی اینجا. آمده بود تا بچههایش را گیر بیندازد. حماقت خودش از آب تا اینجا دنبالش آمده بود. آن شنای شبانه آخرش نبود. تا چند وقت بعدش، بندة مرگ بود، ماهها، یک سال تمام. چرا که طبیعتاً میتوان دریاچه را رها کرد؛ اما خود تمایل و تمام ناممکنهایش را نه.
بااینحال، چیزی ممکن شده بود. چیزی تعبیر شده بود. چیزی با حضور کودکی که در صندلی عقب نشسته بود حل شده بود.
بن گفت: «ترجیح میدی داخل یک بوقلمون زندگی کنی یا یک بوقلمون داخل تو زندگی کنه؟»
«چی؟»
بن با حوصله تکرار کرد: «ترجیح میدی داخل یک بوقلمون زندگی کنی یا یک بوقلمون داخل تو زندگی کنه؟»
«این سؤال خیلی خوبیه.»
"ترجیح میدی ...؟"
"این حقیقتاً سؤال خیلی خوبیه. تا حالا بهترینش بوده."
به سمت رادیوی ماشین دراز شد و به امید پرت کردن حواس بن روشنش کرد.
«اینجاست؟» برنامه گوشی به او گفت به راست بپیچد. «آوا اینجا زندگی میکنه؟»
«نمیدونم.»
«دوستته.»
«نه نیست، دوست من نیست. فقط خیلیخیلی گیره.» درحالیکه مادرش دور زد و از در ورودی بزرگ که باز بود رد و به فضای جدیدی وارد شد، دست بن به حالت انتظار بر روی ساکش بود.
«همینه؟»
بنبست سنتکلر. کوچة سنتکلر. این هزار توی کوچک اطراف یک فضای سبز باز برپاشده بود و در مرکز فضای سبز یک ساختمان بزرگ سه طبقه بود.
«خود سنتکلر»
اینجا بود. تمام این مدت. یک دهه بود که هشت کیلومتر آنطرفتر زندگی میکرد و هرگز متوجه نشده بود که آنجا در انتهای این خیابان بود، خیابانی که هرچند وقت یک بار در مسیرش به سمت جایی دیگر از آن رد میشد.
نزدیک بیست سال پیش با یک تاکسی به اینجا آمده بود، زمانی که تمام حوالی مزرعههای سبز بود. وحشتش زده بود که نکند راننده از آدرس بفهمد که او دیوانه است. البته رسما دیوانه نبود، صرفاً به طرز بسیار بدی درهمشکسته بود. مطمئن بود راننده میفهمد که یک انسان درهمشکسته در تاکسیاش نشسته، و درحالیکه از در ورودی رد میشدند برمیگردد تا به او پوزخند بزند، شاید هم هنگام رد شدن از راه ورودی و گذشتن از باغهایی که بهشان به خوبی رسیدگی شده بود، تا زمانی که به این خانة بزرگ - این مرکز - برسند.
خواهران سنتکلر و سنتاگنس. آسایشگاه خصوصی.
قبلاً به «بیاعصابسرای دو سَنت» معروف بود. دیوونهدونی. آدرس را وارد گوشی پسرش کرده بود و حتی به ذهنش خطور هم نکرده بود.
«ترجیح میدی ...؟»
پس به همین دلیل یاد دریاچه افتاده بود.
نگاه کردن به آن ساختمان از بیرون حسی عجیبی داشت. وقتش را در آن جا در اتاقی کوچک گذرانده بود و نمای بیرون ساختمان را شاید در کل دو بار دیده بود. یک بار به صورت گذرا وقتی از پلهها بالا میرفت و احتمالاً یک بار دیگر زمانی که پدرش آمده بود دنبالش و به عقب نیمنگاهی انداخته بود. هیچوقت داخل باغهایی که حالا پر از خانههای زیبای جدید شده بودند نرفته بود. احتمالاً اجازهاش را نداشت. یا بهاحتمال قویتر لباس کافی نداشت. زیاد میخوابید، یا بیحرکت در تخت مدل بیمارستانیاش دراز میکشید. ایستادن کنار یک پنجره را بهخاطر داشت، شاید اصلاً همان پنجرة طبقة سوم بود، جایی که از ساختمان یک برجک چاق بیرون میزند. میدانست که این برجک پله داشت و این که او از بالایش به بیرون نگاه کرده بود، طوری که انگار بانویی متعلق به یک افسانه باشد – البته او در یک افسانه نبود، بلکه در منگی نیترازپام بود، بماند که روزی دو بار یکسری آتوآشغال را مطیعانه میبلعید و مطمئن نبود که میتواند هیچوقت دوباره بریند یا نه. به نظر نمیرسید کسی به همچین چیزی اهمیت بدهد. بهجای این به عواطفت توجه میکردند. البته «توجه» شاید کلمة درستی نباشد. عواطفت را رصد میکردند.
«مادر.» بن این کلمه را وقتی واقعاً آزردهخاطر میشد استفاده میکرد. مادرش یادش رفته بود بگوید: «چی؟»
گفت: «چی؟»
«ترجیح میدی داخل یک بوقلمون زندگی کنی؟»
«اینجاست؟ اینجا زندگی میکنه؟»
سرعتش را کم کرده بود تا وسط خیابان سوتوکور توقف کند. دو کودک ریزهپیزه - که یکی از آنها تازه راه افتاده بود - در حال بازی کردن روی پلههای پهن گرانیتی بودند که به در ورودی ساختمانی که قبلا «بیاعصابسرای دو سَنت» بود راه داشت. این مکان به آپارتمانهایی تبدیل شده بود که احتمالا به قیمت جان آدمیزاد فروخته میشدند. همانطور که به نما نگاه میکرد چیزهای دیگری را به خاطر آورد: جایی شبیه به یک لابی که در آن ثبتنام کرده بود. یک پذیرایی بزرگ برای راهبهها که پس از رد شدن او از در ورودیاش، پدرش از روی مبل راحتی برخاسته و آمادة خانه رفتن شده بود. اتاق سمت چپ بود با سقف بلندش جایی بود که حالا مادر دو کودک پردهاش را کنار زده بود تا مطمئن شود جای دوری نمیروند.
اتاق تفریح لعنتیای هم بود که مردم میرفتند در آن سیگار بکشند؛ مانده بود آن اتاق کجاست. همة آنها روزانه بیست سیگار میکشیدند، خانمهای در هم شکستة بیرون شهری، با دستهای لرزان و لباسهای مجلسی زیبایشان. در این اتاق متعفن با مبلهای یکنفرة روکشپلاستیکیدارش مینشستند و مچهای دستشان را برانداز میکردند. برایش سؤال شد که چه کسی هم اکنون در آنجا زندگی میکند. فردی پرمشغله و جوان. کسی که جلوی پنجرهای که روزی تختهکوب شده بود ارکیده میگذاشت. این آدم سیگار نمیکشید. این آدم از واحد دلانگیز خصوصیاش خارج و وارد راهرویی عمومی میشد که آنهمه سال پیش، مردمی ناراحت در آن پرسه میزدند. گریان، غیر گریان بیصدا، درحالیکه چشمشان به تلفن عمومی بود.
«پلاک 74.» لحن پسرش حاکی از دلخوری بیپایانش بود. متوجه شد که تکان نخورده بود و میخکوب شده.
متوجه شد که آن کودک خردسال و دیگری از پلهها دورتر نمیرفتند. بالا میایستادند و با سهچرخهشان روی زمین صاف پدال میزدند. به گوشه نزدیک نمیشدند.
هشت سال اخیر زندگیاش را صرف اطمینان حاصل کردن از امنیت کودکان کوچک کرده بود.
ماشین آرام به جلو میرفت و در همین حین بن شماره پلاکهایی که در سمت فضای سبز بودند را بلند میخواند. 67، 69، 71 ...
«پلاکهای زوج کوشن پس؟» - این را وقتی گفت که آرام از پشت ساختمان دور میزد و انگار به سمت یک تله رانندگی میکرد. زندگیاش هم درست قبل از در هم شکستن همین حس را داشت، همه چیز بیش از حد به هم متصل بود. و حالا دوباره داشت اتفاق میافتاد: مسیری ناخواسته، انتخابهایی بیمزه، و فکر به این که پسرش میداند، البته که میداند، همچنان میتوان بوی آب شورمزة دریاچه را بر تنش استشمام کرد.
چشمش افتاد به پنجرة اتاق تفریح، بالا در طبقة دوم. و او هنوز آن جا بود و مچ دستش را برانداز میکرد. سیگار دود میکرد. هفتهها به ترک روی دیوار خیره میشد. بن را نمیشناخت. دخترش را نمیشناخت. آنها درون بدنش رخ نداده بودند، به دنیا نیامده بودند.
«ایناهاش. هفتاد و چهار. هفتاد و چهار!» ماشین را نگه داشت، ترمز دستی را کشید، و در جایش چرخید تا به پسرش که پشت ماشین در حال باز کردن کمربندش بود نگاه کند. بن نگاهش به او افتاد و زیبا بود. موهایش شانه کردن میخواست و چیزی زیر دماغش برق میزد، اما کاملاً خودش بود. از زیر مژههای بلندش به او نگاه کرد، انگار که مدت زیادی او را میشناخت و او داخل ساختمان نبود. او الان اینجا بود، بیرون، پیش او.
هنگامی که پسرش ساک دستیاش را برداشت که برود بهش گفت: «پسر خوبی باش.». برای پسری که از دخترها خوشش نمیآمد، در رفتن به سمت خانه آوا سرعت زیادی به خرج داد.
«فردا ساعت یازده میام دنبالت.»
سپس پسرش برگشت. لحظهای فکر کرد برای بوسة خداحافظی برمیگردد، اما فقط دنبال گوشیاش بود. از پنجره گوشی را به دستش داد و صورتش را هم برای شیطنت بیرون برد.
گفت: «مااااچ» درحالیکه لبانش را غنچه کرده بود. او هم بوسش کرد، به سرعت، قبل از این که دوباره بدود به سمت خانه، جایی که حالا آوا جلوی در ایستاده بود تا ورود او را خوش آمد بگوید. یک پری کوچولوی بور، با یک قلب پولکی بر روی تیشرتش، که داشت از دیدن بن بال درمیآورد و بالا و پایین میپرید.
بوسة سر به هوایی بود. گوشتی. فرز. میتوانست نقطهای سرد را بر روی لپش حس کند، سرمای نوک بینی بن.
داد زد: «بن! صبر کن بن.»
«بله؟»
«ترجیح میدم بوقلمون توی من زندگی کنه.»
«باشه». جوابش رو کاملاً جدی گرفت.
«شکی هم ندارم.»
صرفاً یک سؤال بود، این را به خودش گفت. و قبل از اینکه بیرون بیاید، آینة جلو را چک کرد.
She was driving Ben to a friend’s house, and this added journey was the cause of some irritation in her day; she had too much else to do. Though she did like the privacy of the car, the feeling of his voice coming over her shoulder as she checked the mirror and slowed to make a turn. He was up on the booster seat—Ben was small for eight—and he looked out the window at suburban streets and parked cars, while she used his mobile phone to map the route. She had it down by the gearshift, propped up on the gray plastic fascia. It was hard to read the little arrow through the disaster of Ben’s cracked screen—the thing was rarely out of his hand, unless he dropped it. Now he looked out on the real world as though mildly surprised it was there.“I don’t like Barry McIntyre,” he said.
“No? Why not?”
They had their best chats in the car. If they’d been at home, he would have said, “Dunno,” or “Just . . .” In the car, he said things like “I like boys, though. I do like boys.”
“Of course you do.”
She wondered why he couldn’t speak when they were face to face. What was it about her eyes on him that made him shrug and shift under his clothes?
“You are a boy.”
“I know that,” he said.
Of course, she was his mother, so when she looked at him she was always checking him over to adjust or admire. Though she tried not to. She really tried not to turn into the kind of woman who said, “Sit up straight,” or “Leave your hair alone.”
“Well, then.”
She glanced at the rearview mirror and saw only the side of his head. His coarse hair was darkening through the winter. In a year or two, it would be fully brown.
“I just hate basketball.”
“Do you?”
“I really do.”
Recently, he had used the word “gay” as an insult. “That’s so gay,” he’d said at dinner, and his little sister missed a beat.
“Of course you like basketball,” she said warmly. That lie.
He did not answer.
“Does Barry McIntyre play basketball?”
In the rearview mirror, she saw his hand move toward his hidden face.
“Leave your nose alone!” she said.
It was hard not to. They were so temporarily beautiful, her children. They were so perfect, and then they were not perfect. She loved them too much to let them be.
She drove on while he watched the Dublin suburbs: spring trees, semidetached houses, a bundled old citizen walking her dog. The phone app was taking her down a familiar street, though it was an unfamiliar route, one she would not have known to take herself. Ben’s friend was called Ava, and she was new. She lived in St. Clare Crescent, which was somewhere near the motorway, apparently. But they did not take the motorway; they took a network of small streets, some of which she had driven down before—this was the way to the garden center, that was the way to the dog groomer’s—without knowing that you could cross from one to the other if you turned at the right place.
“Would you rather?” Ben said, then he stopped.
If you did not let Ben know that you were listening, he would refuse to continue.
“What?” she said, finally.
And, now that he knew he had her full attention, he said, “Would you rather drink a cup of lava or be drowned in a lava lake?”
“Oh, Christ.”
“Would you rather?”
“Not this again.”
“Which?”
“You can’t drink lava.”
“Yes, you can.”
“In a cup?”
“A stone cup.”
“I’ll take the lake.”
“Would you rather fall off a roof or have a tree fall on your head?”
He was obsessed with choices, especially impossible ones.
“Neither. I would rather neither of those things happened to me.”
“Would you rather fall off a roof,” he insisted, “or have a tree fall on your head?”
Maybe he was obsessed with death itself. There was no getting out of it, one way or the other.
“Roof,” she said.
“O.K.”
“What about you?”
“Yeah, roof,” he admitted.
“Not your best,” she said.
He paused, took the challenge.
“Would you rather be stung to death by fire ants or strung up by your toes from a big crane until your head burst?”
“Lovely!”
He would keep going until she was completely stuck.
“Crane, please.”
“Would you rather drown in the dark or be strangled in the dark?”
He would keep going until she was actually dead.
“Seriously?”
“A huge dark lake full of eels.”
“Really not. Absolutely not. I would not rather.”
She was taken, as she drove, by the memory of a night swim, many years before Ben was born. It was in a lake, in the Irish countryside; a gang of them coming back from the pub, no moon, no sex, at a guess—not that morning, or the night before, when they were supposed to have their holiday-cottage sex—and she pulled her dress up over her head as she made her way, in the darkness, toward the lake. Of course there was a man in the group who was not, actually, the man she was seeing at the time; he was some other, forbidden man. And neither of these men would later become the father of the boy now sitting in the back seat. Getting naked in the deserted woodland in the middle of the night was a taunt to both of them—either one would do. It was all a long time ago.
The dress was a blue linen shift, loose and practical, her underwear possibly quite fancy and impractical in those days before booster seats and children with sleepovers and phones that told you which way to turn. Her body also a finer thing, back then, if only she had known it. And she was drunk, so the pathway down to the little boardwalk was patchily remembered, her experience at the time also patchy, though it slowed and cleared when she dropped her dress onto the still-warm wood and looked out over the water. There were turf grains in the silk of it that turned the lake brown, even in daylight. Now, at midnight, it was darker than you could imagine, so it was like a sixth sense, the feeling of open space in front of her. When she looked down, she saw the blackness gleam, like oil. She sat at the dock’s edge to unclip her fancy bra and shrugged it off. A man’s voice telling her to stop. Another man saying nothing. A woman’s voice, saying, “No, really, Michelle.” And she was in. She pushed out from the wooden lip as she dropped down into it, was swallowed in a bang of water that turned to a liquid silence, then she struggled back up to where the air began. Black water into black air.
As she rose and turned, she could feel the alcohol swell under the surface of her skin, and the water was not so much cold as numb. Or she was numb. The water slipped past her as she hauled her way through it, in a long, reaching overarm that took her away from everyone, even as she seemed to stay in the same place. She could tell by their voices that she was moving—the fragments of sound she caught as she plowed along the surface, out toward the center of the lake.
If it was the center. If it was even the surface she was swimming along. It was so dark and wet that it was hard to know if her eyes were closed or open. She was afraid that she was not quite level, as she swam, that she was tilting downward, afraid that when she turned her face up to inhale she would find only water. The shouts from the bank were more sporadic now; it was as though they had given up on her as she circled or tried to circle back toward them, because the scraps of sound gave her a sense of horizon and it was important not to lose this. She needed to know which way was up. She pulled the water along the sides of her body, and though she twisted into it as she went, she was not sure that she was making the turn. She should just stop a moment and get her bearings, but she could not stop; she did not want to. It was—this was the secret, sudden thing—so delicious. Not knowing which way was which, or where the edges were. She was dissolved by it. She could drown right now and it would be a pleasure.
She caught a flash of her white arm, a sinewy gleam that she followed—her body its own compass—until she heard, on the bank, the voice of the man she was supposed to sleep with, saw the intermittent cigarette glow of the man she was not supposed to sleep with (and never did, for some reason; perhaps she had him fully spooked). Her big statement was a little undercut, in the shallows, by the sharpness of the stones in the silt under her feet as she made her way up out of the lake, toward recrimination and cold-skinned sex.
She woke up the next morning with a start, the previous night’s slightly watery consummation already forgotten, wasted. It had happened without her. She sat on the edge of the bed and pulled air into her lungs. She was alive. And she put this fact into her mind. Jammed it right in the center of her mind. She could never do that again. She was twenty-four years old, and she was giving up death. Drunk or sober, there would be no more lakes after dark.
“You know, Ben, you should never swim at night,” she said now, more than twenty years later, sitting in her Hyundai hybrid. Accelerator, brake, mirror, clutch.
“Would you rather?” Ben said.
“No, really, you have to promise me not to do that, ever. Not in a lake, because there is no salt in a lake to hold you up, and especially not in the sea. You must always respect the sea. It’s bigger than you. Do you hear me? And you must never, ever swim if you have taken alcohol, or even if your friends have. If a friend has had a couple of beers when you are a teen-ager and he says, ‘Come on, it’ll be fun!,’ what do you say?”
“Would you rather,” Ben said, patiently.
“No, I wouldn’t. I really would not rather. I would not rather die one way or the other way. What is your problem, Ben?”
They were in a street of newly built semidetached houses, depressingly small and endlessly the same. Tiny gardens: rowan tree, cherry tree, silver birch, ornamental willow—a horrible pompom on a stick. She did not know what she was doing in this place. It was coming to catch her, even here. It was coming to catch her children—her own foolishness; it had followed her out of the water. The night swim was not the end of it; she had been in thrall to death for some time afterward—months, a year. Because of course you could leave the lake but you could not leave desire itself, and all its impossibilities.
Though something was made possible. Something was made real. Something was resolved by the existence of the child in the back seat.
“Would you rather,” Ben said, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“What?”
“Would you rather,” he repeated, in a forbearing way, “live in a turkey or have a turkey live inside you?”
“That is a very good question,” she said.
“Would you rather?”
“That is a truly great question. That is the best one yet.” She reached to the car radio and switched it on, hoping to distract him.
“Is that the place?” The app told her to take a right. “Is that where Ava lives?”
“I don’t know.”
“She’s your friend.”
“No, she’s not. She’s not my friend. She’s just really, really pushy.” His hand rested, in anticipation, on the overnight bag beside him as she took the turn through large, open gates into a new development.
“Is this it?”
St. Clare Close, St. Clare Court. The little maze was set around an open green space, and in the center of the green was a grand, three-story building.
St. Clare’s itself.
There it was. All this time. She had lived five miles away from here, for a decade, and had never realized it was down this road, one she passed every so often, on her way somewhere else.
She had been driven here in a taxi nearly twenty years ago, when all around were green fields. She was terrified that the driver would know from the address that she was mad, though she wasn’t properly mad; she was just quite badly broken. She was sure he would know that there was a broken human being in his cab, that he would turn to sneer at her as they went through the gates, or as they were going up the driveway past tended gardens, to this large house, this facility.
The Sisters of St. Clare and St. Agnes. Private Nursing Home.
“Scraggy Aggy’s,” as it used to be known. The bin. She had typed the address into her son’s phone and thought nothing of it.
“Would you rather?” Ben said.
So that was why she had remembered the lake.
It was very strange, looking at the building from the outside. She had spent her time there in a small room and had seen the exterior perhaps twice: first in a skewed way, as she walked up the steps, and possibly once again in a backward glance when her father came to collect her. She had never gone into the gardens, which were now filled with smart new houses; it was possible that she had not been allowed. Or, more likely, she had not been supplied with clothes. She had slept a lot, or lain unmoving in her hospital-style bed. She did remember standing at a window—perhaps it was even that window on the third floor, where the building bulged out into a fat, round turret. She knew that the turret contained a flight of stairs and that she had looked out from the top of it, as a woman in a fairy tale might—though she was not in a fairy tale, she was in a fog of Mogadon, not to mention all the other junk she swallowed obediently, twice a day, wondering if she would ever, ever shit again. Nobody seemed to care about that. They cared about your feelings instead. Though “cared” was perhaps the wrong word. They observed your feelings.
“Mother,” Ben said—a word he used only when truly annoyed. She had forgotten to say “What?”
“What?” she said.
“Would you rather live in a turkey?”
“Is this the place?” she said. “Is this where she lives?”
She had slowed to a stop in the middle of the deserted street. A pair of tiny children, one of them just a toddler, were playing on the flight of broad granite steps that led up to the front door of the building that used to be Scraggy Aggy’s. The place had been turned into apartments—they probably cost a bomb. Other things came back to her as she looked at the façade: A foyer of sorts, where she had signed in. A large living room for the nuns, where her father had stood up from a chintz armchair as she walked through the door, ready to go home. It was the high-ceilinged room on the left, where the children’s mother had pinned the curtain back, to see that they did not wander far.
There had been a godforsaken day room where people went to smoke—she wondered where that was. They were all on twenty cigarettes a day, the broken ladies of the suburbs, with their trembling hands and their pretty dressing gowns. They’d sat in this stinking room, with its vinyl-covered armchairs, and looked at their wrists. She wondered who lived in that space now. Someone busy and young. Someone who put orchids on the sill of a window that had once been nailed shut. This person did not smoke. This person walked out of a lovely private flat into the public corridor where the sad people used to pace, all those years ago. Weeping, not weeping, silent, eying the pay phone.
“It’s No. 74.” Her son’s tone was one of bottomless contempt, and she saw that she had not moved, was stalled.
The toddler and the young child were actually contained by the steps, she realized. They stayed at the top, and peddled their tricycle on the flat surface. They did not approach the edge.
She had spent the past eight years of her life checking on the safety of small children.
The car rolled gently forward as Ben read out the numbers on the houses that faced onto the green: 67, 69, 71.
“Where are the evens?” she said, as they circled slowly around the back of the building as though driving into a trap. This is how her life had felt, just before it broke—everything had been too connected. And now it was happening again: the unwitting journey, the unfunny choices, the idea that her son knew, of course he did, you could smell it on her still: the brackish water of the lake.
She spotted the window of the day room, up on the second floor, and she was still up there, checking her wrists. Smoking away. Staring for weeks at a patch on the wall. Ben unknown to her. Her daughter unknown. They had not happened inside her body; they had not been born.
“There it is! Seventy-four, seventy-four!”
She stopped the car, pulled the hand brake, and twisted in her seat to look at her son, who was undoing his seat belt in the back. Ben glanced up at her, and he was beautiful. His hair needed a comb, and there was a gleam of something under his nose, but he was so very much himself. He looked at her from under long lashes, as though he had known her for a long time, and she was not inside the building. She was here now, on the outside, with him.
“Be good,” she said, as he grabbed the overnight bag and was gone. For a boy who didn’t like girls, he was quick getting to Ava’s front door.
“I’ll pick you up at eleven tomorrow.”
He came doubling back then. She thought for a moment that he wanted to kiss her goodbye, but he was just looking for his phone. She handed it through the window, then stuck her face out after it, for mischief.
“Mnnnnmm,” she said, puckering up. And he did kiss her, abruptly, before running back to the house, where Ava was now standing on the porch to welcome him in. A little blond pixie, with a sequinned heart on her T-shirt, jigging up and down at the sight of him.
The kiss was a clumsy thing. Fleshy. Swift. There was a dot of cold on her cheek, from the tip of his nose.
“Ben!” she shouted. “Hang on. Ben!”
“What?”
“I would rather have the turkey live inside me.”
“O.K.!” He took her answer quite seriously.
“No contest.”
It was just a question, she thought. And she checked the rearview mirror before pulling out.
♦
Published in The New Yorker print edition of the March, 9 2020, issue.
در حال رساندن بن به خانة دوستی بود و این رانندگی اضافه بر سازمان در روزش باعث آزردگیاش شده بود. خیلی کار سرش ریخته بود. البته فضای خصوصی ماشین را دوست داشت. دوست داشت درحالیکه سرعت را کم و آینه را چک میکرد تا دور بزند صدای او را از پشت بشنود. بر روی صندلی کودک نشسته بود - بن نسبت به سنش که هشت سال بود کوچکتر میزد - و به بیرون پنجره و خیابانهای بیرون شهر و ماشینهای پارک شده نگاه میکرد درحالیکه گوشیاش را به مادرش داده بود تا راه را پیدا کند. گوشی را پایین، کنار دنده گذاشته بود و به داشبورد خاکستری پلاستیکی تکیهاش داده بود. پیدا کردن آن فلش کوچک روی صفحة شکستة و دربوداغان بن دشوار بود. - بن بهندرت گوشیاش را کنار میگذاشت، به جز وقتی که میانداختش. حالا طوری به دنیای واقعی نگاه میکرد که انگار از بودنش متعجب بود. گفت: «از بَری مکاینتایر خوشم نمیاد.»
«خوشت نمیاد؟ چطور؟»
بهترین گفتوگوهایشان را در ماشین داشتند. اگر خانه بودند، بن میگفت: "نمیدونم" یا "همینطوری". در ماشین چیزهایی میگفت مثل: «از پسرا خوشم میاد البته. خوشم میاد از پسرا».
«معلومه که خوشت میاد.»
به این فکر کرد که چرا وقتی رودرروی هم هستند نمیتواند صحبت کند. چه چیزی در چشمدرچشم هم شدنشان بود که باعث میشد بن شانه بالا بیندازد و زیر لباسش وول بخورد؟
«تو خودت پسری.»
بن گفت: «میدونم.»
طبیعتاً او مادرش بود؛ بنابراین هرگاه نگاهش میکرد یا بهقصد تصحیح بود یا بهقصد تحسین. البته سعی میکرد اینطور نباشد. واقعاً تلاش داشت به چنان زنی تبدیل نشود که میگوید «صاف بشین» یا «موهاتو ول کن».
«خب پس.»
نگاهی به آینة جلو انداخت و فقط کنار سرش را دید. با گذشت زمستان، موهای زبرش تیرهتر میشد. یکی دو سال دیگر، کاملاً قهوهای میشد.
«واقعاً از بسکتبال متنفرم.»
«جدی؟»
«جدا متنفرم.»
اخیراً از کلمة گی بهعنوان فحش استفاده کرده بود. سر شام گفته بود «چقدر گیه» و قلب خواهر کوچکش یک لحظه ایستاده بود.
با صمیمیت گفت: «معلومه که بسکتبال دوست داری». چه دروغی.
جواب نداد.
«بَری مکاینتایر بسکتبال بازی میکنه؟»
در آینة جلو دید که دستش به سمت صورت پنهانشدهاش میرود.
گفت: «دماغتو ول کن!»
سخت بود اجازه بدهد. بچههایش به طور موقت خیلی زیبا بودند. کاملاً بینقص بودند و بعد دیگر بینقص نبودند. بیش از آن دوستشان داشت که بتواند به حال خودشان واگذارشان کند.
درحالیکه رانندگی میکرد، پسرش به حومة دابلین چشم دوخته بود. به درختان بهاری، خانههای نیمهمتصل، و یک شهروند شالوکلاه پوشیدة مسن که در حال پیادهروی با سگش بود. برنامة گوشی او را از خیابانی آشنا رد کرد. البته مسیر برایش آشنا نبود، راهی نبود که خودش بلد باشد. اسم دوست بِن آوا بود، و جدید بود. در خیابان سنتکلر که ظاهراً نزدیک بزرگراه بود زندگی میکرد. اما آنها از بزرگراه نرفتند. از شبکهای از خیابانهای کوچک رد شدند. از برخی از اینها قبلاً رد شده بود، یکی به سمت مرکز باغ راه داشت، دیگری در راه آرایشگاه سگ بود، اما هیچوقت نمیدانست میتوان با یک پیچ درست از یکی به دیگری رسید.
بن گفت: «ترجیح می دی ...» اما ادامه نداد.
بن اگر مطمئن نمیشد که به او گوش میکنید، از ادامه دادن صحبتش سر باز میزد.
بالاخره گفت: «چی؟»
و حالا که میدانست توجه مادرش را تماموکمال دارد گفت: «ترجیح میدی یک لیوان مواد مذاب بخوری یا تو مواد مذاب غرق بشی؟»
«یا خدا.»
«ترجیح میدی ...؟»
«باز شروع شد.»
«کدوم؟»
«مواد مذاب رو نمیشه خورد.»
«چرا میشه.»
«توی لیوان؟»
«لیوان سنگی.»
«دریاچه رو انتخاب میکنم.»
«ترجیح میدی از سقف بیفتی پایین یا یک درخت بیفته رو کلهت؟»
شیفتة انتخاب بود، خصوصاً از نوع امکانناپذیرش.
«هیچکدوم. من ترجیح میدم هیچکدوم از اینها برام اتفاق نیفته.»
با اصرار ادامه داد: «ترجیح میدی از سقف بیفتی پایین یا یک درخت بیفته رو کلهت؟»
شاید شیفتة خود مرگ بود. بههرحال به هیچ وجه نمیشد از زیرش در رفت.
«سقف»
«باشه».
«تو چی؟»
اقرار کرد: «آره، سقف».
«این بهترین سؤالت نبود.»
بن مکثی کرد و چالش رو پذیرفت.
«ترجیح میدی تا حد مرگ مورچههای آتشین نیشت بزنن یا توسط یک جرثقیل از انگشتهای پات آویزون بشی تا کلهت بترکه؟»
«بهبه!»
تا وقتی که مادرش کاملاً گیر کند ادامه میداد.
« جرثقیل، لطفاً»
«ترجیح میدی تو تاریکی غرق بشی یا تو تاریکی خفهت کنن؟»
تا وقتی که مادرش واقعاً بمیرد ادامه میداد.
«شوخی میکنی؟»
«یک دریاچة گنده پر از مارماهی»
«واقعا نه. جدا نه. ترجیح نمیدم.»
همینطور که رانندگی میکرد، خاطرة یک شنای شبانه، سالها قبل از به دنیا آمدن بن، جلو چشمانش آمد. در یک دریاچه در مناطق خارجازشهر ایرلند بود. گروهی از آنها داشتند از کلاب بر میگشتند. ماه نبود، احتمالاً خبری از سکس نبود، حداقل آن روز صبح یا شب قبلش، وقتی که قرار بود در کلبة تفریحیشان سکس کنند. همینطور که در تاریکی راهش را به سمت دریاچه میجست پیراهنش را کشید روی سرش. طبیعتاً مردی در آن گروه بود که در واقع مردی نبود که در آن زمان با هم در رابطه بودند، یک مرد ممنوعة دیگر بود. و هیچکدام از این مردها بعداً پدر پسری نمیشدند که اکنون در صندلی عقب نشسته بود. نیمهشب لخت شدنش در میان یک جنگل متروکه هر دو مرد را تحریک میکرد، هرچند یکیشان هم کافی بود. زمان زیادی از همة این اتفاقها میگذشت.
پیراهنش آبی، گشاد و کتان بود، کاربردی و راحت. آن روزها لباس زیرش احتمالاً خیلی پرزرقوبرق بود و غیرکاربردی؛ روزهای پیش از صندلیهای کودک و کودکانی که شب پیش دوستانشان میماندند و گوشیهایی که میگفتند به کدام طرف بپیچی. بدنش هم در آن زمان ظریفتر بود، فقط کاش این را میدانست. چون مست بود راه پیموده تا پیادهرو چوبی کوچک را تکهتکه یادش میآمد؛ ادراک او از واقعیت هم در آن زمان منقطع بود، گرچه زمانی که پیراهنش را روی چوب – که هنوز گرم بود - انداخت و به آب نگاه کرد، درک او هم آرامتر و واضحتر شد. کفِ ابریشمی دریاچه پر از گلولای و چمن بود که باعث میشد حتی در نور روز رنگ قهوهای به خودش بگیرد. حالا، در نیمهشب، از حد تصور تاریکتر بود، به همین دلیل درک فضای بازِ پیش رویش شبیه به یک حس ششم بود. وقتی به پایین نگاه کرد، سیاهی آب چون روغن میدرخشید. بر لبة اسکله نشست تا سوتین پرزرقوبرقش را باز کند و با یک تکان به زمین انداختش. صدای مردی آمد که میگفت بس کند. مرد دیگری هیچچیز نمیگفت. صدای زنی آمد که میگفت: «نکن، جدی، میشل». و رفت تو. در حین پایین رفتن، به کمک لبة چوبی خودش را بهطرف آب هل داد و در انفجاری از آن بلعیده شد که سپس تبدیل به سکوتی رقیق شد. پس از آن برگشت به جایی که هوا جاری بود. از آب سیاه به هوای سیاه.
هنگامی که بالا میرفت و برمیگشت، حس میکرد که الکل زیر پوستش ورم کرده است. آب بیشتر بیحس بود تا سرد. شاید هم او بیحس بود. درحالیکه تلاش میکرد راهش را بهزور باز کند، آب از کنار بدنش سر میخورد. با پرتاب دستهای گشادهاش از همه دور میشد، هرچند به نظر میرسید ساکن باشد. از صداهایشان میفهمید که در حرکت است، پارههایی از صدا که هنگام بهزحمت در آب به سمت مرکز دریاچه جلو رفتن، میشنید.
البته اگر واقعاً به سمت مرکز میرفت. اگر حتی جایی که تمام این مدت داشت در آن شنا میکرد سطح آب بود. آنقدر تاریک و خیس بود که بهسختی میشد فهمید چشمهایش باز هستند یا بسته. در میانة شنا ترسید که تعادل نداشته باشد و کمی به سمت پایین متمایل شده باشد. ترسید که وقتی صورتش را برای نفس کشیدن بالا میآورد فقط آب باشد و آب. فریادهایی که از کنارهها میآمد اکنون پراکندهتر شده بود. گویی از او قطع امید کرده بودند، آن هم درست وقتی که او داشت دور میزد یا تلاش میکرد دور بزند و برگردد به سمتشان؛ چرا که تکههای صدا برای او به افق میماندند و مهم بود آن را از دست ندهد. باید میفهمید که بالا کدام سمت است. آب را در امتداد دو طرف بدنش کنار میزد و چون پیش میرفت میپیچید، بااینحال مطمئن نبود که در راه برگشت هست یا نه. کافی بود یک دقیقه بایستد و موقعیت خودش را تشخیص بدهد، اما نمیتوانست بایستد، و نمیخواست. این موقعیت - این همان چیز اسرارآمیز و غیرمنتظره بود – چقدر لذیذ بود. جهتها را از هم تشخیص نمیداد، لبهها را هم پیدا نمیکرد. در آن حل شده بود. هماکنون اگر غرق میشد از آن لذت میبرد.
یک لحظه دست سفیدش جلوه کرد، پرتویی باریک که دنبالش کرد؛ بدنش قطبنمای خودش شد، تا وقتی که از کنارهها صدای مردی که قرار بود باهم بخوابند را شنید و نور سوسوکنان سیگار مردی که قرار نبود با هم بخوابند را دید (به دلیلی هیچوقت هم با هم نخوابیدند، شاید مرد کاملاً از او خوف کرده بود). وقتی که از قسمت کمعمق آب بیرون میآمد تا با نکوهش و سکس با پوست سرد طرف شود، کمی تیزی سنگهای زیر پاهایش از شکوه حرکت او کاستند.
صبح روز بعد از جا پرید. رمق نداشت و آمیزش نسبتاً آبکی شب قبل را فراموش کرده بود. بدون حضور او رخ داده بود. لبة تخت نشست و هوا را به داخل ریههایش کشید. زنده بود. این را در ذهنش حک کرد. درست در مرکز ذهنش. دیگر هیچوقت نباید این کار را تکرار میکرد. بیست و چهار سالش بود و داشت مرگ را کنار میگذاشت. از این به بعد از تاریک شدن هوا دریاچه بی دریاچه، چه مست و چه هشیار.
حالا، بیش از بیست سال بعد، درحالیکه در هیوندای هیبریدیاش نشسته بود، گفت: «میدونی بن، هیچوقت نباید شبها شنا کنی».
گاز، ترمز، آینه، کلاچ.
«نه، جدی، باید بهم قول بدی هیچوقت این کار رو نکنی. هیچوقت. توی دریاچه نمیتونی چون دریاچهها نمک ندارن که بالا نگهت دارن، تو دریا هم که اصلاً. باید همیشه به دریا احترام بذاری. از تو بزرگتره. میشنوی؟ و اینکه نباید هیچوقت، بههیچوجه اگه الکل خوردی، یا حتی اگه دوستات خوردن، شنا کنی. اگه دوستت تو سن نوجوونی چند تا آبجو آورد و گفت:”بیا بابا، خوش میگذره! “بهش چی میگی؟»
بن با صبوری گفت: «ترجیح میدی ...؟»
«نه نمیدم. واقعاً ترجیح نمیدم. ترجیح نمیدم به این روش یا به اونیکی روش بمیرم. مشکل تو چیه بن؟»
داخل خیابانی بودند با خانههای نوساز نیمهمتصل، به شکل غمانگیزی کوچک و بینهایت یکشکل. باغهای کوچکی هم داشتند: درخت سماق کوهی، درخت گیلاس، توس نقرهای، بید زینتی، منگولة مسخرهای روی یک تکه چوب. نمیدانست اینجا چهکار میکند. آمده بود تا گیرش بیندازد، حتی اینجا. آمده بود تا بچههایش را گیر بیندازد. حماقت خودش از آب تا اینجا دنبالش آمده بود. آن شنای شبانه آخرش نبود. تا چند وقت بعدش، بندة مرگ بود، ماهها، یک سال تمام. چرا که طبیعتاً میتوان دریاچه را رها کرد؛ اما خود تمایل و تمام ناممکنهایش را نه.
بااینحال، چیزی ممکن شده بود. چیزی تعبیر شده بود. چیزی با حضور کودکی که در صندلی عقب نشسته بود حل شده بود.
بن گفت: «ترجیح میدی داخل یک بوقلمون زندگی کنی یا یک بوقلمون داخل تو زندگی کنه؟»
«چی؟»
بن با حوصله تکرار کرد: «ترجیح میدی داخل یک بوقلمون زندگی کنی یا یک بوقلمون داخل تو زندگی کنه؟»
«این سؤال خیلی خوبیه.»
"ترجیح میدی ...؟"
"این حقیقتاً سؤال خیلی خوبیه. تا حالا بهترینش بوده."
به سمت رادیوی ماشین دراز شد و به امید پرت کردن حواس بن روشنش کرد.
«اینجاست؟» برنامه گوشی به او گفت به راست بپیچد. «آوا اینجا زندگی میکنه؟»
«نمیدونم.»
«دوستته.»
«نه نیست، دوست من نیست. فقط خیلیخیلی گیره.» درحالیکه مادرش دور زد و از در ورودی بزرگ که باز بود رد و به فضای جدیدی وارد شد، دست بن به حالت انتظار بر روی ساکش بود.
«همینه؟»
بنبست سنتکلر. کوچة سنتکلر. این هزار توی کوچک اطراف یک فضای سبز باز برپاشده بود و در مرکز فضای سبز یک ساختمان بزرگ سه طبقه بود.
«خود سنتکلر»
اینجا بود. تمام این مدت. یک دهه بود که هشت کیلومتر آنطرفتر زندگی میکرد و هرگز متوجه نشده بود که آنجا در انتهای این خیابان بود، خیابانی که هرچند وقت یک بار در مسیرش به سمت جایی دیگر از آن رد میشد.
نزدیک بیست سال پیش با یک تاکسی به اینجا آمده بود، زمانی که تمام حوالی مزرعههای سبز بود. وحشتش زده بود که نکند راننده از آدرس بفهمد که او دیوانه است. البته رسما دیوانه نبود، صرفاً به طرز بسیار بدی درهمشکسته بود. مطمئن بود راننده میفهمد که یک انسان درهمشکسته در تاکسیاش نشسته، و درحالیکه از در ورودی رد میشدند برمیگردد تا به او پوزخند بزند، شاید هم هنگام رد شدن از راه ورودی و گذشتن از باغهایی که بهشان به خوبی رسیدگی شده بود، تا زمانی که به این خانة بزرگ - این مرکز - برسند.
خواهران سنتکلر و سنتاگنس. آسایشگاه خصوصی.
قبلاً به «بیاعصابسرای دو سَنت» معروف بود. دیوونهدونی. آدرس را وارد گوشی پسرش کرده بود و حتی به ذهنش خطور هم نکرده بود.
«ترجیح میدی ...؟»
پس به همین دلیل یاد دریاچه افتاده بود.
نگاه کردن به آن ساختمان از بیرون حسی عجیبی داشت. وقتش را در آن جا در اتاقی کوچک گذرانده بود و نمای بیرون ساختمان را شاید در کل دو بار دیده بود. یک بار به صورت گذرا وقتی از پلهها بالا میرفت و احتمالاً یک بار دیگر زمانی که پدرش آمده بود دنبالش و به عقب نیمنگاهی انداخته بود. هیچوقت داخل باغهایی که حالا پر از خانههای زیبای جدید شده بودند نرفته بود. احتمالاً اجازهاش را نداشت. یا بهاحتمال قویتر لباس کافی نداشت. زیاد میخوابید، یا بیحرکت در تخت مدل بیمارستانیاش دراز میکشید. ایستادن کنار یک پنجره را بهخاطر داشت، شاید اصلاً همان پنجرة طبقة سوم بود، جایی که از ساختمان یک برجک چاق بیرون میزند. میدانست که این برجک پله داشت و این که او از بالایش به بیرون نگاه کرده بود، طوری که انگار بانویی متعلق به یک افسانه باشد – البته او در یک افسانه نبود، بلکه در منگی نیترازپام بود، بماند که روزی دو بار یکسری آتوآشغال را مطیعانه میبلعید و مطمئن نبود که میتواند هیچوقت دوباره بریند یا نه. به نظر نمیرسید کسی به همچین چیزی اهمیت بدهد. بهجای این به عواطفت توجه میکردند. البته «توجه» شاید کلمة درستی نباشد. عواطفت را رصد میکردند.
«مادر.» بن این کلمه را وقتی واقعاً آزردهخاطر میشد استفاده میکرد. مادرش یادش رفته بود بگوید: «چی؟»
گفت: «چی؟»
«ترجیح میدی داخل یک بوقلمون زندگی کنی؟»
«اینجاست؟ اینجا زندگی میکنه؟»
سرعتش را کم کرده بود تا وسط خیابان سوتوکور توقف کند. دو کودک ریزهپیزه - که یکی از آنها تازه راه افتاده بود - در حال بازی کردن روی پلههای پهن گرانیتی بودند که به در ورودی ساختمانی که قبلا «بیاعصابسرای دو سَنت» بود راه داشت. این مکان به آپارتمانهایی تبدیل شده بود که احتمالا به قیمت جان آدمیزاد فروخته میشدند. همانطور که به نما نگاه میکرد چیزهای دیگری را به خاطر آورد: جایی شبیه به یک لابی که در آن ثبتنام کرده بود. یک پذیرایی بزرگ برای راهبهها که پس از رد شدن او از در ورودیاش، پدرش از روی مبل راحتی برخاسته و آمادة خانه رفتن شده بود. اتاق سمت چپ بود با سقف بلندش جایی بود که حالا مادر دو کودک پردهاش را کنار زده بود تا مطمئن شود جای دوری نمیروند.
اتاق تفریح لعنتیای هم بود که مردم میرفتند در آن سیگار بکشند؛ مانده بود آن اتاق کجاست. همة آنها روزانه بیست سیگار میکشیدند، خانمهای در هم شکستة بیرون شهری، با دستهای لرزان و لباسهای مجلسی زیبایشان. در این اتاق متعفن با مبلهای یکنفرة روکشپلاستیکیدارش مینشستند و مچهای دستشان را برانداز میکردند. برایش سؤال شد که چه کسی هم اکنون در آنجا زندگی میکند. فردی پرمشغله و جوان. کسی که جلوی پنجرهای که روزی تختهکوب شده بود ارکیده میگذاشت. این آدم سیگار نمیکشید. این آدم از واحد دلانگیز خصوصیاش خارج و وارد راهرویی عمومی میشد که آنهمه سال پیش، مردمی ناراحت در آن پرسه میزدند. گریان، غیر گریان بیصدا، درحالیکه چشمشان به تلفن عمومی بود.
«پلاک 74.» لحن پسرش حاکی از دلخوری بیپایانش بود. متوجه شد که تکان نخورده بود و میخکوب شده.
متوجه شد که آن کودک خردسال و دیگری از پلهها دورتر نمیرفتند. بالا میایستادند و با سهچرخهشان روی زمین صاف پدال میزدند. به گوشه نزدیک نمیشدند.
هشت سال اخیر زندگیاش را صرف اطمینان حاصل کردن از امنیت کودکان کوچک کرده بود.
ماشین آرام به جلو میرفت و در همین حین بن شماره پلاکهایی که در سمت فضای سبز بودند را بلند میخواند. 67، 69، 71 ...
«پلاکهای زوج کوشن پس؟» - این را وقتی گفت که آرام از پشت ساختمان دور میزد و انگار به سمت یک تله رانندگی میکرد. زندگیاش هم درست قبل از در هم شکستن همین حس را داشت، همه چیز بیش از حد به هم متصل بود. و حالا دوباره داشت اتفاق میافتاد: مسیری ناخواسته، انتخابهایی بیمزه، و فکر به این که پسرش میداند، البته که میداند، همچنان میتوان بوی آب شورمزة دریاچه را بر تنش استشمام کرد.
چشمش افتاد به پنجرة اتاق تفریح، بالا در طبقة دوم. و او هنوز آن جا بود و مچ دستش را برانداز میکرد. سیگار دود میکرد. هفتهها به ترک روی دیوار خیره میشد. بن را نمیشناخت. دخترش را نمیشناخت. آنها درون بدنش رخ نداده بودند، به دنیا نیامده بودند.
«ایناهاش. هفتاد و چهار. هفتاد و چهار!» ماشین را نگه داشت، ترمز دستی را کشید، و در جایش چرخید تا به پسرش که پشت ماشین در حال باز کردن کمربندش بود نگاه کند. بن نگاهش به او افتاد و زیبا بود. موهایش شانه کردن میخواست و چیزی زیر دماغش برق میزد، اما کاملاً خودش بود. از زیر مژههای بلندش به او نگاه کرد، انگار که مدت زیادی او را میشناخت و او داخل ساختمان نبود. او الان اینجا بود، بیرون، پیش او.
هنگامی که پسرش ساک دستیاش را برداشت که برود بهش گفت: «پسر خوبی باش.». برای پسری که از دخترها خوشش نمیآمد، در رفتن به سمت خانه آوا سرعت زیادی به خرج داد.
«فردا ساعت یازده میام دنبالت.»
سپس پسرش برگشت. لحظهای فکر کرد برای بوسة خداحافظی برمیگردد، اما فقط دنبال گوشیاش بود. از پنجره گوشی را به دستش داد و صورتش را هم برای شیطنت بیرون برد.
گفت: «مااااچ» درحالیکه لبانش را غنچه کرده بود. او هم بوسش کرد، به سرعت، قبل از این که دوباره بدود به سمت خانه، جایی که حالا آوا جلوی در ایستاده بود تا ورود او را خوش آمد بگوید. یک پری کوچولوی بور، با یک قلب پولکی بر روی تیشرتش، که داشت از دیدن بن بال درمیآورد و بالا و پایین میپرید.
بوسة سر به هوایی بود. گوشتی. فرز. میتوانست نقطهای سرد را بر روی لپش حس کند، سرمای نوک بینی بن.
داد زد: «بن! صبر کن بن.»
«بله؟»
«ترجیح میدم بوقلمون توی من زندگی کنه.»
«باشه». جوابش رو کاملاً جدی گرفت.
«شکی هم ندارم.»
صرفاً یک سؤال بود، این را به خودش گفت. و قبل از اینکه بیرون بیاید، آینة جلو را چک کرد.
Translation Commentary
Fatameh (Tem) Mirkazemiyan
Nightswim is a read that immerses you. Beginning from the very familiar setting of a car ride to a sleepover, it lures you in with its simple language and to-the-point scenery depiction. It goes under your skin and makes you assume you know what it’s about until the same language and scenery make the story oscillate in a different direction. Michelle, the protagonist whose name we only get to know in passing, is reminded of a memory that is at once both hers and not. Through Ben’s questions and the familiar setting, she is taken away by the memory of a drunken night swim many years ago. This is when the narrator’s language, too, goes from an uncomplicated tone to a hazed one with poetic qualities.
Translating Enright’s Night Swim was an enticing challenge for me. This is a raw text that goes wild at times, but never out of control, and it is of importance not to lose either of the aspects that make the story what it is. One challenge I faced was to convey both Enright’s style while not bypassing standard rules of Persian writing. To balance this, I used formal Persian for the narrator’s tone while keeping the language informal throughout the dialogue.
Enright’s text is rarely too locally Irish to fathom for the foreign reader, but some instances include when she refers to street names such as St. Clare Crescent, architecture like “semi-detached houses,” “turret” and “day room” and street slang, such as the nickname “Scraggy Aggy’s.” The last, filled with cultural and linguistic subtext, was for sure one of the most challenging parts to translate. Creativity was necessary to keep the play on “St. Clare and St. Agnes,” the meaning of the individual words, and the alliteration to some extent. In the end, I decided on a phrase that translates literally to “the two saints’ house of the agitated.” This translation attempts to keep the reference to the street name and the meaning of ‘Aggy’ while coming up with its own alliteration and not throwing off the Persian reader.
Another challenge was in the use of tense. The whole story takes place in the past, which has been transferred in Persian, but certain sentences like “In a year or two, it would be fully brown” pose a predicament as Persian does not have future in the past. For this, I used a past continuous (میشود) that can also be read as future in the past, thus being the closest equivalent in Persian.
Pronouns were almost always changed to “Ben” and “Mother;” “Michelle” would work against keeping the protagonist as depersonalized as possible, while “mother” serves as a constant reminder in a story in which such a role is so central. The translation of “She” and “He” to the Persian non-gendered equivalent "او” was kept to a minimum as it would cause confusion for the reader.
There are also cultural differences or concepts for which Persian may not have widely accepted words. These are concepts like the “pub” which was translated using another English word more familiar to the Persian ear: “club.” Other similar cases like “walking her dog,” “the dog groomer’s” or “children with sleepovers” were translated in a way that wouldn’t disrupt the flow of the Persian reader’s experience despite their relevant novelty. This was achieved by combining familiar concepts with new ones, accordingly, the back translations in the text are “Walking with her dog”, “The dog barber’s”, and “Children who stayed the night with their friends” respectively.
Sexual language like “holiday-cottage sex,” “slightly watery consummation” or even the reference to Ben’s use of “gay” as an insult may sound unfamiliar to the Persian reader who is typically more accustomed to censorship, but these phrases were translated without any suppression of the connotations as they make up an essential part of Enright’s unique voice and the message she conveys. The back translations are “sex in the holiday cottage,” and “fairly watery intercourse” for the first two phrases. For Ben’s use of “gay,” translation options included the back-translation of homosexual (همجنسگرا) which is less likely to be used by a child, or the offensive equivalent of “homo” (همجنسباز) which would again not serve the purpose of the context. As a result, the same word, “gay” was opted in the Persian translation, a word that the Persian reader is arguably acquainted with, and one that, put in context, conveys the same message as the original.